Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Ασφαλής ρομαντισμός

Ηχοι ζωντανοί
Η Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα «Κοντσερτχεμπάου» του Αμστερνταμ, υπό τον αρχιμουσικό Αντρις Νέλσονς, ήταν το δεύτερο σημαντικό ευρωπαϊκό συμφωνικό σύνολο του κύκλου «Μεγάλες ορχήστρες - Μεγάλοι μαέστροι» που ακούσαμε στο Μέγαρο Μουσικής τον Νοέμβριο.Η ολλανδική ορχήστρα, διεθνώς διάσημη για τη διαφάνεια, τις ισορροπημένες δυναμικές και τον εξαιρετικό πλούτο του ήχου της, έδωσε δύο συναυλίες με κοινό πρόγραμμα που συνδύασε δύο ρομαντικά έργα με τη μουσική ενός από τα εμβληματικά χοροδράματα του 20ού αιώνα (22 και 23/11/2011).
Η διεύθυνση του 33χρονου Λετονού αρχιμουσικού ήταν ακριβής και ως κινησιολογία ιδιαίτερα θεαματική, εξωστρεφής και... χορευτική. Ομως, συνολικά, δεν υπήρξε ούτε ιδιαίτερα εκφραστική ούτε περιπετειώδης: απλώς κινήθηκε εκ του ασφαλούς, ορίζοντας ερμηνείες στις οποίες ο εξαίσιος ήχος του ολλανδικού συνόλου πρωταγωνίστησε ως πρώτη ύλη δίχως να αξιοποιηθεί περαιτέρω.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ρεσιτάλ πιάνου της Εφης Αγραφιώτη στο Μέγαρο

                                     «Από τον J. S. Bach στον C. Franck» 
 Την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011 στις 20.30 η Εφη Αγραφιώτη θα παρουσιάσει στο Μέγαρο Μουσικής ένα ρεσιτάλ πιάνου «Από τον J. S. Bach στον C. Franck» στη Σειρά «Μουσικές Βραδιές στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος»
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει Πρελούδια, Χορικά και Φούγκες από την εποχή (1710) που ο Ι. Σ. Μπαχ έβαζε την πρωτοπόρο έμπνευση και την υπογραφή του εμπνέοντας όλους σχεδόν τους μετέπειτα συνθέτες για να γράψουν αριστουργηματικές συνθέσεις πάνω σε αυτές τις τρεις θεμελιώδεις φόρμες.Ο Σεζάρ Φρανκ με το μνημειώδες Πρελούδιο Χορικό και Φούγκα (1884), έργο υψηλής δεξιοτεχνίας και υψηλού μουσικού κύρους, που χρησιμοποιεί με ποικίλους, εντυπωσιακούς όχι μόνον πιανιστικά αλλά και συνθετικά τρόπους τις φόρμες αυτές, δίνει τον υπότιτλο στο πρόγραμμα της 30ης Νοεμβρίου στην αίθουσα Δ. Μητρόπουλος. 

- Gabriel Fauré: Πρελούδια, έργο 102: αρ. 3 και αρ. 8
- Johann Sebastian Bach: Τοκκάτα αρ 5 σε μι ελάσσονα & Χρωματική φαντασία και Φούγκα, BWV 903
- Johann Sebastian Bach / Ferruccio Busoni: Choral «Nun komm’ der Heiden Heiland», BWV 659
- Claude Debussy: Σουίτα για πιάνο: Πρελούδιο
- Robert Schumann: 7 Κομμάτια για πιάνο σε φόρμα φουγκέτας, έργο 126 (αρ. 1 & 4)
- Clara Schumann: Πρελούδιο και Φούγκα έργο 16 αρ. 1
- George Gershwin: 3 Πρελούδια για πιάνο, αρ.1
- César Franck:
Πρελούδιο, Choral και Φούγκα 

Αναλυτικά

Αργύρης Κουνάδης: Η διακριτική αποχώρηση ενός αυτόφωνου

Του Κ.Λουκάκου
(αναδημοσίευση απο Αυγή)
Με το χάραμα της 22ας Νοεμβρίου ήλθε το άγγελμα: ο Αργύρης Κουνάδης δεν βρισκόταν πλέον ανάμεσά μας. Έσβησε γαλήνια την αμέσως προηγούμενη νύχτα διασφαλίζοντας οριστικά, αυτή τη μέρα των Εισοδίων της Θεοτόκου, τη δική του ακώλυτη και οφειλόμενη πρόσβαση στα Ηλύσια της Ιστορίας. Η αλήθεια είναι ότι ο Κουνάδης ήταν απών από το ελληνικό προσκήνιο εδώ και χρόνια. Ο θάνατος τον συνάντησε στο Φράιμπουργκ της νοτιοδυτικής Γερμανίας, όπου ήταν εγκατεστημένος από μακρού, πέρα από την άστοργη πατρογονική γη και την επιλεκτική λήθη της. Μοναδική εξαίρεση στην ελληνική σιγή η βράβευση του σημαντικού αυτού δημιουργού με το Μεγάλο Βραβείο της Μουσικής από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, τον περασμένο Δεκέμβριο, στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Ο έπαινος των σοφιστών, λοιπόν, ως ταπεινό φύλλο συκής της οργανωμένης διαχείρισης του Πολιτισμού από το νεοελληνικό κράτος. Δίκαιη τότε η απορία του, κατά την τηλεφωνική μας συνομιλία για την αναγγελία του γεγονότος, πώς και τον είχε θυμηθεί η Ελλάδα.

Συναυλία Αφιέρωμα στους εκλιπόντες μουσικούς Γιάννη & Λευτέρη Ζουγανέλη

 Την Κυριακή, 27 Νοέμβριου στις 8:30 μ.μ.θα πραγματοποιηθεί συναυλία αφιέρωμένη  στους εκλιπόντες μουσικούς Γιάννη & Λευτέρη Ζουγανέλη από το Too...Bass Quintet  στον Πολυχώρο "Άννα & Μαρία Καλουτά", Τιμοκρέοντος 6Α Άγ. Σώστης
 
Στη συναυλία θα παιχτούν γνωστά έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών τα οποία έχουν διασκευαστεί για 5 τούμπες, καθώς και έργα που έχουν γραφτεί για το Too...Bass Quintet και θα ακουστούν για πρώτη φορά. Είσοδος ελεύθερη

Για τον Γιάννη Ζουγανέλη
Ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι ο καλλιτέχνης που μεταμόρφωσε την τούμπα από όργανο συνοδείας σε σολιστικό, προικίζοντας τη μουσική μας φιλολογία με περισσότερα από τριάντα πέντε έργα, γραμμένα ειδικά για εκείνον. «Παίζω με τέτοια φυσική άνεση, ώστε δημιουργείται στον άλλο η εντύπωση πως έτσι μπορεί να παίξει κι αυτός!» λέει χαμογελώντας. Το σίγουρο είναι πως οι βαθείς, μεστοί, άλλοτε δραματικοί κι άλλοτε σκωπτικοί ήχοι του, ενέπνευσαν δημιουργούς σαν τους Θ. Αντωνίου, Γ. Σισιλιάνο και Γ. Παπαϊωάννου, απέσπασαν τον θαυμασμό των εγκυρότερων μουσικοκριτικών, του άνοιξαν πόρτες για υποτροφίες και συνεργασίες εντός συνόρων και εκτός, και τον ανέδειξαν σε πρωτοκλασάτο τουμπίστα της εποχής του.
Για τον Λευτέρη Ζουγανέλη
Ήταν γιός του Γιάννη Ζουγανέλη και ήταν και αυτός τουμπίστας
Συμμετείχε  στην Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων και στη Συμφωνική Ορχήστρα της  ΕΡΤ .Πέθανε πριν 2 χρόνια

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ 
Γιάννης Ζουγανέλης
Μουσικός με διεθνή αναγνώριση, ο τουμπίστας Γιάννης Ζουγανέλης γεννήθηκε το 1938 στον Κοκκινόβραχο του Πειραιά, γόνος φτωχής πενταμελούς οικογένειας με καταβολές από τη Μύκονο. Ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την τούμπα σε ηλικία έντεκα ετών, στο Αναμορφωτικό Κατάστημα Κορυδαλλού, όπου τον είχε "στείλει" η μητέρα του λόγω της οικονομικής τους κατάστασης. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και εν συνεχεία, με κρατική υποτροφία, στο Ωδείο Αθηνών, απ' όπου έλαβε δίπλωμα "Βαθείας Σάλπιγγος" με άριστα παμψηφεί και το πρώτο βραβείο παμψηφεί.

Μουσική και απροσδιοριστία

Το κείμενο με τον τίτλο: «Ας σκεφτούμε τη μουσική σήμερα» του γάλλου πρωτοποριακού συνθέτη και διευθυντή ορχήστρας Πιερ Μπουλέζ (Pierre Boulez) αποτελεί μέρος των σεμιναρίων-μαθημάτων που έκανε ο γάλλος συνθέτης το 1963 στο Ντάρμστατ της Γερμανίας, με περιεχόμενο μια σειρά προβληματισμός πάνω στη θεωρία και στους τρόπους σύνθεσης της σύγχρονης μουσικής, προβληματισμοί που καθώς προτείνονται και παρουσιάζονται από έναν διανοούμενο της πρωτοποριακής μουσικής γίνονται ορόσημο για τη μουσική σκέψη του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και πολύτιμο υλικό για την παιδεία κάθε σημερινού συνθέτη.
Ο Μπουλέζ με τη θέση του: «Ας ξεχάσουμε τη μουσική πριν από τον Βέμπερν» σηματοδοτεί τη ριζική ρήξη με τη μουσική παράδοση και έρχεται ν' αναρωτηθεί πάνω στη φύση τής μουσικής μιας άλλης εποχής κι ενός άλλου κόσμου. Διαφοροποιούμενος από τις μουσικές επιλογές του Σοστακόβιτς και συμπορευόμενος με τους Νόνο, Στοκχάουζεν, Μπέριο, Λιγκέτι, Πεντερέτσκι, Κέιτζ και Ξενάκη προσυπογράφει τη ριζική και ολοσχερή πλέον κατάλυση της παραδοσιακής μουσικής αφήγησης για να σχολιάσει με λόγια και με μουσική τις έσχατες συνέπειες του «σειραϊσμού» (τρόπος μουσικής σύνθεσης που υιοθετήθηκε από τον Αντον Βέμπερν), οδηγώντας μας σε προτάσεις ενός πρωτογενούς μουσικού ιδιώματος που μονάχα ως μια νέα αρχή μπορεί να ιδωθεί.
Στο κεφάλαιο «Μουσική Τεχνική», που αποτελεί το κύριο μέρος αυτού του βιβλίου, θέτει εξαρχής το ζήτημα της σχετικότητας του μουσικού σύμπαντος. Ενός σύμπαντος του οποίου οι δομές και οι σχέσεις τους δεν είναι καθορισμένες κατά κανέναν τρόπο σύμφωνα με πάγια, απόλυτα κριτήρια. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Μπουλέζ, οργανώνονται μέσω σχημάτων που παραλλάσσονται.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Νύχτες μπαρόκ


«Παρνασσός»: Τρίο «Λίγκετι», Αλεξάνδρα Νομίδου, Παναγιώτης Τζιώτης. «Ωνάσειο»: Ο κόντρα τενόρος Μ.Ε. Τσέντσις, ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου και η Καμεράτα. Μέγαρο Μουσικής: Ο τσελίστας Πίτερ Βίσπλεβεϊ (ΜΑΤΘΑΙΟΥΔΑΚΗΣ)
Ηχοι ζωντανοί
Το «Ωνάσειο» φιλοξένησε ακόμη δύο βραδιές μουσικής μπαρόκ. Ασφαλώς, η αύξουσα επένδυση βαρύνει ιδιαίτερα, όμως οι υπεύθυνοι ας φροντίσουν την ακουστική με επαρκή ανάπτυξη ανακλαστήρων επί σκηνής: ειδικά στα όργανα εποχής είναι απαραίτητοι.
 Στις 6/11/2011 η Καμεράτα έπαιξε υπό τον Γιώργο Πέτρου συμπράττοντας με τον κόντρα-τενόρο Εμάνουελ Τσέντσις. Ενας εκ των απολύτως κορυφαίων στον τομέα του, ο Τσέντσις τραγούδησε άριες του Χέντελ από τις όπερες «Ταμερλάνος», «Ρινάλντο», «Αλέξανδρος», «Αλτσίνα» και «Ιούλιος Καίσαρας».
Ευαισθησία
Η μετάκληση είχε δημιουργήσει στους ενημερωμένους φίλους του μπαρόκ υψηλές προσδοκίες που ικανοποιήθηκαν μερικώς μόνον, αφού λόγω ασθένειας ο διάσημος Κροάτης μονωδός δεν μπόρεσε να αναπτύξει το τραγούδι του ανεμπόδιστα. Απολαύσαμε, ωστόσο, τις ποιότητες μιας ωραίας, θαυμαστά ομοιογενούς φωνής με γεμάτες χαμηλές νότες και, ειδικά στις αργές, λυρικές άριες, μοναδικής ευαισθησίας και ποιότητας έκφραση.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

"Σαν σήμερα στη Μουσική ... " Ελένη Καραΐνδρου "

  Σαν σήμερα 25 Νοεμβρίου 1939 γεννήθηκε η ελληνίδα συνθέτρια,  Ελένη Καραΐνδρου

                                          

Ελένη Καραΐνδρου - Η Ωραία Ελένη της μουσικής   

Μια κορυφαία μορφή, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τον κόσμο! Η επιτυχία και το ταλέντο της γυρνάει τη γη και χαρίζει σε όλους αριστουργήματα.

Περίοδος πολέμου (’41). Σε ένα ορεινό χωριό της Στ. Ελλάδας, το Τείχιο, γεννιέται η Ελένη Καραΐνδρου. Δένεται με τους ήχους από το χωριό της που της κρατούσαν συντροφιά. Η μελωδία του ανέμου, οι σταγόνες τις βροχής πάνω στη στέγη, το νερό που τρέχει. Μπόρεσε και εκτίμησε το τραγούδι από τα νυχτοπούλια, όμως και τη σιωπή του χιονιού. Τα πρώτα της ακούσματα ήταν τα δημοτικά τραγούδια και οι ψαλμωδίες.«Θυμάμαι έντονα τις Βυζαντινές Μελωδίες. Μπαίνοντας στην εκκλησία άκουγα τις φωνές των αντρών που έψελναν και οι ήχοι αντηχούσαν στην ψυχή μου».
Εφτά χρονών μετακομίζει μαζί με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπου ανακάλυψε τον ηλεκτρισμό, το ραδιόφωνο, τα αυτοκίνητα. Το σπίτι τους είναι δίπλα σε ένα κινηματογράφο κι έτσι μπορεί να παρακολουθεί προβολές από το δωμάτιο της. Μέσα από τις ταινίες που έβλεπε βρήκε τους δύο μεγάλους έρωτες της ζωής της: τον κινηματογράφο και το πιάνο! Κι ήταν μόλις 8 χρονών…

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

«Στους απόηχους της Γρανάδας…»

  El cafe del arte
Ισπανικό λαϊκό τραγούδι πηγή έμπνευσης για συνθέτες Ισπανούς και άλλους...
Σάββατο, 26 Νοεμβρίου 2011 στο ArtGallery Cafe
Ένα μουσικό πρόγραμμα που ανιχνεύει τις μουσικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στην ισπανική μουσική παράδοση, τα σεφραδίτικα τραγούδια και τη μουσική του Μ.Χατζιδάκι.
Έλλη Αρβανίτη (μέτζο- σοπράνο)
Ευτυχία Δημητρακοπούλου (σοπράνο
Πόπη Μαλαπάνη (πιάνο)
Εισιτήριο: €10 (στην τιμή δέν περιλαμβάνεται το ποτό)

Έλλη Ελένη Αρβανίτη
Σπούδασε Παιδαγωγικά και Ψυχολογία στο Παν/μιο Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα πιάνου και τραγουδιού λαμβάνοντας το Δίπλωμα Μονωδίας το 2002 με άριστα παμψηφεί υπό τη διδασκαλία της κας Β.Γκαβάκου.
Παρακολούθησε master classes με τους Christa Ludwig, Andreas Scholl, Δάφνη Ευαγγελάτου, Jeannette Pilou και Άρη Χριστοφέλλη.
Από το 1991 συμμετείχε σε επαγγελματικές χορωδίες (“Fons Musicalis”, “Πολυφωνία” –πρώτη ηχογράφηση του έργου του Φρ. Λεονταρίτη -FM records).
Μεταξύ 2000 και 2002 εργάστηκε ως μόνιμη χορωδός στην Εθνική Λυρική Σκηνή με την οποία συνεχίζει να συνεργάζεται σε ελεύθερη βάση.
Ως σολίστ εμφανίστηκε στην “Nelson mass”  του J.Haydn με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Σόφιας, στο “Stabat Mater” του Pergolesis με την Camerata Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής, (Δ/νση Christopher Warren Green), και στο “Gloria”  του A.Vivaldi με την Ορχήστρα και τη χορωδία του Παν/μίου Αθηνών (Δ/νση Π. Σεργίου). Επίσης έχει κάνει Μarcelina από τους «Γάμους του Φίγκαρο» του W.A. Mozart (Δ/νση Α. Συμεωνίδης).
Έχει δώσει πολλά ατομικά ρεσιτάλ με ρεπερτόριο που περιλαμβάνει Γερμανικά Lieder, έργα του Mozart, Ισπανική μουσική, Arie antiche και έντεχνη Ελληνική μουσική (ηχογράφηση έργων του Γ.Μηνά). Από το 2006, είναι μέλος του γυναικείου φωνητικού συγκροτήματος «Φωνές Γυναικών» με έμφαση στην αμερικάνικη jazz μουσική υπό τη δ/νση της Α.Κερεντζή.

Η Ευτυχία Δημητρακοπούλου φοίτησε στο Δημοτικό Ωδείο Καλαμάτας, Δίπλωμα στο Κλασσικό Τραγούδι («Άριστα Παμψηφεί και Β’ Βραβείο Παμψηφεί»-Τάξη Μ.Μαρκέτου) & Πτυχίο Φλάουτου («Άριστα Παμψηφεί»-Τάξη Β. Βασιλειάδη) και στο Guildhall School of Music & Drama του Λονδίνου, («Master of Music in Music Performance»). Έχει εμφανιστεί: Θέατρο Λυκαβηττού, Φεστιβάλ «Σύμης» και «Αισχυλείων», Canning House (Λονδίνο), Ελληνικό Κέντρο Λονδίνου, «Portello River Festival» & «Camporgiano» (Ιταλία) κ.α. Έχει ερμηνεύσει τον ρόλο της Lucy από την «Όπερα της Πεντάρας» (Kurt Weil) και συμμετείχε στην Όπερα «Ο Νάνος» (A. Zemlinsky) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Οκτώβριος 2007). Είναι έκτακτο μέλος της χορωδίας της  Εθνικής Λυρικής Σκηνής και έχει τραγουδήσει στο Τρίτο Πρόγραμμα (ΕΡΑ) με το μουσικό σύνολο «Θάμυρις». Ως Φλαουτίστα, υπήρξε μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας και της Δημοτικής Φιλαρμονικής Καλαμάτας, της Ορχήστρας Μαθητών Αθήνας και της Μπαντίνας του Δήμου Αθηναίων. Από το Σεπτέμβριο του 2008 συμμετέχει στην παιδική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Tο Φεβρουάριο του 2009 τραγούδησε το ρόλο της Despina στην όπερα «Così Fan Tutte» (W.A.Mozart) στο Δημοτικό Θέατρο Δήμου Ταύρου (παραγωγή της «Όπερας Νέων»). 

Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης για δύο μουσικές παραστάσεις στην Αστραδενή

Η Αστραδενή φιλοξενεί τον Δημήτρη Ζερβουδάκη αυτό το Σαββατοκύριακο 26 και 27 Νοεμβρίου.
Ο Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός,κουβαλώντας στις αποσκευές του, την αγάπη
του για αυτό που κάνει, την δύναμη της παρέας, μα πάνω από όλα τα τραγούδια
και τις μουσικές του, θα μας προσφέρει δυο μοναδικές παραστάσεις!
Μαζί του στο πιάνο ο Δημήτρης Οικονομίδης.
Την παρέα ολοκληρώνει η Σοφία Γεωργαντζή με τα καινούργια τραγούδια της από τον πρώτο προσωπικό της δίσκο«Ζωγραφίζω Όνειρα» όπου υπογράφει  η ίδια τους στίχους, τη μουσική, μα και την ερμηνεία!
Την επιμέλεια παραγωγής υπογράφει ο Αυγέρης Τσιρώνης.
 
Σάββατο 26 και Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011 
στις 21:30
Τιμή εισόδου: 15¤, τηλέφωνο για κρατήσεις 22611 00920

Βιογραφίες και δισκογραφίες στο "Μουσικόραμα"

Μουσικόραμα - Δημήτρης Ζερβουδάκης
Μουσικόραμα - Δημήτρης Ζερβουδάκης
Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης γεννήθηκε, σπούδασε και κατοικεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

"Έφυγε" ο συνθέτης Αργύρης Κουνάδης


Σε ηλικία 87 ετών πέθανε χθες ο διακεκριμένος συνθέτης, πιανίστας και αρχιμουσικός Αργύρης Κουνάδης. Ο σπουδαίος μουσουργός με την ευρωπαϊκή σταδιοδρομία υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. 

Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε το 1924 στην Κωνσταντινούπολη, μελέτησε πιάνο με τους Δ. Μαρή και Σ. Φαραντάτο στο Ωδείο Αθηνών (δίπλωμα πιάνου, 1952), ενώ μαθήτευσε κοντά στον Γιάννη Α. Παπαϊωάννου στο Ελληνικό Ωδείο (δίπλωμα σύνθεσης, 1956), από τον οποίο πήρε μαθήματα θεωρητικών και σύνθεσης.
Η αγάπη του για το ρεμπέτικο τραγούδι, φάνηκε από νωρίς, καθώς ήταν από τους πρώτους συνθέτες που ενδιαφέρθηκαν για αυτό το είδος μουσικής. Τα πρώτα του έργα (1949 - 1957), ήταν επηρεασμένα τόσο από το είδος του ρεμπέτικου τραγουδιού όσο και από τη μουσική των Μπάρτοκ και Στραβίνσκι.
Το 1958 με υποτροφίες της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης, πήγε στη Γερμανία, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ.

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

"σημεία των καιρών ¨η το ποτήρι"

                      Κυκλοφορεί  το  Πολύτονον τεύχος Νο 48  (Νοέμβριος- Δεκέμβριος)
 http://www.eem.org.gr/polytonon_g.asp
 Εδώ σε μορφή pdf

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Ο Μάνος Χατζιδάκις συναντά την jazz στο Παλλάς

Το θέατρο Παλλάς παρουσιάζει το κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή και την Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη σε μια μουσική βραδιά με τίτλο «Manos’s», τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011.

Πέντε δεξιοτέχνες jazzmen και μια ορχήστρα κλασικής μουσικής ανακαλύπτουν ξανά στο θέατρο Παλλάς την τζαζ εκδοχή του πιο κοσμοπολίτη Έλληνα συνθέτη.

Το κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή και η Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη,αυτοσχεδιάζουν πάνω σε συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι.

Μια εναργής μουσική συνάντηση που προκύπτει αυθόρμητα μέσα από την ελεύθερη σκέψη και τον αυτοσχεδιασμό, σε πλήρη αρμονία με τον τρόπο δουλειάς και σκέψης του Μ. Χατζιδάκι. Από την υπερβατική διάθεση, με την οποία ο Δημήτρης Καλαντζής και ο Γιάννης Αντωνόπουλος έσκυψαν πάνω από τις παρτιτούρες αγαπημένων μελωδιών του Μάνου, ως τη φυσικότητα με την οποία η ευέλικτη ρυθμική βάση του γκρουπ επικοινωνεί με τους γεμάτους χάρη και αρμονία έγχορδους μουσικούς της Καμεράτα, μεταδίδοντάς μας τη χαρά της μουσικής.
                                        




Δημήτρης Καλαντζής : πιάνο, ενορχηστρώσεις
Τάκης Πατερέλης: σαξόφωνο
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: τρομπέτα
Αλέξανδρος – Δράκος Κτιστάκης: τύμπανα
Γιώργος Γεωργιάδης: μπάσσο
Μίλτος Λογιάδης: διεύθυνση ορχήστρας
Γιάννης Αντωνόπουλος: ενορχήστρωση εγχόρδων

Θέατρο Παλλάς, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα , Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011, ώρα: 21.00  http://www.ellthea.gr

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Κριτικές για την" Κρητικοπούλα" του Σ.Σαμαρά που παρουσιάζεται στη Λυρική





Η «Κρητικοπούλα» κατόρθωσε να φέρει αισθήματα ευφορίας
Του Νικου Bατοπουλου
ΠΡΕΜΙΕΡΑ. Η ελληνική οπερέτα φαίνεται να κέρδισε άλλη μία νίκη στη Λυρική Σκηνή, με την «Κρητικοπούλα» του Σπυρίδωνος Σαμάρα, τη νέα παραγωγή, που έφερε ξανά στο προσκήνιο αυτό το ευφρόσυνο έργο του 1916. Πήγα επιφυλακτικός, αλλά με πολλή περιέργεια, για να δω πώς μπορεί να ανέβηκε αυτή η ενετο-κρητική «φαντασία», χωρίς να είναι κιτς, χωρίς να είναι καρικατούρα. Δύσκολο το στοίχημα του σκηνοθέτη Πέτρου Ζούλια. Αλλά από τα μέσα της πρώτης πράξης και μετά, καθώς είχα πλέον εξοικειωθεί με τη φολκλορική εικονογραφία, και την είχα αποδεχθεί ως πύλη σε έναν διασκεδαστικό κόσμο, αντιλήφθηκα ότι μπροστά μου ξετυλιγόταν ένα γαϊτανάκι χαράς.
Δύσκολα θα φανταζόμουν ότι δεν θα χόρταινα να ακούω την εύθυμη μουσική του Σαμάρα, να πλημμυρίζει τις αισθήσεις με τα υπέροχα χορωδιακά και ντουέτα. Και ακόμη πιο δύσκολο να φανταστώ ότι ένα έργο του 1916 θα έκανε το κοινό να φύγει με τόσα χαμόγελα. Είναι το «δώρο» που αφήνει η παράσταση στον κόσμο. Με έκανε να σκεφτώ ότι η αποκατάσταση του έργου (προϊόν μεγάλης έρευνας) ανοίγει δρόμους, όχι μόνο μουσικής παιδείας, αλλά εθνικής αυτογνωσίας. Δεν μπόρεσα να αποφύγω αυτή την απόχρωση.
Αλλά, η παράσταση της «Κρητικοπούλας» είναι πρωτίστως ένα καλλιτεχνικό και όχι ένα ιδεολογικό προϊόν. Αναπτύσσεται με σοφία, καθώς οι ήρωες είναι «ήρωες» και οι «αντι-ήρωες», αυτό που πρέπει. Στην πρεμιέρα, ο Γιάννης Χριστόπουλος ως Παύλος έδειξε ότι ξέρει να κρατάει τον πρώτο ρόλο, η φωνή του φθάνει με ωραίους κυματισμούς στο κοινό. Η Γεωργία Ηλιοπούλου, ως Αρετή, η Κρητικοπούλα που έγινε «παλικάρι», έγινε αγαπητή στη σκηνή, είχε και ρόλο αβανταδόρικο. Η Τζούλια Σουγλάκου, στον κωμικό ρόλο της Δούκισσας, τα έδωσε όλα. Η Μαρία Μητσοπούλου, στον κλασικό ρόλο της Κοντέσσας, ήταν ωραία παρουσία, το κομψό αντίβαρο στον τραχύ αλλά ερωτικό Παύλο. Αριστος Κρητίκαρος, ο Δημήτρης Σιγαλός ως Μιχάλης, συμπαθής ο Παύλος Μαρόπουλος ως αββάς, ευέλικτος και ευχάριστος, ο Γιώργος Ματθαιακάκης ως Δούκας. Ο Φουρλάνος του Κωστή Ρασιδάκη, με μεγάλη κομψότητα, χάρη και ερμηνευτική ικανότητα. Μαέστρος, ο έμπειρος Ηλίας Βουδούρης. Εξοχη η χορωδία υπό τη διδασκαλία του Νίκου Βασιλείου.
Η «Κρητικοπούλα» είναι ένα έργο που μιλάει για «τομές». Ενας Επτανήσιος γράφει για την Κρήτη, που είναι στο μεταίχμιο αυτοκρατοριών αλλά και πρόσφατα ενωμένη με την Ελλάδα, την εποχή που γράφτηκε το έργο (1916). Η «Κρητικοπούλα» ενώνει τη Δύση και την Ανατολή, δύο μουσικές παραδόσεις και ενδυματολογικούς κώδικες. Σατιρίζει «χοντροκομμένα» την εξουσία και ευτελίζει με χάρη τον «ηρωισμό». Υπογείως αλλά προοδευτικά στεντορείως, προχωρεί σε συμφιλίωση καθώς η αγάπη και το δόγμα ότι «οι άνθρωποι παραμένουν στη βάση τους ίδιοι» θριαμβεύουν. Στο τέλος, υπάρχει η ψευδαίσθηση πυροτεχνημάτων. Ευφορία.
Παραστάσεις 19, 20/11 και 1, 4/12

Η επιστροφή της «Κρητικοπούλας»

Ηχοι ζωντανοί
Περίπου ογδόντα χρόνια είχε να δοθεί ολόκληρη σε σκηνική μορφή «Η Κρητικοπούλα» του Σπύρου Σαμάρα (1861-1917). Γραμμένη σε κλίμα εθνικής ευφορίας μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, η χαριτωμένη κωμική 
πρωτοανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας το 1916.

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Το Πολυτεχνείο ζεί

«Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησιές χωρίς στασίδια,  ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων, αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,έτοιμο το χέρι, έτοιμο μάτι, - πώς μεγαλώνει  το μπόϊ, το βήμα κ’ η παλάμη του ανθρώπου» απο Το Ημερολόγιο μιας εβδομάδας 1973 του Γιάννη Ρίτσου Γίγνεσθαι, 129
                                        
                                                                                                               
                                       
                                                                       






Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Λευκά της απόλυσης, μαύρα της συμπαράστασης

 Οι μουσικοί με τα άσπρα σακάκια είναι απολυμένοι. Συνεχίζουν, όμως, να παίζουν αμισθί, υποστηρίζοντας το έργο των συναδέλφων τους (με τα μαύρα σακάκια)

ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΧΡΩΜΙΑ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΩΝ ΣΥΝΟΛΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ

Τίναι παράδοξη η εικόνα μιας ορχήστρας στην οποία οι μισοί μουσικοί παίζουν φορώντας μαύρα σακάκια και οι υπόλοιποι κατάλευκα;
Είναι, πάντως, λιγότερο παράλογη από την πραγματικότητα που καλούνται ν' αντιμετωπίσουν τα Μουσικά Σύνολα του Δήμου Αθηναίων, δηλαδή η Συμφωνική Ορχήστρα, η Μικτή Χορωδία, η τζαζ Big Band και το Εργαστήρι Ελληνικής Μουσικής.
Οι μουσικοί με τα άσπρα σακάκια είναι απολυμένοι. Συνεχίζουν, όμως, να παίζουν αμισθί, υποστηρίζοντας το έργο των συναδέλφων τους (με τα μαύρα σακάκια) Την ασπρόμαυρη ενδυματολογική αισθητική, την επέλεξαν τα μέλη των δημοτικών Μουσικών Συνόλων, ώστε να φανεί ανάγλυφα πόσο οργανική είναι η παρουσία και η λειτουργία εντός της ορχήστρας των (λευκοντυμένων) απολυμένων, πρώην συμβασιούχων συναδέλφων τους.
Απαραίτητοι
Οι τελευταίοι είναι 45 μουσικοί, με διπλώματα και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, οι οποίοι βρίσκονταν στα Μουσικά Σύνολα κατά μέσο όρο μία 4ετία και απολύθηκαν τον Ιούλιο. Πολλοί συμβασιούχοι απομακρύνθηκαν από τις κρατικές ή δημοτικές τους θέσεις, θα σκεφτεί κάποιος. Ναι, αλλά οι συγκεκριμένοι έχουν μια ιδιαιτερότητα: η παρουσία τους είναι απολύτως απαραίτητη για τη λειτουργία κάθε ορχηστρικού συνόλου. Αν, π.χ., κάποιος πληροφορηθεί πως οι «πνευστοί» της Συμφωνικής Ορχήστρας ήταν στη συντριπτική τους πλειονότητα συμβασιούχοι, αντιλαμβάνεται πως η απουσία τους από το σύνολο όχι απλώς δυσχεραίνει τη λειτουργία του, αλλά την καταλύει. Αποτέλεσμα; Οι 45 απολυμένοι παίζουν από τον Ιούλιο αμισθί, υποστηρίζοντας έτσι το καλλιτεχνικό έργο των 120 συναδέλφων τους, που είναι αορίστου χρόνου. Θα μπορούσαν οι κενές μουσικές θέσεις να πληρωθούν; Οχι, γιατί στα Μουσικά Σύνολα ισχύει ο κανόνας που ισχύει και για το υπόλοιπο Δημόσιο: για δέκα υπαλλήλους που συνταξιοδοτούνται προσλαμβάνεται ένας.
Παραλογισμός
Νομίζετε πως αυτός είναι ο μόνος παραλογισμός που βιώνουν οι συγκεκριμένοι μουσικοί; Οχι. Παρ' όλο που τόσο οι σκοποί όσο κι ο τρόπος λειτουργίας των μουσικών συνόλων του Δήμου της Αθήνας δεν διαφέρουν από αυτούς των υπολοίπων μουσικών συνόλων της χώρας (ΚΟΑ, ΚΟΘ, Ορχήστρα της Λυρικής, Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ κ.ά.), οι μουσικοί των δημοτικών Συνόλων θεωρούνται δημοτικοί υπάλληλοι. Ισχύει, δηλαδή, και για εκείνους ό,τι ισχύει για οποιονδήποτε άλλον υπάλληλο του δήμου, είτε έχει είτε δεν έχει πτυχίο.
Κι έτσι, ενώ «τα τυπικά προσόντα των μουσικών και το καταστατικό της λειτουργίας των Μουσικών Συνόλων είναι ακριβώς ίδια με εκείνα π.χ. της ΚΟΑ, παρά ταύτα, δεν εξαιρούμαστε από το νέο ενιαίο μισθολόγιο, αλλά ούτε και από την εφεδρεία, με συνέπεια την κατάργηση των οργανικών θέσεων που καλύπτουν οι συμβασιούχοι μας...». Οι επισημάνσεις αυτές στους αρμόδιους φορείς του δήμου έφεραν, κατά τον πρόεδρο του σωματείου των μουσικών του δήμου, Ακη Νικολούζο, παραινέσεις του τύπου «κανονίστε να λειτουργήσετε όπως μπορείτε», πράγμα που, σύμφωνα με τον ίδιο, «οδηγεί στην απαξίωση και εντέχνως στην κατάργηση των Μουσικών Συνόλων».
Ποιος ήταν, όμως, κατά μέσο όρο ο μηνιαίος μισθός ενός, αορίστου χρόνου, μουσικού των Μουσικών Συνόλων; 1.160 ευρώ προ ενιαίου μισθολογίου, 780 ευρώ μόλις εφαρμοστεί η «ενοποίηση». Ποιο ήταν αντίστοιχα το ετήσιο κόστος, με το οποίο επιβαρυνόταν ο Δήμος Αθηναίων για τους 45 συμβασιούχους; 380.000 ευρώ. Μάλλον, ουδείς μπορεί να το χαρακτηρίσει υπέρογκο, όταν, μάλιστα, τα Μουσικά Σύνολα, που υπάρχουν από το 1996, δίνουν μηνιαία 11 συναυλίες, εκ των οποίων το 95% είναι δωρεάν-προσφορά για τους δημότες.
Φυσικά, ισχύει το συν Αθηνά και χείρα κίνει. Γι' αυτό οι μουσικοί κατέθεσαν προ καιρού σειρά προτάσεων στους αρμόδιους φορείς, ώστε η παρουσία τους να αξιοποιηθεί πολύ περισσότερο, χωρίς επιπλέον οικονομική επιβάρυνση. Πρότειναν, για παράδειγμα, να τους παραχωρηθεί μία αίθουσα της Τεχνόπολης ώστε να υπάρχει μια σταθερή αναφορά στον προγραμματισμό τους, περισσότερες υπαίθριες συναυλίες, όταν το επιτρέπει ο καιρός, ακόμα και εφαρμογή μιας ελληνικής εκδοχής του βολιβιανού «Systema», ώστε παιδιά των υποβαθμισμένων περιοχών της Αθήνας να διδάσκονται μουσική. Ψιλά γράμματα, θα πείτε.
Υποσχέσεις
Μέσα σ' όλα αυτά ήρθε ξαφνικά και η χθεσινή εισήγηση του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, στο δημοτικό συμβούλιο, για τη συγχώνευση του Πολιτιστικού Οργανισμού (ΠΟΔΑ) με τον Οργανισμό Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) και τα Μουσικά Σύνολα, σε ένα νέο, κοινό νομικό πρόσωπο, βάσει του «Καλλικράτη». Ο κ. Καμίνης δεσμεύτηκε ότι «θα διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας».
Ομως, αυτή η δέσμευση προσκρούει στον ίδιο τον «Καλλικράτη», που κηρύσσει τις συγχωνεύσεις, με στόχο την απομάκρυνση του προσωπικού που θα θεωρηθεί «πλεονάζον». Αρα; Μάλλον και σ' αυτή την περίπτωση εφαρμόζεται «υπογείως» η συνταγή που είχαμε δει και σε άλλες περιπτώσεις, όπως, π.χ., στην Ορχήστρα των Χρωμάτων: Θέτει κανείς τους μουσικούς εντός ενός ασφυκτικού και αδιέξοδου πλαισίου, αφήνοντάς τους σταδιακά να φθείρονται μέχρι να οδηγηθούν σιωπηρά στην κατάργηση της ορχήστρας - χωρίς οι υπεύθυνοι να έχουν πάρει καν την ευθύνη της απόφασης.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Πολιτιστικό διήμερο απο το συγκρότημα encardia στο Μουσείο Μπενάκη

Το μουσικό συγκρότημα encardia παρουσιάζει ένα μοναδικό διήμερο μουσικών εκδηλώσεων στο Μουσείο Μπενάκη στις 18 και 19 Νοεμβρίου 2011 στις 8:30 μμ, με τη συμμετοχή του διακεκριμένου Κροάτη σολίστα και καθηγητή κιθάρας του Πανεπιστημίου της Evora (Πορτογαλία) Dejan Ivanovich.
Το duo Kontaxakis-Ivanovich αποτελείται από τον Έλληνα κιθαριστή των encardia Μιχάλη Κονταξάκη και τον Κροάτη Dejan Ivanovich και θεωρείται ένα επιτυχημένο και καταξιωμένο ντουέτο, που συνδυάζει αρμονικά την δεξιοτεχνία στη μουσική εκτέλεση με την ευαισθησία και την έκρηξη.


  
  • Παρασκευή 18η Νοεμβρίου, 20.30 : duo Kontaxakis-Ivanovich: απο το Μπαρόκ στον Salvador και τον Astor Piazzolla Ρεσιτάλ για δύο κιθάρες
Το duo Kontaxakis-Ivanovich αποτελείται από τον Έλληνα κιθαριστή των encardia Μιχάλη Κονταξάκη και τον προαναφερθέντα Κροάτη Dejan Ivanovic, θεωρείται τα τελευταία χρόνια ένα πετυχημένο και καταξιωμένο ντουέτο που συνδιάζει αρμονικά την δεξιοτεχνία στη μουσική εκτέλεση με την ευαισθησία και την έκρηξη.  www.duokontaxakisivanovich.com
 
  • Σάββατο 19η Νοεμβρίου 20.30: encardia: bella la vita, μουσικοχορευτική παράσταση)
 Το οκταμελές ελληνικό συγκρότημα encardia έχει πραγματοποιήσει μέχρι τώρα περίπου τετρακόσιες συναυλίες στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης και ασχολείται εδώ και επτά περίπου χρόνια με την πλούσια μουσική παράδοση των Ελλήνων της Νότιας Ιταλίας.

Θεωρούμε ότι η συνάντηση Dejan Ivanovic – encardia στήν Αθήνα, ιδιαίτερα μάλιστα σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο που διάγει η πατρίδα μας, έχει ιδιαίτερη σημασία αφού προάγει την συναδελφικότητα μεταξύ των χωρών και δίνει ένα μήνυμα υψηλής πολιτιστικής ανταλλαγής και ελπίδαςhttp://www.encardia.gr/

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Το «Νέο Σχολείο» αντιμάχεται τη Μουσική Παιδεία;

 ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΕΝΩΣΕΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
   
 Το «Νέο Σχολείο» αντιμάχεται τη Μουσική Παιδεία;
Η φετινή σχολική χρονιά είναι, όπως άλλωστε αναμενόταν, η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών. Με τις βάναυσες περικοπές της χρηματοδότησης και στην Εκπαίδευση, οι ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, βιβλία και άλλες βασικές ανάγκες είναι πρωτοφανείς. 
Ιδιαίτερα δε τα Μουσικά Σχολεία υπολειτουργούν, καθώς τα κενά είναι εκατοντάδες και οι διαθέσιμες πιστώσεις για αναπληρωτές καλύπτουν ένα ελάχιστο ποσοστό των αναγκών. Το χειρότερο δε είναι πως μέσα στην πολιτική αναταραχή και το φάσμα της πλήρους χρεωκοπίας της χώρας, σχεδόν απαγορεύεται να εγείρει κανείς διεκδικήσεις και αξιώσεις για θέματα παιδείας και πολιτισμού.
Θα πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε ότι όσες φορές η χώρα μας είτε ηττήθηκε, είτε κατακτήθηκε, είτε καταστράφηκε, είτε χρεοκόπησε, πάντοτε επιβίωσε χάρη στις σταθερές αξίες του πολιτισμού της! Αυτές διαφύλαξαν τις παραδόσεις, την ιστορική συνείδηση και τη γλώσσα μας, όταν τα χρήματα και τα πολεμοφόδια τελείωναν. Η καταρράκωση και εγκατάλειψή τους συνιστά σοβαρότατη απειλή.
Το δυστύχημα είναι ότι τις απόψεις μας για την αξία των καλλιτεχνικών μαθημάτων και την θέση που θα έπρεπε να έχουν στο εκπαιδευτικό σύστημα τις υιοθετεί και το υπουργείο παιδείας, αλλά μόνο στα λόγια. Στην πράξη απεργάζεται συγχώνευση Μουσικών και Καλλιτεχνικών Σχολείων με νεφελώδεις στόχους, καθώς και μείωση των ωρών των καλλιτεχνικών μαθημάτων ή και την πλήρη εξαφάνισή τους από το αναλυτικό πρόγραμμα του Λυκείου. Διαβάζοντας δε κανείς τα εισαγωγικά σημειώματα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου στα προγράμματα σπουδών για το "Νέο Σχολείο", μένει έκθαμβος από την τεκμηριωμένη υποστήριξη της μουσικής και της αξίας της για την εκπαίδευση, δυσκολεύεται ίσως να παρακολουθήσει τον συνήθη επιστημονικό βερμπαλισμό με διατυπώσεις όπως "η λογική των δραστηριοτήτων εξοικείωσης με τους ποικίλους χώρους της καλλιτεχνικής έκφρασης επιτρέπει επιλογές και επεξεργασία μέσα στην τάξη ορισμένων μόνο κομβικών εννοιών που κρίνονται ως θέματα ιδιαίτερου κοινωνικού και ιδεολογικού βάρους στα οποία είναι σημαντικό να εκτεθεί ο μαθητής, χωρίς απαραίτητα να επιδιώκεται η κατάκτηση μιας γνωστικής ολότητας - ο καθορισμός της οποίας άλλωστε συνήθως υπαγορεύεται από μη ομολογημένες κυρίαρχες επιστημολογικές απόψεις..." και εν τέλει μένει άφωνος από την έκπληξη όταν διαβάσει ότι "οι δραστηριότητες Οπτικοακουστικής Έκφρασης που περιέχονται στο προτεινόμενο Πρόγραμμα Σπουδών για το "Νέο Σχολείο" μπορούν να πραγματοποιηθούν από ενδιαφερόμενους εκπαιδευτικούς κάθε ειδικότητας χωρίς να απαιτούνται εξειδικευμένες γνώσεις"!!!! Δηλαδή , ο στόχος είναι να εξαφανίσουμε από τα σχολεία τους εκπαιδευτικούς των καλλιτεχνικών ειδικοτήτων και να επιστρέψουμε στην εποχή που δάσκαλοι και καθηγητές δίδασκαν απ' όλα και η υπερεξειδίκευση ανήκε στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας;

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

«Ο Ρότα θα ζεστάνει λίγο τις καρδιές μας»


                                      

Ο σπουδαιότερος ακορντεονίστας του κόσμου αποτίνει φόρο τιμής στον μεγάλο Ιταλό συνθέτη, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Δευτέρα 14/11/2011, ώρα 21.00 Θέατρο Παλλάς
Συνεδριακό Κέντρο, Citylink, Βουκουρεστίου 5, Αθήνα


«Ο Ρότα θα ζεστάνει λίγο τις καρδιές μας»
 Της Μαρίας Μαρκουλή
Ενα ταξίδι στον κόσμο του Νίνο Ρότα κάνει ο Ρισάρ Γκαλιανό με τους μουσικούς του.
Και η τζαζ δεν θα λείψει...

«Είχα το πρώτο μου κινηματογραφικό σοκ όταν πήγα να δω το "La Strada" με τους γονείς μου. Είχε τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής. Φαίνεται πως οι εικόνες και η μουσική αλληλεπιδρούν και είναι αθάνατες» λέει ο Ρισάρ Γκαλιανό, που με τη μουσική του, τη δεξιοτεχνία του στο ακορντεόν και τη συνέπειά του στην αναζήτηση νέων μουσικών εμπειριών παραμένει ένα από τα πιο σίγουρα ονόματα της τζαζ σκηνής.
Μαζί με το ακορντεόν του πηγαίνει παντού υποκινούμενος από το μουσικό πάθος που κληρονόμησε από τον πατέρα του, ακορντεονίστας κι εκείνος με ρίζες στην Ιταλία. Ετσι έμαθε από πολύ μικρός να παίζει. «Ο Νίνο Ρότα ζει στις καρδιές των ανθρώπων», καταθέτει ο 60χρονος Γκαλιανό. «Και τις ζεσταίνει». Εικόνα - ήχος - συναίσθημα και Νίνο Ρότα, δηλαδή, μια καινούργια μουσική δράση. Καθώς συμπληρώνονται φέτος εκατό χρόνια από τον θάνατο του μουσουργού, ο Γκαλιανό μαζί με τους μουσικούς του αξιοποιεί την ευκαιρία για να διακτινιστεί στον κόσμο του ιταλού συνθέτη. «Ακόμη και κάποιος που δεν παρακολουθεί σινεμά έχει σίγουρα στ' αυτιά κάποιες από τις μουσικές του, από τις ταινίες του Φελίνι ή από τον "Νονό"», σημειώνει ο γάλλος μουσικός.
Η προσέγγιση τώρα;
Μείναμε πιστοί στο πνεύμα της μουσικής του Ρότα, χωρίς να παρασυρθούμε σε πολλές τζαζ αποκλίσεις. Αλλά η μπάντα είναι μια τζαζ μπάντα, πέντε μουσικοί από τέσσερις διαφορετικές χώρες, από τη Γαλλία, την Αμερική, τη Βρετανία και τη Ρωσία. Το θαύμα είναι ότι όλο αυτό λειτουργεί.
Ποια ήταν η πρόκληση; «Το να δώσω τη δική μου ερμηνεία μένοντας πιστός στον Ρότα, με τους μουσικούς και τις διαφορετικές επιρροές του καθενός οι οποίοι επίσης δεν έχουν όλοι το ίδιο συναίσθημα απέναντι στον συνθέτη».
Με ανάλογα άλλωστε αντανακλαστικά και έμπνευση είχε απαντήσει τα τελευταία χρόνια στις μουσικές του Αστορ Πιατσόλα με περιοδείες αλλά και με δισκογραφία.
Και η μουσική στους δύσκολους καιρούς;
Λένε συχνά πως η μουσική μπορεί να ηρεμήσει, να μαλακώσει λίγο τα πράγματα. Σε σκληρούς καιρούς, σαν αυτούς που ζούμε τώρα, και ειδικά εσείς στην Ελλάδα, η μουσική είναι μια ελπίδα για να ξεπεράσεις τα εμπόδια και τις δυσκολίες. Μια ελπίδα για συγκέντρωση δυνάμεων.
Ο Τσετ Μπέικερ, ο Γιαν Γκαρμπάρεκ, ο Μισέλ Πετρουτσιανί, ο Γουίντον Μαρσάλις αλλά και ο Σαρλ Αζναβούρ, η Ζιλιέτ Γκρεκό, και άλλοι πολλοί είναι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν συνεργαστεί μαζί του. 
Ενας «παίκτης» - ο Γκαλιανό - της ευρωπαϊκής τζαζ με σπουδαία φήμη, έζησε από την πρώτη θέση τα χρυσά της χρόνια.
Εχοντας τη Νίκαια όπου μόνιμα ζει (γεννήθηκε στις Κάννες) αφετηρία των ασχολιών του, παίζει αλλά και διδάσκει το ακορντεόν στους νέους έχοντας αναπτύξει και δική του, βραβευμένη μέθοδο.
Στα σκαριά τα επόμενα σχέδιά του: «Μετά το "Bach Project" στην Deutsche Grammophon, ακολουθεί το αφιέρωμα στον Νίνο Ρότα και μετά νομίζω πως η δισκογραφική εταιρεία περιμένει κάτι πιο κλασικό πάλι - ίσως τις "Τέσσερις εποχές" του Βιβάλντι μετά τις "Τέσσερις εποχές" του Αστορ Πιατσόλα;»
Πηγή

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Εξαίρετος Μότσαρτ

Ηχοι ζωντανοί
Ο βιολιστής Σέρτζιου Ναστάσα  
    Καθώς προχωράμε βαθύτερα στη νέα 
    καλλιτεχνική   περίοδο οι μουσικοί θεσμοί 
    εκδιπλώνουν ταυτόχρονα τα προγράμματά 
    τους προτείνοντας μια αδιέξοδη... 
    καραμπόλα προσφορών που προκαλεί 
    πονοκέφαλο στους φιλόμουσους.
                                          
    Στο ζοφερό τοπίο των ημερών, η ριζικά ανανεωμένη 
    ΚΟΑ υπό τον Βασίλη Χριστόπουλο κέρδισε 
  θριαμβευτικά ακόμη μία μάχη στο μέτωπο της μουσικής (4/11/2011). 
Μέρος του κύκλου «Μότσαρτ + 1», η βραδιά στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» περιελάμβανε έργα Μότσαρτ σε αντιπαράθεση προς μια μοντερνιστική σύνθεση του Γερμανού Μπερντ Αλόις Τσίμερμαν. Και πάλι αποκομίσαμε άριστες εντυπώσεις που οφείλονταν στην έκδηλη, εντυπωσιακή αναβάθμιση της ποιότητας του ορχηστρικού ήχου, στο υφολογικά ενημερωμένο στίγμα των ερμηνειών -μείζον βήμα για ένα σύνολο ώς τώρα ανυποψίαστο ως προς τέτοιες εκλεπτύνσεις!- και επιπλέον στο θαυμάσιο παίξιμο του σολίστα.
Στο πρώτο μισό της βραδιάς ακούστηκαν η εισαγωγή στην όπερα «Ντον Τζοβάνι» και το «Κοντσέρτο για βιολί αρ.5» του Μότσαρτ. Η πρώτη δόθηκε συναρπαστικά, με θυελλώδη ορμή και οξύτητα καθώς ταιριάζει στο πρωτορομαντικό της στίγμα, παρ' ότι οι εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες μοιραία «θόλωσαν» κάπως τη σαφήνεια της φραστικής.