Ο Γεωργιανός συνθέτης ,αρμένικης καταγωγής Αράμ Ιλίτς Χατσατουριάν, (Τυφλίδα Γεωργίας 6 Ιουνίου 1903- Μόσχα 1 Μαΐου 1978), μαθήτευσε με μεγάλους δασκάλους στη περίφημη σχολή Γκνέσιν. Σπούδασε βιολοντσέλο και σύνθεση και ακολούθως φοίτησε στο Ωδείο Μόσχας (1929-1934) υπό τους Μιασκόφσκι και Λιτίνσκι. Οι συνθέσεις του «τρίο για φλάουτο, βιολί και πιάνο» και η «Πρώτη συμφωνία» απέδειξαν την ιδιοφυΐα του και την ικανότητά του στην εκμετάλλευση λαϊκών μελωδιών. Είναι ίσως, μαζί με τον Σεργκέϊ Προκόφιεφ και τον Ντμίτρι Σοστακόβιτς, οι σημαντικότεροι συνθέτες της Σοβιετικής Ένωσης στην σχεδόν εβδομηντάχρονη ιστορία της. Αφιερώθηκε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της αρμενικής μουσικής καθώς θεωρήθηκε αυθεντία της τουρκμενικής και αζερμπαϊτζανικής μουσικής. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία (μεταξύ των οποίων δύο φορές με το βραβείο Στάλιν) καθώς και ευρωπαϊκά.
Οι συνθέσεις του διακρίνονται για το έντονο ανατολίτικο χρώμα, πράγμα που οφείλεται στην επιρροή του από την αρμένικη παράδοση, την οποία μελέτησε πολύ προσεκτικά. Επίσης, επηρεάστηκε και από τις νέες τάσεις που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στην υπόλοιπη Ευρώπη, καταφέρνοντας να τις αξιοποιήσει με πολύ μέτρο και σε συνδυασμό με τη μουσική παράδοση. Χρωματική αρμονία αλλά και παραδοξότητα χαρακτηρίζουν τις συνθέσεις του Με τη χρήση των οργάνων "σόλο" έναντι της ορχήστρας ακολούθησε τη παράδοση των Αλεξάντερ Μποροντίν και Αλεξάντερ Γκλαζουνόφ. Σημειώνεται ότι είναι ο δημιουργός του Εθνικού ύμνου της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Αρμενίας. Το 1954 ονομάστηκε "Καλλιτέχνης του Λαού της Σοβιετικής Ένωσης" και πέντε χρόνια μετά έλαβε και το 2ο βραβείο Λένιν.Στα πιο γνωστά του έργα ανήκει το μπαλέτο Γκαϊανέ (1942), η Δεύτερη Συμφωνία (1943), το Βαλς για κοντσέρτο (1955) και το μπαλέτο Σπάρτακος (1956).
Η περίφημη «Gayané» είναι σουϊτα μπαλέτου σε τρείς πράξεις, σε λιμπρέτο του Κ. Ντερζάβιν.
Συνετέθη το 1933 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 9 Δεκεμβρίου του 1942, στο θέατρο Κίροφ, σε σκηνοθεσία Νίνας Ανίσιμοβα.
Το έργο διαπνέεται από λυρισμό, ενσωματώνοντας τον μελωδικό πλούτο της αρμένικης λαϊκής παράδοσης. Μέσα από τις περιπέτειες μιάς νεαρής χωριατοπούλας (Γκαϊανέ) εξυμνεί την όμορφη ζωή στα κολχόζ , την απλότητα την ευτυχία, αλλά και την ανυπέρβλητη αγάπη για την πατρίδα του σοβιετικού λαού.πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου