Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ Γ. ΜΕΡΑΝΤΖΑ
Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Είκοσι πέντε χρόνια είχε να βγάλει προσωπικό δίσκο ο Γιώργος Μεράντζας, αυτός ο Ηπειρώτης «ιερουργός» που μαζί με τη Μαρία Δημητριάδη μεταλαμπάδευαν κάποτε στη γενιά της Μεταπολίτευσης τα «Τροπάρια για Φονιάδες» των Θάνου Μικρούτσικου και Μάνου Ελευθερίου.
Και τώρα που κυρίως αυτή η γενιά βάλλεται για τη μετέπειτα πορεία της και που η εποχή είναι μ' έναν άλλον τρόπο δυσνόητη και σκοτεινή, ο Μεράντζας επανέρχεται, διατηρώντας αλώβητα τα ερμηνευτικά του όπλα και τα πολιτικά του αντανακλαστικά.
«Ολα είναι εδώ», είναι ο αμφίσημος τίτλος του δίσκου του. Κυκλοφορεί από την ετικέτα «μικρός ΗΡΩΣ» (της Legend), με παραγωγό τον Αγγελο Σφακιανάκη. Ανάμεσα στα 13 τραγούδια, τα 8 είναι καινούργια, φτιαγμένα από σπουδαία δίδυμα δημιουργών (ο Θάνος Μικρούτσικος συνεργάστηκε ξανά με τον Μάνο Ελευθερίου αλλά και με τον Μιχάλη Γκανά, ο Κώστας Λειβαδάς με τον Θοδωρή Γκόνη και τον Οδυσσέα Ιωάννου κι ο Ντάσο Κούρτι με τον Γιώργο Κατάρα και την Αγγελική Κοτσά) ή από, εξίσου ξεχωριστούς, τραγουδοποιούς (Σωκράτης Μάλαμας, Διονύσης Τσακνής). Τα υπόλοιπα πέντε εκπροσωπούν ιστορικές στιγμές για το ελληνικό τραγούδι: «Πώς να σωπάσω», «Λέιλιμ Λέι», «Παλιά καλοκαίρια», «Είσαι η Πρέβεζα και το Κιλκίς» και το παραδοσιακό «Τι να της κάνω της καρδιάς».
Οι φανατικοί του Μεράντζα, από το 2006 που ξανάρχισε τις σποραδικές εμφανίσεις, με σταθερούς συμμάχους τρεις σπουδαίους μουσικούς (Β. Κετεντζόγλου, Απ. Βαγγελάκης, Ντ. Κούρτι), έχουν διαπιστώσει την ικανότητά του να «οικειοποιείται» μ' έναν τρόπο μοναδικό ακόμα και τραγούδια που πέρασαν στη συλλογική μας μνήμη με ερμηνείες σαν του Ξυλούρη. Ξέρουν επίσης πως μπορεί «να αναβαθμίζει ακόμα και μέτρια ή απλώς καλά τραγούδια», όπως επισήμανε χθες ο Γιάννης Τριάντης στην παρουσίαση του δίσκου, στον «Ιανό».
Πρώτος μίλησε ο Θάνος Μικρούτσικος για να ανακαλέσει, αρχές '74, σε μια συναυλία του Λεοντή, την πρώτη του συνάντηση με τον Μεράντζα, «ευθυτενή, όμορφο, να τραγουδάει εντυπωσιακά εκφραστικός (...)». Κι ακόμα τις 1.800 κοινές τους συναυλίες, τα τεράστια ακροατήρια και το λευκό κοστούμι του... Ομάρ Σαρίφ - σήμα κατατεθέν σε μια ταινία, το δανείστηκε ο Μεράντζας από ένα βεστιάριο εν όψει μιας συναυλίας στις Βρυξέλλες. Μίλησε όμως και για τη γενιά του ο Μικρούτσικος, η οποία τώρα κατηγορείται, αλλά κάποτε υπήρξε «η πρώτη που αντιμετώπισε τα πράγματα πολυεπίπεδα». Κι άλλωστε «σε κάθε γενιά ένα κομμάτι ενσωματώνεται, ένα ακροβατεί και ένα απομονώνεται».
Συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Θανάσης Σκαμνάκης αντιμετώπισε την παρουσία του Μεράντζα παράλληλα με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα κάθε εποχής. Μιλώντας για την «τόλμη που διασώζει την εποχή» και «διαρρηγνύει τις βεβαιότητες της "αφασίας", σ' έναν καιρό που ουδείς μπορεί να προσποιείται τον αθώο», όρισε ως τέτοια τόλμη την τέχνη και ως τόσο τολμηρό τον Μεράντζα που επιστρέφει για να πιστοποιήσει ότι «θα 'ρθει καιρός που θα φανούν οι κήρυκες κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι».
Για τη φωνή του Μεράντζα, «πλατιά και καθαρή σαν ηπειρώτικο πρόσωπο, λυγμική, λυρική και ταυτόχρονα επική, εξίσου σαγηνευτική και στις χαμηλότερες κλίμακες», και την ικανότητά του πρωτίστως να ομνύει στην «εξόριστη» συγκίνηση αναφέρθηκε ο Γιάννης Τριάντης, επισημαίνοντας πως ουσιαστικά ποτέ δεν απουσίαζε αφού «θα αρκούσαν κι όσα ερμήνευσε στα "Τροπάρια"».
Ο ίδιος ο Μεράντζας στα 60, με ενέργεια 25χρονου, ερμήνευσε αργότερα καινούργια και παλιότερα τραγούδια. Ξεκίνησε από τη «Δίκοπη ζωή» αφήνοντας να ταξιδέψει ξανά στο κέντρο της ταραγμένης πόλης ο αειθαλής στίχος: «Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή, σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο...».Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου