του Μάρκου Τσέτσου
Η
απόπειρα βίαιης κατάργησης της ΕΡΤ δεν αφορά μόνο την ενημέρωση. Αφορά
τον πολιτισμό και, κυρίως, τη μεγάλη μουσική, τη μουσική του Μπαχ, του
Μότσαρτ, του Μπετόβεν, του Μπραμς, του Μάλερ, του Σοστακόβιτς και τόσων
άλλων. Ελάχιστα έγινε συνειδητό ότι η κατάργηση των Μουσικών Συνόλων της
ΕΡΤ (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα, Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής, Χορωδία)
κατέστησε τη χώρα μας τη φτωχότερη μουσικά χώρα της Δύσης. Αυτή τη
στιγμή η Ελλάδα, με τα δέκα εκατομμύρια των κατοίκων της, διαθέτει μόλις
τρεις δημόσια χρηματοδοτούμενες και πλήρους σύστασης συμφωνικές
ορχήστρες και μία χορωδία: τις Κρατικές Ορχήστρες Αθηνών και
Θεσσαλονίκης και την Ορχήστρα και Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η
δικαιολόγηση είναι γνωστή και αφορά το σύνολο των δημόσιων θεσμών που
διαχειρίζονται δημόσια αγαθά: κοστίζουν υπερβολικά στους φορολογουμένους
και δεν αποδίδουν (στο κράτος-επιχειρηματία) το οικονομικό πλεόνασμα
που «απαιτεί η κοινωνία» από αυτούς. Γνωστό, βεβαίως, είναι και το
επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, η εκχώρηση, δηλαδή, της διαχείρισης των
δημόσιων αγαθών στους ιδιώτες.
Στην περίπτωση, ωστόσο,
καταργημένων μουσικών σχημάτων όπως τα παραπάνω, τα πράγματα έχουν λίγο
διαφορετικά: ουδείς ιδιώτης αναμένεται να τα αγοράσει! Θα αγοράσουν το
σύνολο των φυσικών πόρων και των υποδομών παραγωγής και εκμετάλλευσής
τους, όχι όμως τη μεγάλη τέχνη και τη μεγάλη μουσική με τους θεσμούς
αναπαραγωγής της, τις συμφωνικές ορχήστρες και τις χορωδίες.
Το επιχείρημα είναι και σε αυτή την περίπτωση γνωστό και απλό: το
κόστος διατήρησης των συγκεκριμένων μουσικών θεσμών είναι δυσανάλογα
μεγαλύτερο του κέρδους που αποφέρουν στον οποιονδήποτε ιδιοκτήτη τους.
Στη νέα κατάσταση πραγμάτων, το καλλιτεχνικό προσωπικό της ΕΡΤ θα κριθεί
απολύτως περιττό, προκλητική πολυτέλεια για ένα κράτος σε κρίση.