Οι μουσικοί με τα άσπρα σακάκια είναι απολυμένοι. Συνεχίζουν, όμως, να παίζουν αμισθί, υποστηρίζοντας το έργο των συναδέλφων τους (με τα μαύρα σακάκια)
ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΧΡΩΜΙΑ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΩΝ ΣΥΝΟΛΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ
Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Τίναι παράδοξη η εικόνα μιας ορχήστρας στην οποία οι μισοί μουσικοί παίζουν φορώντας μαύρα σακάκια και οι υπόλοιποι κατάλευκα;
Είναι, πάντως, λιγότερο παράλογη από την πραγματικότητα που καλούνται ν' αντιμετωπίσουν τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων, δηλαδή η Συμφωνική Ορχήστρα, η Μικτή Χορωδία, η τζαζ Big Band και το Εργαστήρι Ελληνικής Μουσικής.
Οι μουσικοί με τα άσπρα σακάκια είναι απολυμένοι. Συνεχίζουν, όμως, να παίζουν αμισθί, υποστηρίζοντας το έργο των συναδέλφων τους (με τα μαύρα σακάκια) Την ασπρόμαυρη ενδυματολογική αισθητική, την επέλεξαν τα μέλη των δημοτικών Μουσικών Συνόλων, ώστε να φανεί ανάγλυφα πόσο οργανική είναι η παρουσία και η λειτουργία εντός της ορχήστρας των (λευκοντυμένων) απολυμένων, πρώην συμβασιούχων συναδέλφων τους.
Απαραίτητοι
Οι τελευταίοι είναι 45 μουσικοί, με διπλώματα και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, οι οποίοι βρίσκονταν στα Μουσικά Σύνολα κατά μέσο όρο μία 4ετία και απολύθηκαν τον Ιούλιο. Πολλοί συμβασιούχοι απομακρύνθηκαν από τις κρατικές ή δημοτικές τους θέσεις, θα σκεφτεί κάποιος. Ναι, αλλά οι συγκεκριμένοι έχουν μια ιδιαιτερότητα: η παρουσία τους είναι απολύτως απαραίτητη για τη λειτουργία κάθε ορχηστρικού συνόλου. Αν, π.χ., κάποιος πληροφορηθεί πως οι «πνευστοί» της Συμφωνικής Ορχήστρας ήταν στη συντριπτική τους πλειονότητα συμβασιούχοι, αντιλαμβάνεται πως η απουσία τους από το σύνολο όχι απλώς δυσχεραίνει τη λειτουργία του, αλλά την καταλύει. Αποτέλεσμα; Οι 45 απολυμένοι παίζουν από τον Ιούλιο αμισθί, υποστηρίζοντας έτσι το καλλιτεχνικό έργο των 120 συναδέλφων τους, που είναι αορίστου χρόνου. Θα μπορούσαν οι κενές μουσικές θέσεις να πληρωθούν; Οχι, γιατί στα Μουσικά Σύνολα ισχύει ο κανόνας που ισχύει και για το υπόλοιπο Δημόσιο: για δέκα υπαλλήλους που συνταξιοδοτούνται προσλαμβάνεται ένας.
Παραλογισμός
Νομίζετε πως αυτός είναι ο μόνος παραλογισμός που βιώνουν οι συγκεκριμένοι μουσικοί; Οχι. Παρ' όλο που τόσο οι σκοποί όσο κι ο τρόπος λειτουργίας των μουσικών συνόλων του Δήμου της Αθήνας δεν διαφέρουν από αυτούς των υπολοίπων μουσικών συνόλων της χώρας (ΚΟΑ, ΚΟΘ, Ορχήστρα της Λυρικής, Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ κ.ά.), οι μουσικοί των δημοτικών Συνόλων θεωρούνται δημοτικοί υπάλληλοι. Ισχύει, δηλαδή, και για εκείνους ό,τι ισχύει για οποιονδήποτε άλλον υπάλληλο του δήμου, είτε έχει είτε δεν έχει πτυχίο.
Κι έτσι, ενώ «τα τυπικά προσόντα των μουσικών και το καταστατικό της λειτουργίας των Μουσικών Συνόλων είναι ακριβώς ίδια με εκείνα π.χ. της ΚΟΑ, παρά ταύτα, δεν εξαιρούμαστε από το νέο ενιαίο μισθολόγιο, αλλά ούτε και από την εφεδρεία, με συνέπεια την κατάργηση των οργανικών θέσεων που καλύπτουν οι συμβασιούχοι μας...». Οι επισημάνσεις αυτές στους αρμόδιους φορείς του δήμου έφεραν, κατά τον πρόεδρο του σωματείου των μουσικών του δήμου, Ακη Νικολούζο, παραινέσεις του τύπου «κανονίστε να λειτουργήσετε όπως μπορείτε», πράγμα που, σύμφωνα με τον ίδιο, «οδηγεί στην απαξίωση και εντέχνως στην κατάργηση των Μουσικών Συνόλων».
Ποιος ήταν, όμως, κατά μέσο όρο ο μηνιαίος μισθός ενός, αορίστου χρόνου, μουσικού των Μουσικών Συνόλων; 1.160 ευρώ προ ενιαίου μισθολογίου, 780 ευρώ μόλις εφαρμοστεί η «ενοποίηση». Ποιο ήταν αντίστοιχα το ετήσιο κόστος, με το οποίο επιβαρυνόταν ο Δήμος Αθηναίων για τους 45 συμβασιούχους; 380.000 ευρώ. Μάλλον, ουδείς μπορεί να το χαρακτηρίσει υπέρογκο, όταν, μάλιστα, τα Μουσικά Σύνολα, που υπάρχουν από το 1996, δίνουν μηνιαία 11 συναυλίες, εκ των οποίων το 95% είναι δωρεάν-προσφορά για τους δημότες.
Φυσικά, ισχύει το συν Αθηνά και χείρα κίνει. Γι' αυτό οι μουσικοί κατέθεσαν προ καιρού σειρά προτάσεων στους αρμόδιους φορείς, ώστε η παρουσία τους να αξιοποιηθεί πολύ περισσότερο, χωρίς επιπλέον οικονομική επιβάρυνση. Πρότειναν, για παράδειγμα, να τους παραχωρηθεί μία αίθουσα της Τεχνόπολης ώστε να υπάρχει μια σταθερή αναφορά στον προγραμματισμό τους, περισσότερες υπαίθριες συναυλίες, όταν το επιτρέπει ο καιρός, ακόμα και εφαρμογή μιας ελληνικής εκδοχής του βολιβιανού «Systema», ώστε παιδιά των υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας να διδάσκονται μουσική. Ψιλά γράμματα, θα πείτε.
Υποσχέσεις
Μέσα σ' όλα αυτά ήρθε ξαφνικά και η χθεσινή εισήγηση του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, στο δημοτικό συμβούλιο, για τη συγχώνευση του Πολιτιστικού Οργανισμού (ΠΟΔΑ) με τον Οργανισμό Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) και τα Μουσικά Σύνολα, σε ένα νέο, κοινό νομικό πρόσωπο, βάσει του «Καλλικράτη». Ο κ. Καμίνης δεσμεύτηκε ότι «θα διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας».
Ομως, αυτή η δέσμευση προσκρούει στον ίδιο τον «Καλλικράτη», που κηρύσσει τις συγχωνεύσεις, με στόχο την απομάκρυνση του προσωπικού που θα θεωρηθεί «πλεονάζον». Αρα; Μάλλον και σ' αυτή την περίπτωση εφαρμόζεται «υπογείως» η συνταγή που είχαμε δει και σε άλλες περιπτώσεις, όπως, π.χ., στην Ορχήστρα των Χρωμάτων: Θέτει κανείς τους μουσικούς εντός ενός ασφυκτικού και αδιέξοδου πλαισίου, αφήνοντάς τους σταδιακά να φθείρονται μέχρι να οδηγηθούν σιωπηρά στην κατάργηση της ορχήστρας - χωρίς οι υπεύθυνοι να έχουν πάρει καν την ευθύνη της απόφασης.
