"Ψευτοκουλτούρα αγοράς"

Το μαχητικό και αφυπνηστικό  άρθρο της πιανίστα  Έφης Αγραφιώτη  στην εφημερίδα "Καθημερινή" άρχισε να προκαλεί συζητήσεις, σχόλια ,σκέψεις ...
Έτσι ο γνωστός κιθαρίστας Νότης Μαυρουδής έγραψε  και αυτός κάποιες σκέψεις πάνω στο άρθρο τις οποίες και παραθέτω... απο το blog του  Μια χώρα που ξεχνάει τα παιδιά της…
 ...Και η εξαιρετική πιανίστα Έφη Αγραφιώτη, στην ¨Καθημερινή¨ www.kathimerini.gr της ίδιας ημερομηνίας (13/8) θίγει ένα τεράστιο σύγχρονο θέμα περί ¨αγοραίας καλλιτεχνίας¨ με τον ενδεικτικό τίτλο: ¨Βαφτίζουμε καλλιτεχνία ό,τι φέρνει χρήμα¨ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_13/08/2010_411317
και δεν τσιγκουνεύεται λόγια, σκέψεις και επιχειρήματα γύρω από ό,τι την απασχολεί.
Από το άρθρο της, επιλέγω απόσπασμα που λέει: ¨Επιβλήθηκε μια ψευτοκουλτούρα «αγοράς», αντικαθιστώντας το «μέσον», τον παρά με τον «στόχο», τη δημιουργία. Το χρήμα είναι αυτοσκοπός.¨
Αλλού: ¨Στον χώρο της λόγιας μουσικής, σήμερα όλα υπολειτουργούν, δεν υποστηρίζονται ούτε στο βαθμό που το Σύνταγμα επιβάλλει.¨
Τις γνωρίζω τις θέσεις της Έφης. Μέσα από τα ενδιαφέροντα βιβλία της, από συζητήσεις, από την αρθρογραφία της εδώ στο TaR, στο Πολύτονο, πάντα ευθύβολη και μαχητική, ρίχνει τα βέλη της προς πάσα κατεύθυνση. Δεν μασάει λόγια. Σχετικά με την απαξίωση της καλλιτεχνικής ποιότητας στη χώρα μας, βάλλει και κατά της πολιτικής του Μεγάρου Μουσικής.
Γράφει: ¨Ακόμα και το Μέγαρο Μουσικής, που τόσο χειροκροτήθηκε, μεταβάλλεται σε ένα ιδιότυπο μονοπωλιακό κατάστημα, με προβλήματα ηγεμονικής εσωστρέφειας των πολιτιστικών διαχειριστών του και αυταρχικού αυτισμού, που γεννά σκέψεις για την «αδυναμία» των προϊσταμένων του να ξεχωρίζουν την προσωπική καλλιτεχνική διαδρομή από την εξυπηρέτηση της διοικητικής τους ευθύνης¨
Προσυπογράφω. Ας αναρωτηθούμε: θα εκλάβουμε ως Τέχνη μόνο ό,τι ¨βγάζει¨ χρήμα; Θα περιοριστούμε στη χρηματιστηριακή αξία τής Τέχνης (όχι μόνο της μουσικής Τέχνης); Με τις περιπτώσεις (στην προκειμένη περίπτωση, της μουσικής), που δεν έχουν χρηματικό κέρδος, τι κάνουμε; Ποιος είναι εκείνος ο φορέας (κρατικός ή ιδιωτικός) που θα ενδιαφερθεί να φροντίσει ώστε να προετοιμαστεί ένα έδαφος κατάλληλο να αναπτυχθεί μια δυναμική τέτοια και τόση, που να βοηθάει και να συντηρεί έργα, ανθρώπους, πειραματισμούς, συμμετοχές, με δημιουργικό ενδιαφέρον, που (όμως) μπορεί να μη φέρνει ανταποδοτικά οφέλη…


Είναι άχαρο να συζητάμε ένα τέτοιο θέμα. Και -επιπλέον- είναι άκρως μελαγχολική μια τέτοια συζήτηση που αναφέρεται σε ένα κράτος (το ελληνικό), μια πολιτεία (την ελληνική), που θα έπρεπε να μεριμνά και να παρέχει προστατευτικές προδιαγραφές, βοηθώντας όχι μόνο τους ¨κερδοφόρους¨ καλλιτέχνες, αλλά και εκείνους της ¨άλλης πλευράς¨.

Μα, δεν είναι μυστικό η απαξίωση της ¨δικής μας¨ πολιτείας προς τα μέλη τής καλλιτεχνικής κοινότητας που δεν παράγουν κέρδος. Είναι τόσο γνωστή (και πικρή) ιστορία, που μπορούμε να την ταυτίσουμε με την ¨εθνική μας πολιτική¨. Μια χώρα που όλο και περισσότερο ¨ξεχνάει¨ τα παιδιά της, ευνοώντας κραυγαλέα τη χρηματιστηριακή αξία των μελλών της κοινωνίας μας, απαξιώνοντας -τις περισσότερες φορές- την ανάγκη για ποιοτικότερες τέχνες.

Αλλά ας μη μπερδέψουμε τα πράγματα. Δεν υποστηρίζω την άποψη που λέει πως ό,τι είναι κερδοφόρο είναι και αρνητικής καλλιτεχνικής ποιότητας. Αυτό θα ήταν ένας ακραίος λαϊκισμός. Όμως, η πραγματικότητα είναι σκληρή και το βλέμμα μας εστιάζει άλλη πλευρά.

Ίσως είναι αυτός ο δρόμος που χαράζουν για το μέλλον οι σύγχρονοι τεχνοκράτες της πολιτικής και των καλλιτεχνικών καρεκλοκένταυρων: οι μη έχοντες καλλιτεχνική χρηματιστηριακή αξία, θα προστίθενται στις περιθωριακές ομάδες που θα αγωνιούν για διέξοδο…

Η Αγραφιώτη, δεν επιλέγει τυχαία την ονομαστική αναφορά των λεγομένων της. Και έπιασε ένα θέμα με πολλές προεκτάσεις που μας αφορούν ποικιλοτρόπως…

Αυτό το ουρί του παραδείσου, η βαζέλα, Ναόμι Κάμπελ, πολύ μας στενοχωρεί με τα καμώματά της, γιατί αποδεικνύεται πως ο χώρος του μόντελιγκ είναι -όντως-περιπλεγμένος σε μία super light ζωή…

Τώρα, με τις καταγγελίες της Μια Φάροου, ξετυλίχτηκε ένα από τα χειρότερα συμπτώματα πολιτιστικής κατάπτωσης.

Διαμάντια, στυγνοί δικτάτορες, Τρίτος κόσμος, αφόρητη πείνα, αλλά συγχρόνως πλουτισμός, ελαφρότητα, εθελοτυφλία και, πάνω απ’ όλα, απόλυτη απαξίωση των συνθηκών ζωής.

Τα ερωτήματα είναι αυτονόητα, αλλά πάνω απ’ όλα είναι η κατάπτωση, η ξεφτίλα θα έλεγα, μιας ανεγκέφαλης top model, που δεχόταν δωράκια (μάλλον με αυτονόητα ανταλλάγματα) από δημόσιους δολοφόνους, που είναι υπεύθυνοι για γενοκτονίες με καταδίκες από τα Διεθνή δικαστήρια…

Με συγχωρείτε αλλά έχω ένα ερώτημα, πέρα από τα διαμάντια και τα δωράκια: πώς εξηγείται η ¨στενή¨ φιλία της Μία Φάροου με την Κάμπελ; Και πώς έτσι η χαρισματική ακτιβίστρια, διάσημη ηθοποιός, στράφηκε εναντίον της φίλης της, διάσημου μοντέλου με κενό εγκεφάλου;

Βρώμικη ιστορία από πάσης απόψεως…

Μπορεί κανείς να σκεφτεί διάφορους συνειρμούς σ’ αυτή την ήδη άρρωστη περίπτωση των διαμαντιών (ή ¨μερικών βρώμικων πετρών¨ κατά την κατάθεση της σφυρίζουσας κλέφτικα Κάμπελ).

Η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί καθαρά μια περίπτωση χρηματισμού ενός Λιβεριανού χασάπη δικτάτορα προς ένα όμορφο διάσημο κορίτσι. Δεν είναι η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία φορά αυτή η ¨υψηλού επιπέδου¨ πορνεία, που αποκαλύπτει τέτοιες συναλλαγές με έναν κόσμο που δεν συγκινείται από τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής.

Το σκάνδαλο Ναόμι Κάμπελ είναι ντροπή για έναν κόσμο που δεν θα απαλλαχτεί ποτέ από την αναλγησία και την εξοικείωση με τη βαρβαρότητα…Νότης Μαυρουδής