"Ο Μπετόβεν στην Κινσάσα'

της Μαρίας Χούκλη

Μου αρέσει πολύ να ανακαλύπτω «διαμάντια στη λάσπη». Ακολουθείστε με…

Στην Κινσάσα, την πρωτεύουσα του Κονγκό, όπου η ίδια η επιβίωση είναι άθλος, μια ομάδα ανθρώπων καθημερινά ξοδεύει ώρες για να ταξιδέψει από το ένα άκρο της πόλης στο άλλο, προκειμένου να βρει χώρους όπου θα κάνει πρόβες κλασσικής μουσικής.

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν σε μια από τις φτωχότερες πόλεις του κόσμου και κάνουν ένα μακρύ, χαοτικό ταξίδι μετά από μια δύσκολη μέρα σκληρής δουλειάς για να συγκεντρωθούν σε μια ασφυκτική αυλή, όπου κάθονται με τις ώρες και κάνουν πρόβες Handel και Orff – μουσική που δεν έχει σχέση με την παράδοση του Κονγκό και φαντάζει το ίδιο εξωτική όπως το γκολφ;

 Η ομάδα των μουσικών είναι μέλη της Orchestre Symphonique Kimbanguiste, της μόνης συμφωνικής ορχήστρας που υπάρχει σε ολόκληρη την κεντρική Αφρική. Παίζει Ευρωπαϊκή κλασσική μουσική. Μέχρι τώρα δεν έχει δεχθεί καμία πρόσκληση για να δώσει παραστάσεις αλλά τα μέλη της δεν το βάζουν κάτω. Σε μια χώρα που παράγει αφρικανικούς ρυθμούς, ποπ, ρούμπα και ρεγκε, η Orchestre Symphonique Kimbanguiste επιμένει στο όνειρο της. Σε πείσμα των ήχων της πόλης τους όπου παντού ακούγεται μονότονα η δυστυχία αλλά μια δυστυχία τρυφερή: σαν τις φωνές των παιδιών που παίζουν σε βρώμικες αλάνες. Σαν το θόρυβο που κάνουν τα γυμνά πόδια πάνω στη ξεραμένη λάσπη και το ξύσιμο του κουταλιού στα άδεια πιάτα. Ή σαν τα μουρμουρίσματα ανδρών και γυναικών σε μισοσκότεινα διαμερίσματα, όπως το διαμέρισμα της Nathalie Bahati στη λεωφόρο Yassa. Η Bahati είναι 34 ετών και φλαουτίστα, μια τους 200 μουσικούς της παράξενης αυτής μπάντας.

Οι σκηνές σουρεαλιστικές.
 Στον κεντρικό δρόμο της Κινσάσα πηγαινοέρχονται σκουριασμένα λεωφορεία χωρίς πόρτες βγάζοντας πνιχτούς ήχους που μπερδεύονται με τις φωνές των πραματευτάδων: όλοι σαν ζωντανές διαφημίσεις διαλαλούν τα φτηνοπράγματά τους, χτυπώντας τα χέρια ή αυτοσχέδιες κουδουνίστρες, ξύλα και άδεια κιβώτια. Ένα υπαίθριο μάθημα στην τέχνη της ακρόασης.

          

                                          

"Σαν σήμερα στη μουσική... "Τζορτζ Γκέρσουιν "

Σαν σήμερα 26 Σεπτεμβρίου 1898 γεννιέται ο George Gershwin

 Τζορτζ Γκέρσουιν (George Gershwin [Jacob Gershvin (Nέα Υόρκη, 26 Σεπτεμβρίου 1898 — Χόλιγουντ, 11 Ιουλίου 1937) ήταν Αμερικανός συνθέτης, τραγουδοποιός και πιανίστας, δημιουργός πολλών έργων για το μουσικό θέατρο και τον κινηματογράφο και με σημαντική συμβολή στη διαμόρφωση της τζαζ στις ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του 1920.

 Στις σημαντικότερες συνθέσεις του ανήκουν το κλασικό έργο για ορχήστρα και πιάνο Rhapsody in Blue και η φολκ όπερα Porgy and Bess, η πρώτη αμερικανική όπερα που εκτελέστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου. Συγκαταλέγεται στους δημοφιλέστερους και πιο επιτυχημένους αμερικανούς συνθέτες όλων των εποχών που συνδύασε τις τεχνικές και τις φόρμες του κλασικού τραγουδιού με το είδος της τζαζ, ενώ παράλληλα το ύφος του σημαδεύτηκε από πρωτότυπες μετατροπίες και περίπλοκους ρυθμούς

 Κύριος συνεργάτης του και στιχουργός πολλών συνθέσεών του υπήρξε ο αδελφός του, Άιρα Γκέρσουιν. Γόνος Ρώσων μεταναστών, εβραϊκής καταγωγής, που εγκαταστάθηκαν στην Αμερική τη δεκαετία του 1890, ο Γκέρσουιν πέθανε πρόωρα σε ηλικία 38 ετών, κληροδοτώντας πολλά τραγούδια που ανήκουν πλέον στο κλασικό τζαζ ρεπερτόριο, ηχογραφημένα σε πολυάριθμες εκτελέσεις και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους. Μετά το θάνατό του, οι ορχηστρικές συνθέσεις του επανεκτελέστηκαν περισσότερες φορές από τα έργα οποιουδήποτε Αμερικανού συνθέτη

Βιογραφία

O Γκέρσουιν γεννήθηκε το 1898 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και υπήρξε γόνος Ρώσων μεταναστών από την Αγία Πετρούπολη, που εγκαταστάθηκαν στην αμερικανική πόλη στα τέλη του 19ου αιώνα. Καταφθάνοντας στη Νέα Υόρκη, σε μια εποχή κατά την οποία φιλοξενούσε μία αρκετά μεγάλη εβραϊκή κοινότητα, ο πατέρας του, Μόρις Γκέρσβιν (Moshe Gershvin), εργάστηκε σε βιοτεχνία γυναικείων παπουτσιών και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανελίχθηκε σε θέση προϊσταμένου.

"Μια μελωδία για κάθε ψυχική διαταραχή"

Μπετόβεν για τις κρίσεις πανικού, Βιβάλντι για το στρες και Μότσαρτ για τα δύσκολα προβλήματα συνιστούν οι επιστήμονες
ΓΛΑΣΚΩΒΗ Η μουσική μπορεί να συμβάλει στη θεραπεία συγκεκριμένων ψυχικών ασθενειών και ψυχοσωματικών διαταραχών, εκτιμούν αμερικανοί και σκωτσέζοι επιστήμονες, οι οποίοι ζητούν από τους ασθενείς τους να ακούνε συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια. Π.χ., ο Μπετόβεν θεωρείται κατάλληλος για την αντιμετώπιση κρίσεων πανικού, οι Ρink Floyd για την κατάθλιψη, ενώ η τζαζ γενικά θεωρείται το πλέον «θεραπευτικό» είδος μουσικής.
Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης χρησιμοποιεί ένα μείγμα ψυχολογίας και ακουστικής μηχανικής προκειμένου να εξακριβώσει κατά πόσον η μουσική μπορεί να κρύβει τη λύση πολλών ψυχολογικών παθήσεων. Αναλύουν τους στίχους, τους τόνους, ακόμη και αυτούς που κρύβονται πίσω από διάσημα ροκ και ποπ τραγούδια.
«Η επίδραση ενός κομματιού μουσικής σε έναν άνθρωπο ξεπερνά κατά πολύ αυτό που πιστεύουμε, ότι απλώς ένα γρήγορο τέμπο μπορεί να ανεβάσει τη διάθεση, ενώ ένα πιο αργό μπορεί να μας ρίξει» εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης Ντον Νοξ, προσθέτοντας ότι «η μουσική εκφράζει συναίσθημα μέσα από πολλούς παράγοντες, όπως ο τόνος, η δομή και τα άλλα χαρακτηριστικά ενός κομματιού, ενώ και οι στίχοι μπορεί να έχουν μεγάλη επίδραση».
Ετσι η μουσική συγκροτημάτων όπως οι Ρink Floyd (και ειδικά τα άλμπουμ τους «Wish Υou Were Ηere» και «Τhe Dark Side Οf Τhe Μoon»), το άλμπουμ «Cold Τurkey» του Τζον Λένον και το κομμάτι «What Α Wonderful World» του Λούις Αρμστρονγκ θεωρούνται «ανεβαστικά» της διάθεσης. Αντιθέτως, τα «Αnother Οne Βites Τhe Dust» των Queen, «Εverybody Ηurts» των RΕΜ και «Cigarettes and Αlcohol» των Οasis αποδείχθηκε ότι χάλασαν την διάθεση των εθελοντών.
Στόχος των σκωτσέζων επιστημόνων είναι να αναπτύξουν ένα μαθηματικό μοντέλο που να εξηγεί την ικανότητα της μουσικής να προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα. Ετσι μπορούν να φτιάξουν προγράμματα στο κομπιούτερ τα οποία θα αναγνωρίζουν τις μουσικές εκείνες που είναι ικανές να επηρεάσουν τα συναισθήματα.
Στις ΗΠΑ επιστήμονες του Πανεπιστημίου Τεμπλ της Φιλαδέλφειας μελέτησαν τον εγκέφαλο 184 εθελοντών την ώρα που εκείνοι άκουγαν συγκεκριμένα είδη μουσικής. Διαπίστωσαν ότι κάθε μουσικό κομμάτι ή κλασικός συνθέτης είχε και διαφορετική επίδραση στην κυκλοφορία του αίματος, στη διάθεση και στις νευ ρικές λειτουργίες.
«Η χρήση της γλώσσας της μουσικής επάνω στον άνθρωπο επηρεάζει άμεσα όλες τις λειτουργίες του, ψυχικές ή σωματικές» υποστηρίζει η μουσικοθεραπεύτρια Σιμόνα Νιρενστάιν-Κατζ, προσθέτοντας ότι «σκοπός μας είναι να καταφέρουμε να ταιριάξουμε διάφορα είδη μουσικής επάνω σε συγκεκριμένες ψυχικές διαταραχέςώστε κατόπιν να τις θεραπεύσουμε».
Λ.χ., οι μουσικές συνθέσεις των Βιβάλντι, Πάχελμπελ, Χέντελ και Μπαχ είναι κατάλληλες για την αντιμετώπιση του στρες επειδή διαθέτουν ένα μουσικό τέμπο (το λεγόμενο και andante) όσο και ο ρυθμός της καρδιάς μας σε ηρεμία, δηλαδή 65-70 χτύπους το λεπτό. Επίσης υπάρχει και το λεγόμενο «Μozart effect» («Η επίδραση Μότσαρτ») σύμφωνα με το οποίο η  του αυστριακού μουσουργού βελτιώνει την ικανότητα επεξεργασίας προβλημάτων που σχετίζονται με ανώτερες γνωστικές λειτουργίες, ελαττώνει τον απαιτούμενο χρόνο εκμάθησης, μειώνει τα λάθη κατά τη διάρκεια της εργασίας και βελτιώνει τη δημιουργικότητα και τη διαύγεια.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=60&artid=356107&dt=23/09/2010#ixzz10UF270fl

Σαν σήμερα στη μουσική ..."Τζον Κολτρέιν"

Σαν σήμερα 23 Σεπτεμβρίου  1926 γεννήθηκε ο σαξοφωνίστας και συνθέτης της τζαζ

Τζον Γουίλιαμ Κολτρέιν

Ο Τζον Γουίλιαμ Κολτρέιν (23 Σεπτεμβρίου 1926 στο Χάμλετ/Νορθ Καρολάινα, 17 Ιουλίου 1967 στη Νέα Υόρκη) ήταν διάσημος αμερικανός σαξοφωνίστας και συνθέτης της τζαζ.

Tο έργο του σημάδεψε την αφροαμερικανική μουσική παράδοση στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Ο Κολτρέιν θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τζαζ συνθέτες και σαξοφωνίστες μαζί με τον Κόλμαν Χώκινς, τον Λέστερ Γιανγκ ή τον Σόνι Ρόλινς που επίσης καινοτόμησαν με το παίξιμό τους.
Αν και το πέρασμά του από τη μουσική σκηνή ήταν σύντομο -- η προσωπική του καριέρα κράτησε μόλις επτά χρόνια -- κατάφερε να αφήσει πίσω του μια πλούσια δισκογραφία, με περισσότερες από 50 ηχογραφήσεις. Το παίξιμό του αρχικά χαρακτηρίστηκε νεοτερικό, και σταδιακά ξέφυγε από τα όρια του συμβατικού αυτοσχεδιασμού, διχάζοντας κοινό και κριτικούς, ενώ κατά τα τελευταία χρόνια της δημιουργίας και της ζωής του ξεπέρασε τα όρια και πορεύτηκε σε μια σχεδόν μοναχική πορεία θρησκευτικής έκστασης.

"Μουσική και Πολιτική: Η περιπέτεια μιας «επικίνδυνης σχέσης» "

του Γιώργου Μανιάτη

Είναι αναγκαία προεισαγωγική παρατήρηση για τον τίτλο του άρθρου. Ο όρος ‘περιπέτεια’ χρησιμοποιείται με την αριστοτελική του σημασία στη Ρητορική: «Έστι δε περιπέτεια μέν η είς το εναντίον των πραττομένων μεταβολή» (είναι λοιπόν η περιπέτεια η μεταβολή (της κατάστασης) στο αντίθετο απ’ αυτό που επιδιώκουν οι πράξεις –ΧΙ 1, 1452 α 1-2). Η λέξη «επικίνδυνη» έχει τη σημασία της επισφάλειας, όπως αντιστοίχως χρησιμοποιεί ο Θουκιδίδης τον όρο «έν επικινδύνω» για να δηλώσει το επίρρημα επισφαλώς.
Πράγματα, καταστάσεις και ιδέες, που εμφανίζονται ως αυτονόητες παραδοχές, είναι συχνά εδραιωμένες προκαταλήψεις. Προκαταλήψεις που οφείλονται στη μη κατανόηση και αναγνώριση του ιστορικού χαρακτήρα των κατηγοριών και των αξιολογήσεων που στη χρήση τους παρουσιάζονται ως μόνιμες και εξ ορισμού ιδιότητες. Πολλές φορές μάλιστα δεν γίνεται διάκριση μεταξύ του αναγκαστικά απόλυτου και δεσμευτικού χαρακτήρα των σχετικών φιλοσοφικών δηλώσεων και της ιστορικοκοινωνικής διάστασης των αντίστοιχων φιλοσοφικών στάσεων. Αποτέλεσμα, εν προκειμένω είναι να κατηγοριοποιούμε και να αξιολογούμε τις καλλιτεχνικές πραγματικότητες και τις συνακόλουθες θεωρήσεις τους μέσω κριτηρίων που ιστορικά προκύπτουν εντός ενός ορισμένου κοινωνικά και διανοητικά πλαισίου.
Τέτοιες προκαταλήψεις –με την έννοια που προσδιόρισα- είναι, για παράδειγμα, οι έννοιες της ‘αυτονομίας’ και της ‘δέσμευσης/στράτευσης’ στην περιοχή της τέχνης, των οποίων ο ιστορικός χαρακτήρας της διαμόρφωσής τους ή αγνοείται ή τίθεται σε παρένθεση έτσι ώστε αυτές να παρουσιάζονται ως σχεδόν οντολογικές κατηγορίες, ως μόνιμες και σταθερές ιδιότητες της καλλιτεχνικής εμπειρίας. Οι έννοιες αυτές βρίσκονται στον πυρήνα της γενικής σχέσης τέχνης και πολιτικής, μουσικής και πολιτικής εν προκειμένω.
Η μουσική έχει χρησιμοποιηθεί ως πολιτική μεταφορά αλλά και η πολιτική ως μουσική μεταφορά. Στην πρώτη περίπτωση θα αναφέρω δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το πρώτο αφορά στον Μοντεσκιέ. Γράφει στα Αίτια της Ακμής και Παρακμής των Ρωμαίων: «Ό,τι καλείται ένωσις, εν σώματι πολιτικώ, είνε πράγμα πολύ διφορούμενον∙ αληθινή είνε η αρμονική ένωσις, χάρις εις την οποίαν πάσαι αι μερίδες, οσονδήποτε και αν φαίνωνται εις ημάς αντίθετοι προς αλλήλοας, συμβάλλουν εις την όλης συμφωνίαν».

"Καλλιτεχνία = Χρήμα;"

Ένας πολύ ενδιαφέρον  διάλογος  έχει ξεκινήσει με αφορμή  το άρθρο «Βαφτίζουμε καλλιτεχνία ό,τι φέρνει χρήμα» της πιανίστα  Ε. Αγραφιώτη,  το οποίο  είχαμε  αναδημοσιεύσει στις 13/8/10 από την Καθημερινή ...

Ο διάλογος αυτός γίνεται μέσω του  TAR -(Διαδικτυακού Περιοδικού για την Κιθάρα) .

 Στις 15/8/ 10 αναδημοσιεύσαμε  και  το άρθρο "Ψευτοκουλτούρα αγοράς" απο το blog TaRaTAΤΖΟΥΜ του Νότη Μαυρουδή

Σήμερα αναδημοσιεύουμε  ...
από το (Τo ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ του TaR) το άρθρο της Τίνα Βαρουχάκη (Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, πτυχ. κλασικής κιθάρας)

Μερικές σκέψεις
Σε συνέχεια του πολύ ενδιαφέροντος διαλόγου που αναπτύχθηκε γύρω από το άρθρο της σολίστ πιάνου και συγγραφέως κυρίας Ε. Αγραφιώτη, με τίτλο «Βαφτίζουμε καλλιτεχνία ό,τι φέρνει χρήμα» ( http://www.tar.gr/content/content.php?id=3349 ), ας μου επιτραπεί να εκφράσω μερικές σκέψεις κυρίως με τη βοήθεια ενός κοινωνιολογικού υπόβαθρου.Θα ήθελα να υπογραμμίσω την τεράστια σημασία του άρθρου της, δεδομένου ότι η πολιτική ανάλυση σπανίζει όταν γίνονται ερμηνείες για το φαινόμενο απομόνωσης της κλασικής μουσικής από το σύγχρονο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Η κυρία Αγραφιώτη διαβλέπει την τάση εμπορευματοποίησης της κλασικής μουσικής φαινόμενο που σηματοδοτεί την περιθωριοποίηση των συντελεστών του χώρου ακόμη και από θεσμούς άρρηκτα συνδεδεμένους με το όραμα προώθησής της.
Από το διάλογο που ακολούθησε, συμφωνώ επίσης με την ψύχραιμη τοποθέτηση του συνθέτη και εκδότη του περιοδικού «μουσικής Πολύτονον» κου Λυγνού. Αναμφίβολα, η προσφορά του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών είναι αδιαμφισβήτητη. Συγχρόνως όμως, νομίζω ότι η αγανάκτησή της κυρίας Αγραφιώτη για τη δημιουργία συνθηκών περιθωριοποίησης της κλασικής μουσικής είναι δικαιολογημένη.
Η κοινωνιολογική οπτική

"Πρεμιέρα όπερας με ...217 χρόνια καθυστέρηση"

Το ανέβασμα σε παγκόσμια πρεμιέρα της έως τώρα άγνωστης όπερας του Λουίτζι Κερουμπίνι (1760-1842), «Κουκουρζί», στο πλαίσιο των 100 χρόνων του Δημοτικού Θεάτρου Κλάγκενφουρτ, συνέπεσε με την 33η επέτειο του θανάτου (στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977) της ντίβας της όπερας και με την 250η επέτειο της γέννησης του συνθέτη.

Η όπερα «Κουκουρζί» του Λουίτζι Κερουμπίνι, ο οποίος είχε κερδίσει τον θαυμασμό των σύγχρονών του Χάιδν, Μπετόβεν, Σούμπερτ, Μπραμς, Σούμαν, αλλά και του ποιητή και φιλοσόφου Γκαίτε, γράφηκε από τον συνθέτη με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.
Η "χαμένη" για περισσότερο από δύο αιώνες, παρτιτούρα, ανακαλύφτηκε πρόσφατα στην Κρακοβία της Πολωνίας από τον γνωστό Αυστριακό μουσικολόγο και διευθυντή δραματουργίας στο Κλάγκενφουρτ, Χάικο Κούλμαν, ο οποίος συμπλήρωσε τα χειρόγραφα του Κερουμπίνι, ώστε να ανέβει επιτέλους το έργο σε παγκόσμια πρεμιέρα -με την ευκαιρία των τριών επετείων, Κάλλας, Κερουμπίνι και Δημοτικό Θέατρο Κλάγκενφουρτ- 217 χρόνια μετά.



Στην όπερα «Κουκουρζί» και σε μία εποχή, που κάθε άλλο παρά για διασκέδαση προσφερόταν, ο Κερουμπίνι, ο οποίος χάρη στη «Μήδεια» ονομάσθηκε «σεισμογράφος των πληγωμένων ψυχών», παρουσιάζει μία πολύπλευρη μουσική δημιουργία, αναμιγνύοντας στο λιμπρέτο χιουμουριστική ειρωνία, ιστορική, αλλά και παραμυθένια δομή, προσωπικούς καημούς και πάθη, όπως και πολιτική ουτοπία. Είναι στοιχεία, που απέδωσαν στη σκηνή οι διακεκριμένοι στον γερμανόφωνο χώρο, συντελεστές της παγκόσμιας πρεμιέρας -στη γαλλική γλώσσα- την οποία μετέδωσε απευθείας από το Κλάγκενφουρτ, το κοινό τηλεοπτικό δίκτυο «3 ΣΑΤ», των τριών δημόσιων τηλεοράσεων, Αυστρίας, Γερμανίας και Ελβετίας.
Το θερμό χειροκρότημα του κοινού απέσπασαν η εκτέλεση από τη Συμφωνική Ορχήστρα Καρινθίας με τον διευθυντή της Πέτερ Μάρσικ, η ερμηνεία από τους πρωταγωνιστές Ντανιέλ Προχάσκα, Γιοχάνες Χουμ, Λεονάρντο Γκαλεάζι και την Τσιγντέμ Ζοργιασλάν και τους δεκάδες άλλους ηθοποιούς, η σκηνοθεσία του Γιόζεφ Κέπλινγκερ, η χορογραφία του Καρλ Αλφρεντ Σράινερ, τα σκηνικά του Γιοχάνες Λαιάκερ και τα κοστούμια της Μαρί Λουίζε Βάλεκ.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

"Μπαχ με μπίρα και καφέ "

Η αναπαράσταση του ιστορικού Καφέ Τσίμερμαν της Λειψίας στην Αίθουσα Βanquet του Μεγάρου και το τσέμπαλο του γερμανού συνθέτη μεταξύ τυρού και αχλαδίου

της ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ
 Τι είναι προτιμότερο για μια νεαρή κοπέλα; Μια κούπα αχνιστός καφές ή ένας σύζυγος; Στη Γερμανία του 18ου αιώνα φαίνεται ότι το παραπάνω δίλημμα αποτελούσε πραγματικό πονοκέφαλο. Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ εξέφρασε το πνεύμα της εποχής με την «Καντάτα του Καφέ» (1732): μια σατιρική οπερέτα όπου ένας πατέρας απειλεί την ανύπαντρη κόρη του ότι αν δεν κόψει τη μανία της για το νεοεισαχθέν τότε ρόφημα- η διάδοση του οποίου συναντούσε ακόμη αρκετές αντιδράσεις- δεν θα της βρει γαμπρό. Μπροστά στον εφιάλτη τού να μείνει γεροντοκόρη, η νεαρή συμμορφώνεται. Ωστόσο, όταν ο πατέρας βγαίνει προς αναζήτηση του νυμφίου, εκείνη υπόσχεται στον εαυτό της ότι δεν θα παντρευτεί κανέναν ο οποίος θα της απαγορεύσει την απόλαυση του καφέ...
Το προαναφερθέν έργο είναι ένα μόνο από όσα πρωτοπαρουσίασε ο Μπαχ στο Καφέ Τσίμερμαν: τον ιστορικό τόπο συνάντησης στη Λειψία του 18ου αιώνα, όπου ο συνθέτης και η παρέα του- το νεανικό σύνολο Collegium Μusicum, τη διεύθυνση του οποίου ανέλαβε το 1729 - μαζεύονταν για να παίξουν ή μουσική να αυτοσχεδιάσουν

"Οι Οπερες των Ζητιάνων κόντρα στην κρίση"

Το πιο φιλόδοξο πρόγραμμά της παρουσιάζει η ομάδα που ιδρύθηκε πριν από μερικά χρόνια με σκοπό το ανέβασμα παραστάσεων μουσικού θεάτρου με χαμηλό κόστος και σε χώρους έξω από τους καθιερωμένους

«Το ρόφημα που άλλοι σερβίρουν σε ασημένιο δίσκο, εμείς σας το προσφέρουμε σε πλαστικό ποτήρι». Ηταν πριν από περίπου δύο χρόνια όταν, με την παραπάνω φράση, μια ομάδα νέων ανθρώπων έδινε το στίγμα ενός διαφορετικού ανεβάσματος του δημοφιλούς «Τροβατόρε» του Βέρντι, σε έναν εξίσου εναλλακτικό χώρο, το Βios της οδού Πειραιώς. Η παράσταση αυτή συζητήθηκε έντονα και για πολλούς λόγους. Εκτοτε, οι Οπερες των Ζητιάνων- όπως είναι το πρωτότυπο όνομα της ομάδας που ιδρύθηκε το 2002 από τον συνθέτη Χαράλαμπο Γωγιό, τον σκηνογράφο Κωνσταντίνο Ζαμάνη και την παραγωγό Γιαβριέλλα Τριανταφύλλη με σκοπό το ανέβασμα παραστάσεων όπερας και μουσικού θεάτρου χαμηλού κόστους και σύγχρονης αισθητικής σε χώρους έξω από τους καθιερωμένους- όχι μόνο διατήρησαν μια θέση στα εγχώρια καλλιτεχνικά πράγματα αλλά και συνεχίζουν ακάθεκτοι.

Μάνος Λοϊζος ...."ένα αστέρι στον ουρανό , μια δροσοσταλίδα στην ψυχή μας"

                                  

 Σαν σήμερα (17-9-1982) έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Λοΐζος

                                      







Βιογραφικά απο Βικιπαίδεια

Ο Μάνος Λοΐζος ήταν Έλληνας μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια και πέθανε σε νοσοκομείο στη Μόσχα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982.
Είχε κυπριακή καταγωγή (ο πατέρας του, Ανδρέας Λοΐζου, καταγόταν και ήταν κάτοικος των Αγιών Βαβατσινιάς-χωριό της Λάρνακας Κύπρου- και η μητέρα του, Δέσποινα Μανάκη, καταγόταν από τη Ρόδο). Το σπίτι στο οποίο έζησε ο πατέρας του υπάρχει ακόμη, η δε Κοινότητα του χωριού θέλοντας να τιμήσει τον μεγάλο αυτό μουσικοσυνθέτη, ανήγειρε στην είσοδο του χωριού ένα σεμνό μνημείο, στη μνήμη του, όπου αναγράφονται τα εξής: "Μάνος Λoΐζος 1937-1982, μουσικοσυνθέτης, καταγωγή Αγίοι Βαβατσινιάς".
Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης, ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι που χάραξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις.

"Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum : Eνα λουλούδι στη μνήμη της Μαρίας Κάλλας"

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Μία επίσκεψη και ένα λουλούδι στο άγαλμα της Μαρίας Κάλλας και την ανάρτηση μηνύματος στο Διαδίκτυο, προτείνει το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum για την επέτειο των 33 χρόνων από τον θάνατό της, σήμερα Πέμπτη, αφού φέτος δεν θα πραγματοποιηθεί, ελλείψει χρηματοδότησης, η καθιερωμένη συναυλία-αφιέρωμα στη μνήμη της Ελληνίδας ντίβας.

Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum-  ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 
 Για πρώτη φορά μετά από 32 συνεχή χρόνια το Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum, βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να ματαιώσει το Ρεσιτάλ του διάσημου Ρώσου πιανίστα Αντρέι Γκαβρίλοφ, στις 16 Σεπτεμβρίου 2010, στο Μέγαρο Μουσικής με το οποίο θα τιμούσε φέτος για 33η συνεχή χρονιά τη μνήμη της Μαρίας Κάλλας.
...Προτείνει: μία επίσκεψη και ένα λουλούδι στο άγαλμά της, το οποίο θα φωτιστεί, μόλις νυχτώσει, και θα ακουστεί η φωνή της, και ένα μήνυμα-σήμανση για την επέτειο από όσους θέλουν στο διαδίκτυο.

"Mαρία Κάλλας... 33 χρόνια μετά το θάνατό της ο θρύλος Κάλλας αντέχει στο χρόνο..."

 Mαρία Κάλλας- 16 Σεπτεμβρίου 1977 η «ντίβα» αφήνει την τελευταία της πνοή στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, σε ηλικία 54 ετών. Η σωρός της αποτεφρώθηκε και κατά την επιθυμία της σκορπίστηκε στα νερά του Αιγαίου, τον Ιούνιο του 1979. ..... περισσότερα

"Οι σπουδές ανωτάτου επιπέδου σε Ακαδημία παραμένουν ακόμη ανέφικτες στην Ελλάδα"

                     Η διαβάθμιση της μουσικής παιδείας
Της Εφη Aγραφιωτη
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Σεπτέμβρης, της ελληνικής αντιλειτουργικής και αντιπαραγωγικής παιδείας το ανάγνωσμα. Ανατρέχουμε σε όσα κακόηχα επί χρόνια συμβαίνουν στη μουσική παιδεία και κάτι μας σφίγγει την ψυχή. Ατελείωτη είναι και η διαδρομή σχετικά με την ίδρυση της πολυπόθητης μουσικής ακαδημίας, που (υποτίθεται ότι) ιδρύθηκε.
Μακρύς ο δρόμος των προετοιμασιών! Κάποιο Σεπτέμβριο (2003, 2005, 2006, 2009), η Ακαδημία θα λειτουργούσε και θα ενθουσίαζε όσους ονειρεύονται τριτοβάθμια εκπαίδευση για τους μουσικούς που επιθυμούν να κατακτήσουν τυπικά προσόντα. Μας διαβεβαίωναν: κανένα πρόβλημα, όλα πλέον μπήκαν στη θέση τους, ήταν θέμα απόφασης. Σχεδιασμός made in Greece. Μέχρι και η στέγαση είχε ρυθμιστεί: στο Ιλιον, στο κτίριο αθλημάτων βαρέων βαρών. Η οικονομική εξασφάλιση; Το δήλωσαν οι τότε υπουργοί Πολιτισμού: κανένα πρόβλημα. Επιτέλους η μουσική θα όδευε προς την ανώτατη βαθμίδα. Σε κείμενο που υπογράφουν τα μέλη των ομάδων εργασίας (θεάτρου, χορού και μουσικής), τονίζεται: «Η δημιουργία της Ακαδημίας πρέπει να συνδυαστεί απαραίτητα με τη χάραξη και τη συστηματική εφαρμογή μιας συνολικής πολιτικής στο πλαίσιο της μακρόπνοης εθνικής πολιτικής για τις τέχνες».

«Από τον Ορφέα ως της μέρες μας»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ  ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΕΤΡΑΣ 2010
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου
Ο Σύλλογος Πελοποννησίων Πετρούπολης παρουσιάζει :
                 Την Ορχήστρα αρχαιοελληνικών και παραδοσιακών οργάνων ΛύρΑυλος
Στη μουσική παράσταση: «Από τον Ορφέα ως της μέρες μας»
Θέατρο Πέτρας Πετρούπολη Ώρα έναρξης 9:00 μ.μ.
Είσοδος Ελεύθερη

Τα αρχαιοελληνικά μουσικά κομμάτια ζωντανεύουν ξανά χάρη στα 40 εκπληκτικά ανακατασκευασμένα όργανα, οι αρχαίοι ρυθμοί αναβιώνουν δίπλα σε διασκευές γνωστών, παραδοσιακών κομματιών, στήνοντας ένα εκπληκτικό μουσικό ταξίδι στον πλούτο της Ελληνικής Μουσικής.
Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην πολυποίκιλη μουσική της Πελοποννήσου και φυσικά δεν θα απουσιάζει ο τραγοπόδαρος μουσικός Πάνας από την Αρκαδία.
Μια μουσική πανδαισία έξω από τα συνηθισμένα που απευθύνεται στο ευρύ κοινό μιλώντας στη καρδιά κάθε Έλληνα και όχι μόνο.

Τι είναι ο ΛύρΑυλος
Ο ΛύρΑυλος έχει αναγνωριστεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό για το έργο του, το οποίο έχει καλλιτεχνική, εκπαιδευτική και ερευνητική διάσταση. Από το «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών» και την «Όπερα της Βαρσοβίας», από το «Φεστιβάλ Παλαιάς Μουσικής» στην Στοκχόλμη και την «Corcoran Gallery» στην Ουάσιγκτον, το Mendelssohn Haus στην Λειψία, έως την συνεργασία με την «Κρατική Ορχήστρα Αθηνών» στο πλαίσιο των Πρώτων Ελληνικών Μουσικών Γιορτών, την συμμετοχή στις εκδηλώσεις της Ολυμπιάδας 2004 και τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως : Boston University, Concordia-Montreal, Sorbonne, Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Πανεπιστήμιο Πατρών, συμμετοχή σε μεγάλα και σύνθετα καλλιτεχνικά γεγονότα όπως η έκθεση ʽΜουσών Δώραʼ στις Βρυξέλλες, σε συνεργασία με το ΥΠ.ΠΟ, καθώς και οι εκεί συναυλίες σε συνεργασία με το σύλλογο εκπαιδευτικών του Βελγίου, αλλά και με πάνω από 400 παραστάσεις σε σχολεία όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, ο ΛύρΑυλος έχει ταυτιστεί ως η πιο τεκμηριωμένη προσπάθεια ανάδειξης & προβολής της πλούσιας Αρχαιοελληνικής Μουσικής Κληρονομιάς.

Χωρίς στείρα αρχαιολατρική διάθεση και «εμμονές», ο Λύραυλος προχώρησε εξαρχής θέτοντας ως βασικούς στόχους την εις βάθος μελέτη, την καλαίσθητη και επιστημονική αναβίωση, και την ορθή προβολή της Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής με μουσικό και όχι μουσειακό τρόπο.
Τα μέλη του «ΛύρΑυλου»:
Μιχάλης Στέφος: τραγούδι, τύμπανο, κρόταλα, κογχύλια, σάλπιγγα.
Χριστίνα Σιάκη: λύρα, φόρμιγγα, πανδουρίδα, βιολί
Ολγα Στέφου: βάρβιτος, σαντούρι, σείστρο, κογχύλια
Παναγιώτης Στέφος: αρχαία κιθάρα, λύρα, σύριγγα του Πάνα, δίαυλος, άσκαυλος, ζουρνάς, γκάιντα, κογχύλια, κέρας, Πυθαγόρειο μονόχορδο.
Συμμετέχουν :
Κώστας Λαιος: βιολί, λύρα, κογχύλια
Δημήτρης Λαιος: αυλός, κογχύλια

Έρευνα, ενορχηστρωτική επιμέλεια και κατασκευή οργάνων από τον Παναγιώτη Στέφο.

http://www.lyravlos.gr/

«Jasmine» Κιθ Τζάρετ & Τσάρλι Χέιντεν

 Το «Jasmine», ο τελευταίος δίσκος του Κιθ Τζάρετ ...΄

Στο βιβλιαράκι που συνοδεύει το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησε για την ECM, το «Γιασεμί» (Jasmine), μαζί  με τον κοντραμπασίστα Τσάρλι Χέιντεν , ο Κιθ Τζάρετ,γράφει

«Σε αυτόν τον κόσμο, η τέχνη πεθαίνει, το ίδιο και η ακρόαση της μουσικής, καθώς ο κόσμος γεμίζει όλο και περισσότερο με παιχνίδια και ειδικά εφέ».

 Το «Jasmine»,είναι ένας αριστουργηματικός  δίσκος , από αυτούς που σπάνια κυκλοφορούν .
Η ηχογράφηση έγινε στις αρχές του 2007. Ενα τετραήμερο στο home-studio του Τζάρετ βρέθηκαν κι αυτοσχεδίασαν, με το πιάνο του ο Τζάρετ, στο ακουστικό του μπάσο ο Χέιντεν. «Κάναμε την ηχογράφηση έτσι, άμεσα και απλά», γράφει στο σημείωμα του δίσκου ο πρώτος.
«Επέλεξα να χρησιμοποιήσω το αμερικανικό Steinway πιάνο, παρότι δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση, έχω όμως μια παράξενη σχέση με αυτό... Με μια καλή επιλογή τραγουδιών, ήταν αδύνατον να μη συνδεθούμε αμέσως με το υλικό. Δεν κάναμε πρόβες, αλλά ξαναπαίζαμε όπου χρειαζόταν. Για τρία σχεδόν χρόνια ζούσαμε με αυτό το ηχογραφημένο υλικό, μιλούσαμε γι' αυτό, αμφισβητούσαμε τις επιλογές μας, αλλά ο Τσάρλι αποδείχτηκε ο πιο σημαντικός αλλά και ευαίσθητος αρωγός στο να δώσουμε την τελική μορφή σε αυτή την ηχογράφηση. Μ' ενδιέφερε μόνο η ουσία. Χρειαστήκαμε χρόνο για να αποστασιοποιηθούμε από τα φαντεζί σόλο ή τα ακραία παιξίματα. Η μουσική ήταν τελείως αυθόρμητη, χωρίς καμία προετοιμασία». ..  απο "Δύο θρύλοι της τζαζ αυτοσχεδιάζουν"

"Ελπίζω να έχετε καλό ηχητικό σύστημα", γράφει ο Τζάρετ. "Το Jasmine είναι ένα νυχτολούλουδο με υπέροχο άρωμα κι ελπίζω να μπορέσετε να ακούσετε πόσα πράγματα πέρασαν μέσα του"

                                         

                 Διαβάστε εδώ «Η επικοινωνία έγινε θόρυβος»

'' Στο Ηρώδειο ο τενόρος Αντρέα Μποτσέλι"

 Αύριο 7 Σεπτεμβρίου θα εμφανιστεί στο Ηρώδειο ο κορυφαίος τενόρος Αντρέα Μποτσέλι, προσκεκλημένος του Ιδρύματος Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού προκειμένου να δώσει μια συναυλία με τη συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας και Χορωδίας της ΕΡΤ.
 Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του υπουργείου Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και τα έσοδα θα διατεθούν υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού (www.bcactionfund.org).

«Εάν ο Θεός είχε φωνή, θα έμοιαζε με τη φωνή του Αντρέα Μποτσέλι» είναι το πασίγνωστο σχόλιο της Celine Dion για το διάσημο καλλιτέχνη. Η παγκόσμια αναγνώριση της ποιότητας της φωνής του τον έχει εντάξει ανάμεσα στους καλλιτέχνες-θρύλους.
Ο Αντρέα Μποτσέλι gεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1958 στο Lajatico της Πίζα. Από την ηλικία των 12 ετών έμεινε τυφλός, λόγω ενός ατυχήματος σε ποδοσφαιρικό αγώνα, σε συνδυασμό με προδιάθεση γλαυκώματος που είχε.
Από μικρό παιδί έπαιζε εκκλησιαστικό όργανο και έδειξε σαφή κλίση προς τη μουσική. Σπούδασε νομική, αφού άσκησε όμως για ένα χρόνο τη δικηγορία, την εγκατέλειψε και αφιερώθηκε οριστικά στο τραγούδι.
Πολλά τραγούδια που τραγούδησε έγιναν μεγάλες επιτυχίες, φέρνοντας την όπερα, τις άριες και την ποπ μουσική πιο κοντά.









Διαβάστε περισσότερα:
Αντρέα Μποτσέλι Με τη δύναμη της φωνής
Αντρέα Μποτσέλι: ένας «αναγεννημένος Χριστιανός» τενόρος στο Ηρώδειο

http://www.andreabocelli.us/

"Η ορχήστρα “I Maestri” στους Δελφούς"

Οι Δελφοί θα έχουν την χαρά, την Δευτέρα 6 Σπετεμβρίου 2010, στην κεντρική Πλατεία “Λεκαριά” των Δελφών, στις 20:00, να παρουσιάσουν στον κοινό την Ορχήστρα “I Maestri“. Η συμφωνική Ορχήστρα “I Maestri” είναι ένα από τα δυναμικότερα σχήματα στη μουσική ζωή του Λονδίνου.
Ιδρύθηκε το 2001 από τον μαέστρο George Hlawiczka και κάτω από την αιγίδα προσωπικοτήτων, όπως οι Sir Neville Marriner και Jorma Panula, έχει ήδη σημειώσει σημαντικές επιτυχίες στην Αγγλία και αλλού.
Η Ορχήστρα προσεκλήθη να δώσει μια συναυλία στο 10ο Φεστιβάλ Θρησκευτικής Μουσικής Πάτμου στις 3 Σεπτεμβρίου 2010. Είκοσι (22) όμως έγχορδα και πνευστά θα μείνουν για τρεις ακόμη μέρες στην Ελλάδα για 2 ακόμη συναυλίες.
Η διοργάνωση της συναυλίας στους Δελφούς θα λάβει χώρα την Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010 στις 20:00. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει γνωστά έργα της κλασικής περιόδου των Μότσαρτ, Χάυντν και Νερούντα.

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

http://www.delphi.gr/

"Εγγραφές"

Οι εγγραφές αρχίζουν την Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου και τα μαθήματα αρχίζουν την Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου

Η γραμματεία δέχεται

Δευτέρα - Παρασκευή 10.30 π.μ.- 1.00 μ.μ. & 6.30 μ.μ.-9.00μ.μ.

και Σάββατο μετά από τηλεφωνική συνεννόηση

Οι ακροάσεις για την ΠΑΙΔΙΚΗ - ΕΦΗΒΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ αρχίζουν την Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου

Το Θεατρικό έργαστήρι ξεκινάει το Σάββατο 2 Οκτωβρίου με ένα δωρεάν μάθημα γνωριμίας