Η Καμεράτα με όργανα εποχής

H Καμεράτα συνεχίζει για δεύτερη καλλιτεχνική περίοδο τον κύκλο συναυλιών της στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, φέρνοντας ό,τι νεότερο έχει να παρουσιάσει η σύγχρονη μουσικολογική έρευνα και οι διεθνείς τάσεις: τις εκτελέσεις κλασικών έργων σε όργανα εποχής και τις ιστορικές πρακτικές ερμηνείας. Η ορχήστρα, έχοντας πλέον κατορθώσει να αλλάξει τα δεδομένα εκτέλεσης των μουσικών έργων του 18ου και 19ου αι. και έχοντας ήδη αφήσει το στίγμα της στη διεθνή δισκογραφία, προχωράει ένα βήμα μπροστά φέρνοντας πρόσωπο με πρόσωπο τη σύγχρονη δημιουργία με τη δημιουργία του παρελθόντος που έχει αντέξει στους αιώνες, έχει αγαπηθεί και ζει για πάντα ως «κλασική».

Η Καμεράτα με όργανα εποχής
Συναντήσεις Ι: Ο Max-Emanuel Cencic σε έργα Handel και Vivaldi

6 Νοεμβρίου 2011 / 20:30 / Κεντρική Σκηνή
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 

 Ο διάσημος κόντρα τενόρος Μαξ Εμάνουελ Σένσιτς σε ένα μουσικό διάλογο με την Καμεράτα, τον Χαίντελ και τον Βιβάλντι

Ο Μαξ Εμάνουελ Σένσιτς δικαίως συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους κόντρα τενόρους της σύγχρονης διεθνούς μουσικής σκηνής. Με μια φωνή που έχει χαρακτηριστεί «φαινόμενο», επιδεικνύει την ίδια άνεση στο δεξιοτεχνικό ρεπερτόριο των castrati του 18ου αι. και στο ρομαντικό bel canto του 19ου. Ο Σένσιτς, χάρη στη μοναδική τέχνη του, μαγεύει κοινό και κριτικούς στα μεγαλύτερα θέατρα και αίθουσες συναυλιών του κόσμου. Στην πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, ο διάσημος κόντρα τενόρος θα ερμηνεύσει μερικές από τις ωραιότερες άριες από όπερες του Χαίντελ.
Η Καμεράτα, στη δεύτερη συνεργασία της με τον Σένσιτς και μετά από δύο θριαμβευτικές εμφανίσεις μαζί του σε μεγάλα φεστιβάλ μπαρόκ μουσικής στη Γαλλία, τον πλαισιώνει με υπέροχα, λιγότερο γνωστά κοντσέρτα του Βιβάλντι.
Οι σολίστ της ορχήστρας ερμηνεύουν τα μοναδικά αυτά έργα σε αντίγραφα οργάνων του 18ου αι. χρησιμοποιώντας την ηχητική παλέτα της εποχής του Χαίντελ και του Βιβάλντι, μέσα από ένα πρίσμα σύγχρονης αισθητικής. Ένας δεξιοτεχνικός διάλογος των σολίστ της Καμεράτα με μια από τις σπουδαιότερες φωνές της εποχής μας.

Κόντρα τενόρος: Max Emanuel Cencic
Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Antonio Vivaldi
Κοντσέρτο για έγχορδα σε σολ ελάσσονα, RV 157

George Frideric Handel
"Bella Asteria" από την όπερα Tamerlano
"Benche mi sprezzi" από την όπερα Tamerlano

Antonio Vivaldi
Κοντσέρτο για δύο βιολιά, δύο όμποε, φαγκότο και ορχήστρα σε ρε μείζονα, RV 564a
Σολίστ:
Sergiu Nastasa: βιολί
Γιάννης Μαυρίδης: βιολί
Γιάννης Παπαγιάννης: μπαρόκ όμποε
Δημήτρης Βάμβας: μπαρόκ όμποε
Αλέξανδρος Οικονόμου: μπαρόκ φαγκότο

George Frideric Handel
"Cara sposa" από την όπερα Rinaldo
"Vano amore" από την όπερα Alessandro

Διάλειμμα

Antonio Vivaldi
Κοντσέρτο για βιολοντσέλο και φαγκότο σε μι ελάσσονα, RV 409
Σολίστ:
Ιάσων Ιωάννου: βιολοντσέλο
Αλέξανδρος Οικονόμου: μπαρόκ φαγκότο

George Frideric Handel
"Verdi prati" από την όπερα Alcina
"Venti turbini" από την όπερα Rinaldo
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
Antonio Vivaldi
Κοντσέρτο για φαγκότο και ορχήστρα σε μι ελάσσονα, RV 484
Σολίστ:
Αλέξανδρος Οικονόμου: μπαρόκ φαγκότο

George Frideric Handel
"Se bramate" από την όπερα Serse
"Come nube" από την όπερα Agrippina

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών 

Μαρία Φαραντούρη: Η τέχνη θέλει αφοσίωση και γνώση

Με αφορμή τη συναυλία της μεγάλης ερμηνεύτριας με τον σαξοφωνίστα Charles Loyd στις 9 Νοεμβρίου, η Μ. Φαραντούρη μιλά στην Αυγή για τη σχέση της με την τζαζ, για την τέχνη και το αίτημα για μια νέα πολιτική έκφραση.

Μαρία Φαραντούρη: «Το θαύμα της μουσικής και συνολικά της τέχνης δεν έχει σύνορα...»

O Πίτερ Μπρουκ εξηγεί στο Βήμα γιατί επέλεξε να ανεβάσει τη δική του εκδοχή πάνω στον «Μαγικό αυλό»

Πίτερ Μπρουκ: «Εχουµε ανάγκη την ποιότητα, είναι δύσκολο να τη βρούµε»

Της Ισμα Μ. Τουλάτου 

Μαγειρεύει µε κρέµα, αίµα και µπαχαρικά. Οσοι αρέσκονται στο ψωµί και στο νερό θα πρέπει να στραφούν αλλού» έγραφε το 1953 ο θεατρικός κριτικός και συγγραφέας Κένεθ Τάιναν για τον νεαρό τότε Πίτερ Μπρουκ.
Στα 86 του χρόνια σήµερα ο βετεράνος βρετανός σκηνοθέτης εξακολουθεί να προκαλεί τις «νεκρές παραδόσεις». Ωστόσο, και ειδικά από τότε που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου Bouffes du Nord στο Παρίσι το 1974 – το «τιµόνι» του οποίου άφησε το 2008 –, τα υλικά που χρησιµοποιεί είναι διαφορετικά: καθαρότητα, ελαφράδα και αποσταγµένη κοµψότητα. Η εν λόγω «συνταγή» αντικατοπτρίζεται κρυστάλλινα στην παράσταση «Ενας µαγικός αυλός» που παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έχοντας ήδη διαγράψει µια εντυπωσιακή διεθνή διαδροµή και κατακτήσει το Βραβείο Μολιέρος για το 2011 ως η καλύτερη παραγωγή µουσικού θεάτρου: ο σκηνοθέτης επέλεξε να «πειράξει» ελαφρώς τον τίτλο της τελευταίας όπερας του Μότσαρτ υπογραµµίζοντας µε τον τρόπο αυτόν ότι προτείνει απλώς µια διαφορετική εκδοχή.
Γιατί, άραγε, ο Μπρουκ θέλησε να αναµετρηθεί µε τον «Μαγικό αυλό» τη συγκεκριµένη χρονική στιγµή;  
«Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι τόσο µυστηριώδης όσο και η ίδια η όπερα» λέει στο «Βήµα» ο σκηνοθέτης. «Στην καριέρα µου ασχολήθηκα µε διαφορετικά έργα τη στιγµή ακριβώς που ένιωθα ότι ήταν η σωστή. Η εµπειρία µου τόσο στο Theatre des Bouffes du Nord όσο και στις περιοδείες απέδειξε πόσο βαθιά είναι η ανάγκη για επαφή µε την ποιότητα, την οποία δεν µπο ρεί κανείς να βρει στην καθηµερινή συσσώρευση προβληµάτων και δυστυχίας τού σήµερα. Η µουσική του Μότσαρτ µπορεί να εξηγήσει το ανεξήγητο. Προχωρεί πέρα από τις λέξεις και µας ανοίγει µια πόρτα στην κατάπληξη. Ανοίγει νέους δρόµους και προοπτικές».

Μακροχρόνια σχέση µε την όπερα

Η σχέση του Πίτερ Μπρουκ µε την όπερα είναι µακροχρόνια. Τη δεκαετία του 1940, από τη θέση του διευθυντή παραγωγής στο Κόβεντ Γκάρντεν, ήρθε σε επαφή µε τα συντηρητικά ήθη και τους περιορισµούς που επέβαλλε το «κατεστηµένο» των προβών το οποίο ίσχυε στη µεταπολεµική Βασιλική Οπερα της Αγγλίας.

Ο «Ντον Τζιοβάννι» ζωντανά από την Οπερα Μετροπόλιταν

Νέα αναμετάδοση στο πλαίσιο του Live in HD στις 29 Οκτωβρίου

Στιγμιότυπο από τη νέα παραγωγή του «Ντον Τζιοβάνι» που θα δούμε απευθείας από τη νεοϋρκέζικη μητροπολιτική όπερα. 

Εξαντλήθηκαν τα εισιτήρια για την αναμετάδοση του «Ντον Τζιοβάνι» από τη νεοϋορκέζικη Μετροπόλιταν Οπερα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Η νέα παραγωγή της δημοφιλούς όπερας του Μότσαρτ θα μεταδοθεί στις 29/10 (στις 20.00) και είναι η δεύτερη του εφετινού κύκλου του πολυβραβευμένου προγράμματος Live in HD στο οποίο συμμετέχουν 55 χώρες και 1600 επιλεγμένοι πολιτιστικοί χώροι σ΄ολόκληρο τον κόσμο.
Στην Ελλάδα, οι αναμεταδόσεις γίνονται με την υποστήριξη του ομίλου ΑΝΤΕΝΝΑ που εξασφάλισε τα δικαιώματα για μία τριετία και, πέρα από το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το δίκτυο των αιθουσών αποτελούν το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, ο Δημοτικός Κινηματογράφος Καβάλας OSCAR, το Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου και το Κινηματοθέατρο ΣΤΑΡ στη Βέροια.

Στην νέα παραγωγή η οποία έχει κάνει ήδη πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη αποσπώντας γενικά θετικές κριτικές, την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης έχει ο μόνιμος αρχιμουσικός της Μητροπολιτικής Οπερας Φάμπιο Λουίζι ενώ την (κλασική) σκηνοθεσία υπογράφει ο βρετανός θεατρικός σκηνοθέτης Μάικλ Γκραντέιτζ.

Ο πολωνός βαρύτονος Μάριους Κβίσιεν - επάνω στον οποίο «στήθηκε» όλη η παραγωγή - παρόλο που έχασε την πρεμιέρα λόγω τραυματισμού στη διάρκεια των τελευταίων προβών, εν προκειμένω επιστρέφει στη σκηνή και θα τον δούμε στην αναμετάδοση του προσεχούς Σαββάτου πλαισιωμένου από μια σειρά ακόμη διάσημους λυρικούς ερμηνευτές: την Μπάρμπαρα Φρίτολι, την Μαρίνα Ρεμπέκα, τον Λούκα Πισαρόνι κ. α. Πηγή

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών : "Η Μουσική Ιαχή του Πολέμου"

                                                          Προκόφιεφ, Σοστακόβιτς, Χατσατουριάν (Μόσχα, 1945)

 Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών τιµά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου µε ένα έργο που γράφτηκε στη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ από τους Γερµανούς. Είναι η Εβδόµη Συµφωνία του Σοστακόβιτς, γνωστή ως «του Λένινγκραντ»

                                                
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΙΑΧΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΚΥΚΛΟΣ «ΘΥΣΙΑ»
«Το συμφωνικό μεγαλείο του κορυφαίου συμ φωνιστή φτάνει στο απόγειό του»
Ο αρχιμουσικός Μίλτος Λογιάδης και ο πιανί στας Τάσος Πάππας ενώνουν τις ερμηνευτικές

τους δυνάμεις σε ένα πρόγραμμα υψηλών απαιτήσεων και αδιάλειπτης έντασης.
Τα τραγικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν θα μπορούσαν να μην αφήσουν το στίγμα τους στην μουσική δημιουργία. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η κολοσσιαία
Έβδομη Συμφωνία του Σοστακόβιτς, επον μαζόμενη ≪του Λένινγκραντ≫, στην οποία τοσυμφωνικό μεγαλείο του κορυφαίου συμφω νιστή φτάνει στο απόγειό του και ≪στρατεύεται≫ όχι μόνο για να περιγράψει την φρίκη του πολέμου, τον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής  και αξιοπρέπειας αλλά και για να υμνήσει την αυτοθυσία του ανώνυμου στρατιώτη ή πολίτη.
Ο μεγαλύτερος συνθέτης της Αρμενίας, Αράμ Χατσατουριάν, πρόβαλε με το έργο του το μουσικό χρώμα της πατρίδας του στο παγκόσμιο κοινό. Στο διάσημο κοντσέρτο για πιάνο, πιάνο και ορχήστρα τραγουδούν από κοινού τις λύπες και τις χαρές ενός λαού, χορεύουν μαζί του με ανυπόκριτο πάθος και μας θυμίζουν πως το βαθιά εθνικό είναι συγχρόνως βαθιά πανανθρώπινο.
ΚΥΚΛΟΣ ≪ΘΥΣΙΑ≫
Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΘΥΣΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  28 ΟΚΤ. 20:30 ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης

ΑΡΑΜ ΧΑΤΣΑΤΟΥΡΙΑΝ Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα

ΝΤΜΙΤΡΙ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ

Συμφωνία αρ.7 σε ντο μείζονα, έργο 60 ≪του Λένινγκραντ≫

ΣΟΛΙΣΤ Αναστάσιος Πάππας, πιάνο

ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Μίλτος Λογιάδης

Πηγή:http://nellys-logia.blogspot.com/

Περισσότερα
1.Οταν η µουσική ηχεί µαζί µε τα κανόνια της IΣΜΑΣ M. TΟΥΛΑΤΟΥ
 2. Νότες θυσίας και μεγαλείου

Σαν σήμερα στη μουσική... " Νικολό Παγκανίνι "

Ευγένιου  Ντελακρουά,  

Προσωπογραφία του Παγκανίνι, περ. 1832, 43 × 28 εκ., συλλογή Phillips, Ουάσιγκτον

Σαν σήμερα, 27 Οκτωβρίου του 1782 γεννήθηκε ο Ιταλός βιολιστής, βιολονίστας, κιθαρίστας και συνθέτης Niccolò Paganini.

Προσωπογραφία του Νικολό Παγκανίνι, περ. 1819, σχέδιο του Jean Auguste Dominique Ingres

 H εκπληκτική ταχύτητα και η ικανότητά του για πρωτόγνωρα εφέ χάρισαν στον Γενοβέζο μουσικό Νικολό Παγκανίνι τη φήμη του μεγαλύτερου δεξιοτέχνη του βιολιού όλων των εποχών. Για να εξηγήσουν την ανεπανάληπτη τεχνική του, οι σύγχρονοί του επικαλούνταν το υπερφυσικό: ο Παγκανίνι πρέπει να είχε πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο για να κερδίσει τις ικανότητές του (άλλωστε το βιολί ήταν ένα όργανο που συνδεόταν με το δαιμονικό στοιχείο από την εποχή του μπαρόκ συνθέτη Ταρτίνι). Ο Παγκανίνι έγραψε κοντσέρτα για βιολί, αλλά και πολλά έργα για βιολί και κιθάρα καθώς και για βιόλα. Πολλά έργα του ακόμη και σήμερα θεωρείται αδύνατον να παιχτούν.

ΕΔΩ Βιογραφικά

Νικολό Παγκανίνι: η ζωή και ο μύθος του

H Μαρία Φαραντούρη συναντά ξανά τον σαξοφωνίστα, θρύλο της τζαζ, Τσαρλς Λόιντ

Η Ελληνίδα ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη συναντά ξανά τον σαξοφωνίστα, θρύλο της τζαζ, Τσαρλς Λόιντ για μία συναυλία αυτή τη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 9 Νοεμβρίου.

«Από τις πρώτες κιόλας νότες, αναγνώρισα στη φωνή της Μαρίας τη δύναμη και το βάθος του ανθρωπισμού που εκπέμπει. Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που την άκουσα. Όσο για τη μουσική που ονομάζεται τζαζ και την οποία  υπηρετώ όλη μου τη ζωή, είναι πρωτίστως η μουσική της ελευθερίας και της αναζήτησης. Πίστευα πάντα πως όταν κάτι αναζητάς, σε αναζητά κι εκείνο. Προφανώς τη φωνή της Μαρίας την αναζητούσα πάντοτε. Κι αφού η φωνή της έφερε δάκρυα στα μάτια μου, ήξερα πως βρήκα αυτό που έψαχνα».

Με αυτά τα λόγια ο Τσαρλς Λόιντ περιέγραψε την καλλιτεχνική συνάντηση του ίδιου με τη Μαρία Φαραντούρη σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στο Μέγαρο Μουσικής. Οι δύο καλλιτέχνες ξανασυναντώνται για μία συναυλία-αποκορύφωμα της οχτάχρονης γνωριμίας τους, που το περασμένο καλοκαίρι στο Ηρώδειο οδήγησε στην πρώτη παρουσίαση του «Athens Concert».
Ο θρύλος της free jazz μάλιστα, δεν δίστασε να αναφερθεί και στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.
«Είναι τόσο πλούσιος ο ελληνικός πολιτισμός που έχει δώσει έμπνευση σε όλο τον κόσμο. Είμαστε ένας τόσο μικρός πλανήτης σε ένα τεράστιο σύστημα και αν δεν μπορούμε να "χορέψουμε" όλοι μαζί σε αυτή την κρίσιμη ώρα, σε ένα βαθμό δεν θα υπάρξει καθόλου χορός. Έρχομαι στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια και έχω τεράστια αγάπη και σεβασμό για τη χώρα σας. Ακούω για την κρίση και για το πόσο υποφέρει ο κόσμος με τα οικονομικά μέτρα. Δεν πρέπει να πετάμε πέτρες σε ένα γυάλινο σπίτι. Όλοι μας πρέπει να σκεφτόμαστε και να ενδιαφερόμαστε για τα αδέλφια μας και να μην σηκώσουμε το δάχτυλο στην Ελλάδα και να την απομονώνουμε» είπε.


Στο πρόγραμμα της συναυλίας που εντάσσεται στο πλαίσιο της σειράς «Ειδικές Εμφανίσεις» περιλαμβάνονται εκ νέου τέσσερις συνθέσεις του Τσαρλς Λόιντ (Dream Weaver, Blow Wind, Requiem, Prayer), καθώς και ελληνικές δημιουργίες των Μίκη Θεοδωράκη, Ελένης Καραΐνδου, Νίκου Κυπουργού και Αλκίνοου Ιωαννίδη, βασισμένες σε έργα Ελλήνων ποιητών και στιχουργών (Γιώργου Σεφέρη, Γιάννη Ρίτσου, Αγαθής Δημητρούκα, Λίνας Νικολακοπούλου).
Ακόμη, το πρόγραμμα εμπλουτίζεται με την «Ελληνική Σουίτα» σε ενορχήστρωση του Τάκη Φαραζή, η οποία βασίζεται σε μελωδίες και τραγούδια από την ελληνική παράδοση.
Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στις 8:30 το βράδυ στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης».Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΕΔΩ για το CD  "Athens concert" "Μαγική μουσική «συνομιλία"

Πικάσο - Μουσική

 Σαν σήμερα 25 Οκτωβρίου, 1881 γεννήθηκε ο Πάμπλο Πικάσο

 

   Ο Πάμπλο Ντιέγκο Χοσέ Φρανσίσκο ντε Πάουλα Χουάν Νεμοπουκένο Μαρία ντε λος Ρεμέντιος Σιπριάνο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιντάντ Ρουίζ αι Πικάσο η απλά Πάμπλο Πικάσο (25 Οκτωβρίου, 1881 - 8 Απριλίου, 1973) ήταν και είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ου αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης

 περισσότερα

 

 

Μάγεψε ο ωραίος τενόρος

                                 Ο Γιόνας Κάουφμαν τραγουδά στο Μέγαρο Μουσικής (ΑΚΡΙΒΙΑΔΗΣ) Ηχοι ζωντανοί

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ

Μερικώς θύμα των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης έγινε το πολυαναμενόμενο ρεσιτάλ του Γιόνας Κάουφμαν, που πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής.

Προγραμματισμένο για τις 20/10, συνέπεσε με την ψήφιση του επίμαχου πολυνομοσχεδίου στη Βουλή και την απεργία της ΑΔΕΔΥ, στην οποία συμμετείχαν οι μουσικοί της ΚΟΑ. Ετσι, τον διεθνή Γερμανό τενόρο συνόδεψε στο πιάνο ο προσωπικός του πιανίστας Στελάριο Φαγκόνε αντικαθιστώντας τα ακυρωμένα εμβόλιμα ορχηστρικά αποσπάσματα με κομμάτια των Σοπέν και Λιστ.
Οι εντυπώσεις ήσαν απολύτως αναμενόμενες, με πολλά θετικά αλλά και κάποιες σημειακές επιφυλάξεις. Γεννημένος στο Μόναχο, ο 42χρονος Κάουφμαν ξεκίνησε να τραγουδά ρεπερτόριο λυρικού τενόρου για να μετακινηθεί βαθμιαία σε πιο δραματικούς ρόλους. Διαθέτει εξαιρετικά φωνητικά προσόντα και «λατινικό» σκηνικό παρουσιαστικό που μαγνητίζουν τα ακροατήρια εξίσου σε αίθουσες συναυλιών και λυρικές σκηνές. Η απήχησή του αποτυπώνεται εύγλωττα στο εντυπωσιακό άπλωμα διεθνούς σταδιοδρομίας και στην αύξουσα δισκογραφία σε CD και DVD. Παρ' ότι στις τρέχουσες περιοδείες του παρουσιάζει κυρίως προγράμματα με γερμανικό λιντ, στην Αθήνα πρόσφερε μόλις έξι άριες ιταλικού βερισμού των Πονκιέλι, Τσαντονάι, Τσιλέα, Μασκάνι, Τζορντάνο και Λεονκαβάλο.
Πλην μίας ήσαν όλες σύντομες και χιλιοακουσμένες, ενώ σε αυτές πρόσθεσε ένα μοναχικό και παράταιρο απόσπασμα της βαγκνερικής «Βαλκυρίας». Το τραγούδι του ήχησε άψογο, με φωνή υγιέστατη, ηχοχρωματικά διφυή μεν αλλά δίχως ασυνέχειες, θερμή σαν βαρύτονου στη χαμηλή περιοχή και λαμπερή τενορίστικη στην υψηλή. Επιπλέον, διαθέτοντας τέλεια τεχνική και έλεγχο, διέπλασε ιδιαίτερα εκλεπτυσμένες διακυμάνσεις δυναμικής τις οποίες αξιοποίησε σε έκφραση ιδιαίτερης ευαισθησίας. Μαγεμένο, το ενθουσιώδες ακροατήριο παρέβλεψε ότι ο ωραίος τενόρος εξευγένισε στο έπακρο το ρεπερτόριο του βερισμού ακυρώνοντας την αίσθηση του ακατέργαστου συναισθήματος και της εκφραστικής τραχύτητας που κατ' εξοχήν το χαρακτηρίζει.

Η γυναίκα στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι

 Με αφορμή την ημέρα γενεθλίων του Μάνου Χατζιδάκι θα παρουσιάσουμε ένα ενδιαφέρον Cd "Η γυναίκα στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι" που  είχε εκδοθεί το 1996 στην επέτειο των δύο χρόνων

από το θάνα το του μεγάλου δημιουργού.

από το εσώφυλλο στο CD

" Τα τελευταία χρόνια πολλές φορές σαν είμαι μόνος σκέπτομαι την έννοια κορίτσι να μπλέκεται παράξενα στο μύθο μου και τη ζωή μου" 

Σημείωνε το 1985 ο Μάνος χατζιδάκις στον δίσκο του "Για την Ελένη". αλλά και πολύ πιο πριν από την "Ελένη", τα μυστηριώδη κορίτσια του πετούσαν  γύρω μας συνεχώς: το Αερικό, η μικρή Ραλλού, η Περιμπανού, το Μεθυσμένο κορίτσι, η Τρελλή του φεγγαριού....

Τι αντιπροσωπεύουν όλ΄αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα του μουσικού κόσμου του Χατζιδάκι;

Πώς ακριβώς εμφανίζονται στο έργο του; Και πώς, γενικότερα, εμφανίζεται η μορφή της γυναίκας στο χατζιδακικόέργο;

Στο ζήτημα αυτό ανφρόταν η εργασία του Βασίλη Αγγελικόπουλου " Η μορφή της Γυναίκας στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι", που δημοσιεύθηκε  στο τεύχος 5 του Διφώνου .

Εκεί υπάρχουν λεπτομερώς οι απαντήσεις στα ανωτέρω ερωτήματα, οι οποίες συνοπτιά είναι οι εξής:

Στο συντριπτικό μεγαλύτερο μέρος  του έργου του ο Χατζιδάκις τραγουδάει τον Άνθρωπο, ασχέτως φύλου . Από εκεί και πέρα, υπάρχουν συγκεκριμένες μορφές που απαντώνται συχνότερα. Και η γυναικεία μορφή είναι βασική στο χατζιδακικό έργο. Στο καθαρώς "γυναικεία" τραγούδια του Χατζιδάκι, περίπου 70, διαπιστώνουμε ότι δεσπόζουν οι ακόλουθες τρεις μορφές γυναίκας:

α) η πιο χαρακτηριστική από όλεςη πιο ιδιαίτερα "χατζιδακική " είναι η μορφή του αλλόκοτου κοριτσιού. Μια κάπως ασαφής και σαν ονειρική ύπαρξη, που δεν έχει γίνει αόμα γυναίκα , αφού πάντα κάπως εξαφανίζεται.

β) η μορφή της μητέρας σεβάσμια, εγενική, διακριτική και ενίοτε τραγική, συχνά ταυτιζόμενη με τη μορφή της Παναγίας, αλλά 'οχι σπάνια και με τη μορφή της ερωμένης.

γ) Η ώριμη γυναίκα , συνήθως μια πολύπλαγκτη , δια πυρός και σιδήρου περασμένη ύπαρξη, που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους: άλλοτε με αισθησιασμό, άλλοτε ως σύμβολο και φορέας κοινωνικής κριτικής .

Σαν σήμερα στη μουσική... " Μάνος Χατζιδάκις "

                       Σαν σήμερα 23 Οκτωβρίου γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις

                                  


Μάνος Χατζιδάκις, Βιογραφικό σημείωμα σε πρώτο πρόσωπο 

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες.
Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη«ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.

Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά. Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.

Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.

Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.

Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι : 
Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός....   

 http://www.hadjidakis.gr/homeweb.htm

Μαγική μουσική «συνομιλία»

M. Φαραντούρη, Τσαρλς Λόιντ, στο «Ηρώδειο

Η Μαρία και εγώ, ονειρευτήκαμε να χτίσουμε μια γέφυρα ανάμεσα στους κόσμους μας.. Αυτό το όνειρο πήρε σάρκα και οστά στο κονσέρτο στην Αθήνα.- Charles Lloyd 

Για το CD με τίτλο "Athens Concert"
 Η μουσική είναι δύναμη θεραπευτική. Μπορεί να διασχίσει τα σύνορα και ν' αγγίξει άμεσα την καρδιά. Είναι μια πανίσχυρη μορφή επικοινωνίας και έκφρασης ομορφιάς...».
Η παλαιότερη ρήση του σαξοφωνίστα - θρύλου της free Jazz Τσαρλς Λόιντ επιβεβαιώνεται με το άκουσμα της ηχογραφημένης συναυλίας, που έδωσε πέρσι στο «Ηρώ Μαρία Φαραντούρηδειο» με την Μαρία Φαραντούρη, συνοδεία και άλλων εξαίρετων μουσικών, η οποία αποτυπώθηκε στο διπλό CD με τίτλο «Athens Concert».
O δίσκος (κυκλοφορεί από την ECM - καταγραφή της μαγικής συνεύρεσης του σπουδαίου εκφραστικού σαξοφωνίστα - δημιουργού και της μεγάλης Ελληνίδας τραγουδίστριας με τη μοναδική κοντράλτο φωνή) ξεκινά μια υπέροχη, υποβλητική διασκευή του «Κράτησα τη ζωή μου» του Μ. Θεοδωράκη (υπάρχουν άλλες δύο συνθέσεις του).
Περιλαμβάνει, επίσης, τέσσερις συνθέσεις του Λόιντ, το «Ταξίδι στα Κύθηρα» της Ελ. Καραΐνδρου και το «Βλέφαρό μου» του Ν. Κυπουργού, πλαισιωμένες από την «Ελληνική σουίτα»: δέκα εξαιρετικές στιγμές της ελληνικής μουσικής παράδοσης - ταξίδι στο χώρο και το χρόνο. Μουσική για την αγάπη, την εξορία, τη νοσταλγία, τον αποχωρισμό, «χρώματα» χαράς, πίκρας, προσμονής, απώλειας... Και τα τραγούδια του Λόιντ να σμίγουν με τρόπο μοναδικό με τα ελληνικά, με ένα αόρατο «νήμα» που ενώνει διαφορετικά μουσικά ιδιώματα.
Καθοριστική υπήρξε η δημιουργική συμβολή του πιανίστα και συνθέτη Τάκη Φαραζή, μουσικού με βαθιά γνώση, που έκανε τις ενορχηστρώσεις, καταφέρνοντας «να ενώσει τα σημεία ανάμεσα στις δομές της ελληνικής μουσικής και τα ανοικτά σύνορα της μουσικής του αυτοσχεδιασμού», όπως ανέφερε ο Λόιντ. Το μουσικό αποτέλεσμα σφραγίζει και η πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου, με τον μυστηριακό της ήχο, καθώς και οι άλλοι μεγάλοι μουσικοί της τζαζ που συμμετείχαν: Jason Moran (πιάνο), Reuben Rogers (ακουστικό μπάσο), Eric Harland (ντραμς)Πηγή

 Αναλυτικά
Κράτησα τη ζωή μου – Dream Weaver – Blow Wind – Requiem 

Ελληνική Σουίτα [Μέρος 1^ο]: Ύμνος στην Αγιά Τριάδα – Επάνω στο ξερό χώμα – Μέσα στους παραδείσιους κήπους της καρδιάς μου – Ταξίδι στα Κύθηρα –

Prayer – Ελληνική Σουίτα [Μέρος 2^ο]: Bλέφαρο μου – Μαργαριταρένια – Θαλασσάκι μου

Ελληνική Σουίτα [Μέρος 3^ο]: Ηπειρώτικο μοιρολόι – Καίγομαι και σιγολιώνω – Μωρή Κοντούλα Λεμονιά – Αλησμονώ και χαίρομαι – Του Ήλιου το Κάστρο – Γιάννη μου το μαντήλι σου.

Ηχογραφημένο στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στις 4 Ιουνίου του 2010, το Athens Concert είναι η πρώτη ηχογράφηση μιας νέας μεγάλης συνεργασίας: του εξαιρετικά εκφραστικού σαξοφωνίστα Charles Lloyd, και της μοναδικής Μαρίας Φαραντούρη, που όπως εύστοχα έγραψε ο πρόεδρος Μιτεράν: η Μαρία είναι σαν την ίδια την Ελλάδα: δυνατή – αγνή και άγρυπνη.
Η ηχογράφηση περιλαμβάνει τέσσερεις συνθέσεις του Charles Lloyd, τρεις του Μίκη Θεοδωράκη, το Ταξίδι στα Κύθηρα της Ελένης Καραΐνδρου -για πρώτη φορά ηχογραφημένο με τη φωνή της Μαρίας- και το Βλέφαρό μου του Νίκου Κυπουργού, πλαισιωμένες από δέκα εξαιρετικές στιγμές της παράδοσής μας που ξεκινούν ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο από το Βυζάντιο, τη μεγάλη ηπειρώτικη παράδοση, τα Δωδεκάνησα και κατόπιν τη Σμύρνη, για να καταλήξουν στα παράλια του Πόντου.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η συνεργασία αυτή θέτει νέα δεδομένα σε αυτό που ονομάζουμε διαπολιτισμική καλλιτεχνική δημιουργία. Η μουσική αγκαλιάζει πολλές και διαφορετικές τάσεις και συναισθήματα. Άλλοτε χαρούμενη και εορταστική άλλοτε θρηνητική και αγωνιώδης. Τα τραγούδια του Charles Lloyd συνυφαίνονται με έναν μοναδικό τρόπο με τα ελληνικά τραγούδια, υπογραμμίζοντας την ουσιαστική – εσωτερική ενότητα των διαφορετικών μουσικών ιδιωμάτων.

Αγάπη, νοσταλγία, εξορία, αποχωρισμός: ο βασικός θεματικός-αφηγηματικός ιστός του ελληνικού τραγουδιού (παραδοσιακού και μεταγενέστερου) συγγενεύει και αναγνωρίζεται εξίσου αυτονόητα και στη θεματολογία της φωνητικής παράδοσης της jazz.

«Από τις πρώτες κιόλας νότες, αναγνώρισα στη φωνή της Μαρίας τη δύναμη και το βάθος του ανθρωπισμού που εκπέμπει» σημειώνει ο Charles Lloyd, περιγράφοντας το συναισθηματικό αντίκρισμα της φωνής της Μαρίας. Ένα χρόνο σχεδόν μετά την ηχογράφηση ο Lloyd δήλωσε: «Αγάπησα τη φωνή της Μαρίας από την πρώτη στιγμή που την άκουσα. Αλλά αγαπώ και τη μουσική ολόκληρη. Όσο για τη μουσική που ονομάζεται τζαζ και την οποία υπηρετώ όλη μου τη ζωή, είναι πρωτίστως η μουσική της ελευθερίας και της αναζήτησης. Και η Μαρία διαθέτει ακριβώς αυτό. Πίστευα πάντα πως όταν κάτι αναζητάς, σε αναζητά κι εκείνο. Προφανώς τη φωνή της Μαρίας την αναζητούσα πάντοτε. Κι αφού η φωνή της έφερε δάκρυα στα μάτια μου, ήξερα πως βρήκα αυτό που έψαχνα».

Όλα ξεκίνησαν όταν η Μαρία Φαραντούρη προσκλήθηκε να δώσει μια συναυλία στο πανεπιστήμιο της Santa Barbara στην Καλιφόρνια, το 2002. Ο διοργανωτής είχε καλέσει τον Charles Lloyd. Εντυπωσιασμένος από τη φωνή της, της μίλησε με τα πιο θερμά λόγια. Ένα χρόνο αργότερα, στη συναυλία που έδωσε στο Λυκαβηττό με το κουαρτέτο του, κάλεσε τη Μαρία να τον συνοδεύσει επί σκηνής σε δυο τραγούδια. «Ένιωσα πως η φωνή της θα ταίριαζε τέλεια στο τραγούδι μου Βlow Wind» θυμάται ο Charles Lloyd και συνεχίζει: «Η Μαρία, μού τραγούδησε το Κράτησα τη ζωή μου με τη συνταρακτική ποίηση του Γιώργου Σεφέρη που ρίζωσε στο ρεπερτόριό μου … Μου τραγούδησε και το Βλέφαρό μου του Νίκου Κυπουργού καθώς και πολλά ακόμα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη».

Από τότε, κάθε φορά που ο Lloyd ερχόταν στην Ελλάδα και γνώριζε καλύτερα την ιστορία και το τοπίο της, αυτός ο μουσικός διάλογος, η εναλλαγή και η ανταλλαγή τρόπων και ήχων εξελισσόταν.

«Η συνεργασία μου με τον Charles, ήταν για μένα μια καθαρή αισθητική απόλαυση, μια μοναδική εμπειρία. Οι υπέροχες μπαλάντες του Charles το Prayer, τo Blow Wind και το Requiem -σε στίχους της Αγαθής Δημητρούκα- ήταν ένας νέος ηχητικός κόσμος. Πιστεύω πως η πρόκληση ήταν πολύ μεγάλη και η αναζήτηση πολύ ενδιαφέρουσα. Δηλαδή δυο διαφορετικές μουσικές πηγές που μέσα από την κατάλληλη επεξεργασία ενώθηκαν και δημιούργησαν μια άλλη πρόταση, έναν άλλο άκουσμα. Τα τραγούδια και οι μελωδίες που εντάσσονται στην Ελληνική σουίτα έρχονται από παλιά και φέρουν ήχους αρχέγονους όπου η ευαισθησία του Charles αλλά και η δημιουργική διερεύνηση των Moran-Rogers-Harland, μεταμόρφωσαν αυτό το υλικό σε ένα πρωτόγνωρο άκουσμα. … Ο ήχος του Charles Lloyd κυριαρχεί, τόσο με τη δύναμη του μυστηρίου του όσο και με την παιδική του αθωότητα. Είναι ένας ήχος κραταιός και συγχρόνως ανάλαφρος» λέει η Μαρία Φαραντούρη.

Η πραγματοποίηση μιας συναυλίας που θα παρουσίαζε αυτή τη νέα ηχητική συνθήκη πήρε την οριστική της μορφή με τη δημιουργική συμβολή του Τάκη Φαραζή που ανέλαβε τις ενορχηστρώσεις. Η Μαρία Φαραντούρη πρότεινε την ιδέα της Ελληνικής Σουίτας. Οι πεντατονικές κλίμακες της παραδοσιακής μας μουσικής -κυρίως της ηπειρώτικης- που έχουν περάσει στο DNA της τζαζ μέσω του μπλουζ, αποτέλεσαν τον βασικό δίαυλο επικοινωνίας των δύο μουσικών ιδιωμάτων. «Ο Τάκης Φαραζής συνέβαλλε καθοριστικά στο να ενώσει τα σημεία ανάμεσα στις δομές της ελληνικής μουσικής και τα ανοικτά σύνορα της μουσικής του αυτοσχεδιασμού» υπογραμμίζει ο Charles Lloyd.

Γνωστός για τη δυναμική του σχέση τόσο με την τζαζ μουσική όσο και την ελληνική, ο πιανίστας και συνθέτης Τάκης Φαραζής είναι ίσως ο ιδανικός μουσικός για μια τέτοια παραγωγή. Πέρα από τις κλασικές και τζαζ σπουδές του στο πιάνο, τη δημιουργική του θητεία στο γκρουπ Iskra, τις συνθέσεις του για το θέατρο (νεοελληνικό και αρχαίο δράμα) και τον κινηματογράφο, ο Φαραζής έχει μια μεγάλη εμπειρία στα ζητήματα της ερμηνείας ταυτόχρονα με την βαθιά του γνώση στα πιο διαφορετικά μουσικά ιδιώματα.
Η μουσική παλέτα του γκρουπ ολοκληρώνεται με την πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου. «Ο μυστηριακός ήχος της λύρας δίνει μια τελείως διαφορετική διάσταση στη μουσική. Αρχέγονη σχεδόν υπνωτιστική, η επίμονη λύρα του Σωκράτη μάς ανοίγει ένα παράθυρο σε άλλους, μακρινούς πολιτισμούς» σχολιάζει ο Charles Lloyd. Ο Σωκράτης Σινόπουλος, ένας από τους σημαντικότερους σολίστ της νεότερης γενιάς, ξεκίνησε τη ζωή του στη μουσική από την κλασική κιθάρα για να τον κερδίσει αργότερα η πολίτικη λύρα και το λαούτο. Έχει συνεργαστεί με τους σημαντικότερους εκπροσώπους της παραδοσιακής μουσικής αλλά και της σύγχρονης τόσο στο επίπεδο της σύνθεσης όσο και του αυτοσχεδιασμού. Σε ηχογραφήσεις της ECM, έχει συμμετάσχει μέσω της συνεργασίας του με την Ελένη Καραΐνδρου [Τρωάδες (ΕCM 1810) την Ελεγεία του Ξεριζωμού (ECM 1952) και το Λιβάδι που δακρύζει (ΕCM 1885)].

Η Μαρία Φαραντούρη έχει επίσης συμμετάσχει σε ηχογράφηση της ECM, ερμηνεύοντας τραγούδια της Ελένης Καραΐνδρου, με την οποία συνδέεται με βαθιά σχέση φιλίας και συνεργασίας από την δεκαετία του ΄60, την εποχή των σπουδών και των πρώτων αναζητήσεων. Η πρώτη δισκογραφική παρουσία της Ελένης Καραϊνδρου, η Μεγάλη Αγρυπνία σε ποίηση του Κ.Χ. Μύρη, πραγματοποιήθηκε με ερμηνεύτρια την Μαρία Φαραντούρη.

Η Μαρία Φαραντούρη με την πορεία της και τις επιλογές της σμίλευσε το πορτραίτο μιας νέας μορφής τραγουδίστριας: Μιας ανήσυχης και συνειδητοποιημένης γυναίκας. Τραγουδώντας από τα 16 της χρόνια τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη έγινε το σύμβολο της αντίστασης και της ελευθερίας για χιλιάδες ανθρώπους στη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα. Ήταν η περίοδος που η Daily Telegraph την ανακήρυττε ως Μαρία Κάλλας των λαών και η Le Monde ως Joan Baez της Μεσογείου, αφιερώνοντάς της δεκάδες σελίδες με διθυράμβους που αφορούσαν τη σπάνια ερμηνεία της, τη σκηνική της παρουσία αλλά και την κοινωνική της δράση.

Η Μαρία Φαραντούρη παραμένοντας πιστή στον δρόμο που έχει χαράξει, με γνώμονα την ποιότητα και την υψηλή αισθητική, άρχισε «ν’ ανοίγει» το ρεπερτόριό της μετά τη μεταπολίτευση. Εκεί, άλλωστε την οδηγούσε η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Πολίτης και καλλιτέχνης του κόσμου έχει ζυμωθεί με ξένους καλλιτέχνες και έχει συμπράξει σε διεθνή φεστιβάλ με σπουδαίες προσωπικότητες του τραγουδιού και της Τέχνης, μέσα από αναρίθμητες πρωτοβουλίες, παραγωγές και αναζητήσεις νέων δρόμων έκφρασης.

Στη δισκογραφία του θρυλικού σαξοφωνίστα Charles Lloyd σπάνια συναντώνται «φωνές», αν εξαιρέσει κανείς κάποιες συμμετοχές σε ροκ και ποπ παραγωγές τη δεκαετία του ΄70. Ίσως γιατί το ίδιο το σαξόφωνο, το φλάουτο ή το tarogato είναι από τη φύση τους «η φωνή» της ορχήστρας που αποδίδει το αίσθημα των μπλούζ, την κραυγή του μουεζίνη ή τη ράγκα του τέλους μιας μέρας. Η αίσθησή του για τη μελωδία είναι βαθιά, είτε αναζητά ένα νέο νόημα στο κλασικό ρεπερτόριο της τζαζ είτε εξορύσσει συγκίνηση από τα spirituals. Από την αρχή της καριέρας του, ο Lloyd έχει αποδειχθεί ένας διορατικός επικεφαλής γκρουπ, έχοντας κατά γενική ομολογία ένα από τα καλύτερα μουσικά σχήματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι συνεργάτες του, σταθεροί εδώ και τέσσερα χρόνια, είναι ο Jason Moran στο πιάνο ο Reuben Rogers στο ακουστικό μπάσο και ο Eric Harland στη ντραμς. Παρότι ο Moran έχει το δικό του γκρουπ και αποσπά συνεχώς διακρίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο με σημαντικότερη αυτήν του καλλιτέχνη της χρονιάς από το περιοδικό DownBeat, πάντα αφήνει χώρο και χρόνο για τον Charles Lloyd, γιατί νιώθει πως έχει πολλά να μάθει ακόμα. Ο Lloyd αντίστοιχα είναι απόλυτα ικανοποιημένος από τον τρόπο που το τρίο προσεγγίζει τις συνθέσεις του. Η ρυθμική ευελιξία που μοιράζονται οι τρεις μουσικοί σε συνδυασμό με την απαράμιλλη μουσικότητα τους στηρίζει το τελικό αποτέλεσμα ενόσω παράλληλα διατυπώνει το νόημα της χαράς στη μουσική.

Οι μίξεις του Αthens Cocncert έγιναν στο Όσλο τον Δεκέμβριο του 2010 και τον Ιανουάριο του 2011 από τον Manfred Eicher και τον Jan Erik Kongshaug.

Μετά από μια πυκνή περιοδεία του κουαρτέτου του Charles Lloyd στην Ευρώπη θα παρουσιαστεί το Athens Concert στο Landsberg της Γερμανίας την 1^η Νοεμβρίου, στο JazzFest Berlin την 6^η Νοεμβρίου με αποκορύφωμα το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 9 Νοεμβρίου.

Η έκδοση που συνοδεύει το CD, περιλαμβάνει σημειώματα του Charles Lloyd και της Μαρίας Φαραντούρη, τις αποδώσεις των στίχων στα αγγλικά καθώς και φωτογραφίες των καλλιτεχνών από τη συναυλία και τις πρόβες.

OI ΠPΩΤΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΤΥΠΟ

«…Και όταν η Μαρία Φαραντούρη συναντάται με τον Charles Lloyd στο γαλήνιο spiritual “Prayer” οι φωνές τους υφαίνονται σε μια και φαίνονται φτιαγμένες η μία για την άλλη.»

…

Εδώ, η εκφραστική θερμή με το πυκνό βιμπράτο φωνή της αποδεικνύει ότι οι ρίζες της μπορεί να βρίσκονται στην Ελλάδα, όμως έχει εύκολα την ικανότητα να περνά στο περιβάλλον της mainstream τζαζ.»

www.allaboutjazz.com 04/09/2011 ΝΥ

«…Με το σαξόφωνο του Lloyd να τυλίγεται γύρω από το πλούσιο κοντράλτο της Μαρίας Φαραντούρη, το αποτέλεσμα είναι μουσική υψηλού πνευματικού κάλλους.»

The Times UK 27/08/2011

«…Το -σαν φθινοπωρινά φύλλα- “Requiem” του Lloyd βρίσκει το πιάνο του Jason Moran να καθρεφτίζει λαμπερά το φραζάρισμα της Φαραντούρη στον ελληνικό στίχο.»

Σαν σήμερα στη μουσική... " Φραντς Λιστ " 200 χρόνια από τη γεννησή του

            Σαν σήμερα 22 Οκτωβρίου 1811 γεννήθηκε ο Φραντς Λιστ, ένας από τους σημαντικότερους ρομαντικούς συνθέτες και πιανίστες.

  200 χρόνια από τη γεννησή του Φράντς Λίστ
εδώ περισσότερα

                                     Φραντς Λιστ, ένας υποτιμημένος πιανίστας - σταρ

Δύο αιώνες από τη γέννηση του συνθέτη

Του Stephen Hough* / The Guardian

Ο Φραντς Λιστ ήταν εκείνος που επινόησε τον πιανίστα ως σταρ: τον βιρτουόζο που καταλαμβάνει το κέντρο της σκηνής για ένα ολόκληρο βράδυ μπροστά σ’ ένα αφοσιωμένο, λατρευτικό κοινό. Και μόνη η παρουσία του έκανε τις γυναίκες να εκστασιάζονται. Κρατούσαν τις γόπες από τα πούρα του και τις έκρυβαν στο ντεκολτέ τους.
Πριν από τον Λιστ, οι πιανίστες έπαιζαν συνήθως ένα μόνο κομμάτι σε μεικτά προγράμματα συναυλιών. Ο Ούγγρος συνθέτης, όμως, δεν επινόησε απλώς το ρεσιτάλ πιάνου. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες-πιανίστες όλων των εποχών και άσκησε την πιο σημαντική επιρροή στην εξέλιξη του οργάνου και στο ταξίδι του προς τη σύγχρονη μορφή του. Φέτος θα γιορταστεί η 200ή επέτειος της γέννησής του: φαίνεται σαν ψέμα, αν λάβουμε υπόψη ότι η επιρροή του κατά τον 20ό αιώνα υπήρξε το ίδιο μεγάλη όσο τον 19ο.
Τείνουμε να ξεχνάμε ότι, τα παλιότερα χρόνια, οι συνθέτες σε γενικές γραμμές είτε έπαιζαν τα δικά τους κομμάτια είτε αυτά δεν εκτελούνταν ποτέ. Ο Λιστ όμως συνήθιζε να προγραμματίζει μουσική άλλων συνθετών στα κοντσέρτα του. Ηταν αυτός που επινόησε επίσης την ιδέα της masterclass: τον δάσκαλο του πιάνου σαν γκουρού που προσείλκυε σπουδαστές απ’ όλο τον κόσμο.
Ο Λιστ λάνσαρε επίσης την ιδέα του διευθυντή ορχήστρας ως περφόρμερ, ως πρωταγωνιστή στις συναυλίες, ενώ καθιέρωσε επίσης τη συνήθεια να παίζουν οι μουσικοί από μνήμης. Πριν από τον Λιστ, το να βάζεις κατά μέρος την παρτιτούρα ήταν σαν να έδειχνες έλλειψη σοβαρότητας. Μετά τον Λιστ, έγινε συνηθισμένο. Είναι πολύ δύσκολο, πράγματι, να εκτιμηθεί σ’ όλο της το μέγεθος η επιρροή που άσκησε επί έναν αιώνα στη ζωή των συναυλιών.

Ο Πίτερ Μπρουκ φρεσκάρει τον Μότσαρτ

«Αυτός είναι ένας Μαγικός Αυλός, όχι όπως θα τον περιμένατε. Η βαριά πανοπλία των σκηνικών, ο σκοτεινός συμβολισμός, το εντυπωσιακό θέαμα απουσιάζουν. Στη θέση τους θα συναντήσετε έναν αιώνια νέο Μότσαρτ παρέα με νέους, ταλαντούχους τραγουδιστές, ηθοποιούς και μουσικούς, έτοιμους -όπως και ο συνθέτης- να αυτοσχεδιάσουν, να ανατρέψουν, να εξερευνήσουν καινούργια χρώματα, να μεταμφιέσουν τις φόρμες».

«Ενας μαγικός αυλός» στην Αθήνα
Πρόσκληση-δήλωση του Πίτερ Μπρουκ για μια παράσταση, που μετά την τραγωδία της Κάρμεν και τις εντυπώσεις του Πηλέα, ολοκληρώνει την πρότασή του για την όπερα.
Η παράσταση με τίτλο «Ενας μαγικός αυλός» έκανε πρεμιέρα στο Theatre des Bouffes du Nord του Παρισιού τον Νοέμβριο του 2010 και κέρδισε το «Μολιέρ» μουσικού θεάτρου της χρονιάς. Βασισμένο στην όπερα του Μότσαρτ και το λιμπρέτο του Εμάνουελ Σίκανεντερ, το έργο ανεβαίνει σε τέσσερις παραστάσεις (2, 3, 4, 5 Νοεμβρίου) στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής με τους ίδιους συντελεστές. Προσαρμογή: Πίτερ Μπρουκ, Φρανκ Κράβτσικ, Μαρί-Ελέν Ετιέν. Φωτισμοί: Φιλίπ Βιαλάτ. Πιάνο: Φρανκ Κράβτσικ, Ματάν Ποράτ.Η παράσταση διαρκεί μιάμιση ώρα.
Εχουμε μια γυμνή σκηνή διάσπαρτη με στύλους από μπαμπού, που διαρκώς συντάσσονται και ανασυντάσσονται για να υπαινιχθούν ένα κλουβί ή τους τοίχους του ναού του Σαράστρο, και έναν εξαιρετικό θίασο εννέα ηθοποιών-τραγουδιστών που τραγουδάνε στα γερμανικά και συνομιλούν στα γαλλικά μπροστά στο πιάνο με τον Φρανκ Κράβτσικ να υποκαθιστά την ορχήστρα. Ο Πίτερ Μπρουκ, παραμερίζοντας τον συμβολισμό και το φορτίο των ιδεών, με τον οποίο έχει επιβαρυνθεί ο Μαγικός Αυλός, συνθέτει μια παράσταση καθαρή, απλή και αθώα.
«Ο Μότσαρτ και ο λιμπρετίστας του δεν κάνουν κήρυγμα. Ο Αυλός είναι μια ιστορία με χαρακτήρες και ήχους», λέει. Στα 86 του χρόνια, ο Μπρουκ παραμένει ο ανήσυχος σκηνοθέτης με το ριζοσπαστικό όραμα, που αποκαλύφθηκε τη δεκαετία του '70. Από το 1974, όταν ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Bouffes du Nord στο Παρίσι, μεταμόρφωσε και διεύρυνε το θέατρο με διαύγεια, ελαφράδα και αποσταγμένη κομψότητα. Και παρ' όλο ότι παραιτήθηκε από το παρισινό στρατηγείο του το 2008, η επιμονή του να προκαλεί διαρκώς τις νεκρές παραδόσεις εξακολουθεί να είναι η ιδιαίτερη υπογραφή της δουλειάς του.
Πηγή

Σαν σήμερα στη μουσική... " Ντίζι Γκιλέσπι "

Σαν σήμερα 21 Οκτωβρίου 1917 γεννιέται ο Ντίζι Γκιλέσπι ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς μουσικούς της τζαζ.

Ο Τζον Μπιρκς Γκιλέσπι γεννήθηκε το 1917, στη Νότια Καρολίνα, νεότερος γιος μίας οικογένειας με εννέα παιδιά. Σε ηλικία δέκα ετών, βίωσε το θάνατο του πατέρα του, ο οποίος ήταν ερασιτέχνης μουσικός και διέθετε δικό του μουσικό συγκρότημα, ενθαρρύνοντας την ενασχόληση του γιου του με τη μουσική. Αν και αρχικά ασχολήθηκε με την εκμάθηση του πιάνου, σε ηλικία δώδεκα ετών, στράφηκε στο όργανο της τρομπέτας, πάντα ως αυτοδίδακτος. Οι ικανότητες του, ήταν τέτοιες που του επέτρεψαν να λάβει μία μουσική υποτροφία για το Ινστιτούτο Laurinburg της Νότιας Καρολίνας, όπου συνέχισε να εξασκείται στο πιάνο και την τρομπέτα.

Ερωτευμένοι με την όπερα

                                              «Ελιξίριο του έρωτα» σε σκηνοθεσία Στ. Φασουλή

Ηχοι ζωντανοί

Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ

Με δυνατές δόσεις Ντονιτσέτι ξεκινά η φθινοπωρινή καλλιτεχνική περίοδος για τους φίλους της όπερας. Αφ' ενός η κρατική ΕΛΣ -το επίθετο αυτό δεν είναι πάντα προς ψόγον!- σήκωσε αυλαία με ένα καινούργιο «Ελιξίριο του έρωτα» σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή (14/10/2011), αφ' ετέρου ο ΑΝΤΕΝΝΑ, εξασφαλίζοντας για την Ελλάδα τις «ζωντανές» αναμεταδόσεις υψηλής ευκρίνειας (HD) από τη νεοϋορκέζικη Μητροπολιτική Οπερα, πρόσφερε την «Αννα Μπολένα» σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Μακ Βίκαρ (15/10/2011).

«Ελιξίριο του έρωτα» σε σκηνοθεσία Στ. Φασουλή. Οι δύο παραστάσεις δόθηκαν διαδοχικά, σε απόσταση μόλις 24 ωρών, στο «Ολύμπια» και στο Μέγαρο Μουσικής αντίστοιχα. Καθώς η σύγκριση θα ήταν άνευ νοήματος, προτιμάμε να εστιάσουμε πραγματιστικά στις διαφαινόμενες θετικές προοπτικές: πρώτον, ότι η οικονομική κρίση αποκαθιστά μία προ εικοσαετίας ξεχασμένη, βαναύσως διαταραγμένη ισορροπία επαναφέροντας εκ των πραγμάτων την ΕΛΣ ως μοναδικό αξιόμαχο, τακτικό παραγωγό ζωντανών παραστάσεων όπερας στην Ελλάδα· δεύτερον, ότι η δυνατότητα να δουν οι Ελληνες έντεκα φετινές παραστάσεις της ΜΕΤ συνιστά ασυζητητί πολύτιμη ευκαιρία να καλυφθούν σημαντικά κενά σε προσλαμβάνουσες παραστάσεις και ενημέρωση.
«Ελιξίριο του έρωτα»
Ο Μύρων Μιχαηλίδης προσκάλεσε τον Φασουλή να σκηνοθετήσει την εναρκτήρια παραγωγή της ΕΛΣ επιθυμώντας να φέρει «καινούργιο αέρα» -και κοινό- στο «Ολύμπια». Προσπερνώντας το αναμενόμενο τσίτωμα της πρεμιέρας, που ασφαλώς θα φύγει στις επόμενες παραστάσεις, θα λέγαμε ότι η επιλογή δικαιώθηκε. Ο έμπειρος θεατρικός σκηνοθέτης προσέδωσε στο δημοφιλές «Ελιξίριο» ελαφράδα και παιχνιδιάρικη δραματουργική κλιμάκωση επιθεώρησης ή μιούζικαλ.

Opera posters by Rafal Olbinski

"Rafal Olbinski's favourite poster theme is opera"

 

O Rafal Olbinski γεννήθηκε στην  Πολωνία το 1945, σπούδασε αρχιτεκτονική στη Βαρσοβία, αλλά αφιερώθηκε στη ζωγραφική και το σχέδιο και έγινει παγκοσμίως γνωστός.

Το 1982 μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου  εργάστηκε ως  ζωγράφος, εικονογράφος και σχεδιαστής. Το 1985, άρχισε να διδάσκει στο School of Visual Arts στη Νέα Υόρκη.

Για τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα του, έχει λάβει περισσότερα από 150 βραβεία μεταξύ των οποίων χρυσά και ασημένια μετάλλια.