Το πολυανεβασμένο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ με μουσική του Κουρτ Βάιλ περισσότερο σύγχρονο από ποτέ, παρουσιάζεται εμφανίζεται σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Η "όπερα της πεντάρας" βασίστηκε στη λαϊκή όπερα του Τζον Γκέι «Η όπερα του ζητιάνου» (18ος αιώνας), υλοποίησε την θεωρία και την αισθητική πρόταση του Μπρεχτ για την ανάπτυξη μιας νέου τύπου όπερας, μια «αντιόπερας» που σε πλήρη ιδεολογική και αισθητική αντίθεση με τα οπερετικά γούστα της αστικής τάξης, να διδάσκει και να ψυχαγωγεί το λαό. Και δεύτερον, γιατί ο Γουίλσον «διάβασε» το έργο με ένα δικό του αντισυμβατικά φορμαλιστικό και με το δικό του αποστασιοποιητικό εξπρεσιονιστικό τρόπο, θεωρώντας ότι έτσι αναδείχνεται η διαχρονική δύναμη της καυστικής κριτικής που ασκεί ο Μπρεχτ στην αστική τάξη, στους θεσμούς, στα όργανα, στα μέσα και η πολύμορφη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δημιουργούν, υπηρετούν και διογκώνουν το ασύδοτο και αδυσώπητο μεγάλο κεφάλαιο.
Ο διάσημος σκηνοθέτης, Μπομπ Ουίλσον, πρωτοπόρος του σύγχρονου πειραματικού θεάτρου, δημιουργεί μία παράσταση άψογα σχεδιασμένων σκηνών, κινηματογραφικής ατμόσφαιρας, μινιμαλιστική και ταυτόχρονα θεαματική, όπου τα συμβολικά πρόσωπα που έπλασε ο Μπρεχτ, μετασχηματισμένα σε μάσκες, σχεδόν χωρίς φύλο, κινούνται στο διεφθαρμένο, δολοφονικό «κόσμο» τους, έναν κόσμο που θυμίζει «τσίρκο» αλλά και «φυλακή».
Η εντυπωσιακή παραγωγή έκανε πρεμιέρα το χειμώνα του 2007 στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ, στην έδρα του στο Βερολίνο, για να συνεχίσει έκτοτε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία στις μεγάλες σκηνές της Ευρώπης, δίνοντας νέα πνοή στο θέατρο που ίδρυσε ο Μπρεχτ και η σύντροφος και έξοχη ερμηνεύτρια των έργων του, Ελένα Βάιγκελ, το 1949.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου