«Ελιξίριο του έρωτα» σε σκηνοθεσία Στ. Φασουλή
Ηχοι ζωντανοί
Με δυνατές δόσεις Ντονιτσέτι ξεκινά η φθινοπωρινή καλλιτεχνική περίοδος για τους φίλους της όπερας. Αφ' ενός η κρατική ΕΛΣ -το επίθετο αυτό δεν είναι πάντα προς ψόγον!- σήκωσε αυλαία με ένα καινούργιο «Ελιξίριο του έρωτα» σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή (14/10/2011), αφ' ετέρου ο ΑΝΤΕΝΝΑ, εξασφαλίζοντας για την Ελλάδα τις «ζωντανές» αναμεταδόσεις υψηλής ευκρίνειας (HD) από τη νεοϋορκέζικη Μητροπολιτική Οπερα, πρόσφερε την «Αννα Μπολένα» σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Μακ Βίκαρ (15/10/2011).
«Ελιξίριο του έρωτα» σε σκηνοθεσία Στ. Φασουλή. Οι δύο παραστάσεις δόθηκαν διαδοχικά, σε απόσταση μόλις 24 ωρών, στο «Ολύμπια» και στο Μέγαρο Μουσικής αντίστοιχα. Καθώς η σύγκριση θα ήταν άνευ νοήματος, προτιμάμε να εστιάσουμε πραγματιστικά στις διαφαινόμενες θετικές προοπτικές: πρώτον, ότι η οικονομική κρίση αποκαθιστά μία προ εικοσαετίας ξεχασμένη, βαναύσως διαταραγμένη ισορροπία επαναφέροντας εκ των πραγμάτων την ΕΛΣ ως μοναδικό αξιόμαχο, τακτικό παραγωγό ζωντανών παραστάσεων όπερας στην Ελλάδα· δεύτερον, ότι η δυνατότητα να δουν οι Ελληνες έντεκα φετινές παραστάσεις της ΜΕΤ συνιστά ασυζητητί πολύτιμη ευκαιρία να καλυφθούν σημαντικά κενά σε προσλαμβάνουσες παραστάσεις και ενημέρωση. «Ελιξίριο του έρωτα»
Ο Μύρων Μιχαηλίδης προσκάλεσε τον Φασουλή να σκηνοθετήσει την εναρκτήρια παραγωγή της ΕΛΣ επιθυμώντας να φέρει «καινούργιο αέρα» -και κοινό- στο «Ολύμπια». Προσπερνώντας το αναμενόμενο τσίτωμα της πρεμιέρας, που ασφαλώς θα φύγει στις επόμενες παραστάσεις, θα λέγαμε ότι η επιλογή δικαιώθηκε. Ο έμπειρος θεατρικός σκηνοθέτης προσέδωσε στο δημοφιλές «Ελιξίριο» ελαφράδα και παιχνιδιάρικη δραματουργική κλιμάκωση επιθεώρησης ή μιούζικαλ.
Το ανάλαφρο σκηνικό (Γ. Γαβαλάς) και τα καλαίσθητα κοστούμια (Ν. Βαχλιώτη) γείωσαν τη δράση στη νοσταλγικά ωραιοποιημένη μεσογειακή δεκαετία του '50, ενώ ο ίδιος όρισε τονισμένα στιλιζαρισμένη υποκριτική μονωδών, εύπλαστο σκηνικό χειρισμό της χορωδίας, αξιοποίησε κλισέ και εισήγαγε εύστοχα ανεκδοτολογικά εμβόλιμα. Ολα πέτυχαν μέχρι το βαθμό που μπόρεσαν να ανταποκριθούν οι συντελεστές. Μουσικά η παράσταση υπήρξε καλή. Αμφότερες τις διανομές στελέχωσαν Ελληνες μονωδοί, κυρίως από το δυναμικό του θεάτρου. Κάθε φιλόμουσος γνωρίζει ότι το «Ελιξίριο» υπηρετείται σαφώς καλύτερα από φρέσκιες, νεανικές φωνές· φωνητικά αξιόμαχη, σκηνικά έμπειρη η Ελενα Κελεσίδη ως Αντίνα κέρδισε έξυπνα τις εντυπώσεις με το γενναιόδωρο, φροντισμένο τραγούδι της, ενώ ο Αντώνης Κορωναίος αξιοποίησε στο έπακρο τις θετικές ευκαιρίες που του παρείχε ο δίχως ακραίες δυσκολίες λυρικός ρόλος του Νεμορίνο. Ως καρτουνίστικα μονοδιάστατοι αποδόθηκαν σκηνικά και φωνητικά ο Ντουλκαμάρα (Δημήτρης Κασιούμης) και ο μπουφόνικος Μπελκόρε (Χάρης Αδριανός), ενώ σπινθηροβόλα, γαργαλιστικά πικάντικη υπήρξε η Τζανέτα της Ελπινίκης Ζερβού. Εστιασμένο και καλοσυντονισμένο ήταν το τραγούδι της χορωδίας. Ισως όχι ο εμπειρότερος των αρχιμουσικών, ο Ισίν Μετίν άντλησε μεν από την ορχήστρα ωραίο, ισορροπημένης δυναμικής ήχο, ωστόσο ενίοτε «έχανε» τους τραγουδιστές αντί να τους στηρίζει.
«Αννα Μπολένα»
Η αναμετάδοση από τη ΜΕΤ επιβεβαίωσε δύο αυτονόητα και αναμενόμενα: πρώτον, την αδιαπραγμάτευτη έμφαση των παραγωγών της στο υπερθέαμα και δεύτερον ότι, όπου υπάρχει περίσσεια χρήματος και ταλέντου, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο από εντυπωσιακό. Ο Σκοτσέζος ΜακΒίκαρ σκηνοθέτησε την ψευδοϊστορική «Αννα Μπολένα» συντηρητικά για το αμερικανικό κοινό, βασιζόμενος στις διάσημες ιστορικές προσωπογραφίες των πρωταγωνιστών από τον Χόλμπαϊν. Μισοσκότεινα, ογκώδη αρχιτεκτονικά σκηνικά δημιούργησαν ταιριαστά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ενώ δέσποζαν τα βαριά, μουσειακής πιστότητας κουστούμια και η εικαστικά χορογραφημένη κινησιολογία των χορωδών. Στην προβολή κυριάρχησαν το ηδονικό παιχνίδι της ωραίας εικόνας, ενώ τα συχνά, ιδιαίτερα προσεγμένα κοντινά πλάνα επέμεναν στο φιλάρεσκο και ηδυπαθές φλερτ της πρωταγωνίστριας με το φακό. Η διανομή ήταν στελεχωμένη με αστέρια.
Τον επώνυμο ρόλο, που προορίζεται για δραματική κολορατούρα, τραγούδησε καλά η διάσημη Αννα Νετρέμπκο, αγαπημένο αστέρι των πλούσιων λυρικών θεάτρων της Δύσης, τραγουδίστρια σαφώς ικανή, εργατική και έμπειρη αλλά υπερτιμημένη. Την πλαισίωσαν ο επιβλητικός, ταιριαστά τραχύς Ερρίκος του Ιλντάρ Αμπντρατζακόφ, ο φωνητικά λαμπερός και συναρπαστικός Πέρσι του Στέφεν Κοστέλο και η θαυμάσια Σέιμουρ της Εκατερίνα Γκουμπάνοβα. Την παράσταση διηύθυνε με νεύρο, σφρίγος και περίσσιο λυρισμό ο Μάρκο Αρμιλιάτο. Στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» σύσσωμο το γνωστό κοινό του Μεγάρου παρακολούθησε την τετράωρης διάρκειας παράσταση με θρησκευτική ευλάβεια· παρά τη διαφήμιση το «άλλο» κοινό λίγο μόνον ανταποκρίθηκε. Μήπως, στις επόμενες προβολές, να ξανασκέφτονταν οι υπεύθυνοι τα 25 ευρώ ; *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου