Η Αρντα Μαντικιάν γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 1924 στη Σμύρνη από αρμένιους γονείς. Σπούδασε τραγούδι με την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο στην Αθήνα, ενώ υπήρξε συμμαθήτρια και φίλη της Μαρίας Κάλλας, μαζί με την οποία είχε τραγουδήσει επανειλημμένως. Στην Αθήνα έκανε το ντεμπούτο της ως υψίφωνος το 1942. Το 1949 πήγε στην Αγγλία, έζησε στο Λονδίνο και διακρίθηκε για πρώτη φορά το 1950 στην Οxford Οpera Society ως Διδώ στους «Τρώες» του Εκτόρ Μπερλιόζ. Τον ίδιο ρόλο τρα γούδησε το 1952 στο Τh tre des Champs- Εlys es στο Παρίσι και στο Ηolland Festival στη Χάγη.
Στην Οξφόρδη συμμετείχε επίσης στην παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας «Ιncognita» του Τζόζεφ Βέλες στις 5 Δεκεμβρίου 1951, ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1953 η Αρντα Μαντικιάν έκανε το ντεμπούτο της στο Κόβεντ Γκάρντεν ως Μουζέτα στην όπερα «La Βohéme» του Πουτσίνι. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1954 συμμετείχε στην παγκόσμια πρεμιέρα της όπερας «Το στρίψιμο της βίδας» του Μπέντζαμιν Μπρίτεν στη Βενετία ερμηνεύοντας τη Μις Τζέσελ, έναν ρόλο τον οποίο ο συνθέτης είχε σκεφτεί ειδικά γι΄ αυτήν.Από το 1954 η Αρντα Μαντικιάν εμφανιζόταν με τον Αγγλικό Ομιλο Οπερας, κυρίως με έργα του Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Εκεί τραγούδησε πρώτη σε ρεσιτάλ βυζαντινούς ύμνους αλλά και τους έξι σωζόμενους αρχαίους ελληνικούς ύμνους, σε μεταγραφή του Θέοντορ Ράιναχ. Το 1957 ηχογράφησε τους κύκλους τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη «Ερως και Θάνατος» και «Κύκλος». Κατά τη διάρκεια της καριέρας της η Αρντα Μαντικιάν προσκλήθηκε και τραγούδησε στις σημαντικότερες αίθουσες συναυλιών. Από το 1974 ως το 1980 διετέλεσε μέλος του ΔΣ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
«Το χρυσό χρώμα της φωνής της»
Ο κόντρα τενόρος Αρης Χριστοφέλλης θυμάται: «Γνώρισα την Αρντα Μαντικιάν όταν ήμουν περίπου 14 ετών και έκτοτε η επικοινωνία μας δεν διεκόπη ποτέ. Ολα αυτά τα χρόνια διατηρούσαμε μια ζεστή, ανθρώπινη επαφή και, πραγματικά, μου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι έφυγε από τη ζωή. Παρακολουθούσε ό,τι έκανα με μεγάλη συμπάθεια και αγάπη. Οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς δεν την προλάβαμε στη σκηνή.Ωστόσοθυμάμαι ένα περιστατικό που συνέβη μεταξύ 1975 και 1978 και κυριολεκτικά με σημάδεψε. Ηταν μια βραδιά στο σπίτι της Μίνας Ζάννα όπου είχαμε συγκεντρωθεί διάφοροι άνθρωποι,ένα είδος φιλολογικού σαλονιού.Κάποιος ζήτησε από την Αρντα Μαντικιάν να τραγουδήσει. Εκείνη δεν μας χάλασε το χατίρι. Ερμήνευσε χωρίς συνοδεία έναν αρχαιοελληνικό ύμνο του Σείκιλου και η φωνή της ήταν μαγική, συγκλονιστική. Θυμάμαι πόσο με είχε συγκινήσει το χρυσό, θα έλεγα, χρώμα της. Αυτή ήταν η μοναδική φορά που είχα την τύχη να την ακούσω “ζωντανά” και, επαναλαμβάνω, με σημάδεψε. Η Αρντα Μαντικιάν ήταν ένας ζεστός άνθρωπος,με χιούμορ,και αγαπούσε πολύ τους νέους. Ταυτόχροναήταν μια βαθιά φιλοσοφημένη γυναίκα. Δεχόταν ό,τι της έστελνε η ζωή». ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου