Προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδας
Κηφισιά 15 Ιουνίου 2013
κ. Αντώνη Σαμαρά
κ. Πρόεδρε,
Είναι περιττό να επαναλάβω, όπως τόσοι και τόσοι συνάδελφοι & συνάνθρωποί μου, το μέγεθος της λύπης και της ψυχικής φθοράς που μας/με συνοδεύει όλο αυτό το διάστημα που δοκιμαζόμαστε, αγωνιούμε, απογοητευόμαστε, ανακτούμε δυνάμεις ανακαλώντας, με προσπάθεια και συγκίνηση, γνώσεις και μνήμες, φοβόμαστε, όλο και πιο συχνά βλέπουμε χωρίς να διακρίνουμε, ελπίζουμε, υπερβαίνουμε, καταθέτουμε απροσδιόριστο αντίτιμο, κοιτάζουμε τα παιδιά μας και προχωρούμε άλλοτε δίνοντας εξηγήσεις κι άλλοτε όχι. Αποφάσισα να σας γράψω διότι τα όσα συνέβησαν και εξακολουθούν να συμβαίνουν στη Ραδιοφωνία μας πλήγωσαν όλους πολύ και βαθιά, τόσο που οι δικές μου δυνάμεις ένιωσα για πρώτη φορά πως δεν αρκούν, πως εξαντλούνται...
Πέρα από τις προθέσεις, τις διαπιστώσεις, τις ανάγκες, τις αναμορφώσεις και τα σχεδιαγράμματα-οργανογράμματα υπάρχουν θεσμοί, άνθρωποι και αξίες.
Δεν με νοιάζει πλέον και τόσο η οικονομική δυσχέρεια, είναι κάτι που όλοι έχουμε συνηθίσει... που όλοι γνωρίζαμε από την πρώτη ημέρα που περάσαμε την πόρτα του Ωδείου... ήταν και είναι κάτι περισσότερο από πιθανότητα. Αυτό που με πληγώνει, κ. πρόεδρε, είναι η απομόνωση και η απουσία, η αναξιοπρέπεια, η απαξίωση και η διαρκής υποχρέωσή μας να απολογούμαστε, να παρακαλάμε, να αποδεικνύουμε
. Δεν με πειράζει που βλέπω στα μάτια του καθένα που με ρωτά για το επάγγελμά μου την αμφιβολία και την περιέργεια. Δεν με πειράζει που, για τους περισσότερους, «μουσικός» σημαίνει «νυχτερινό μαγαζί» και τραγούδια. Δεν με πειράζει που αρνήθηκα, όπως και εκατοντάδες άλλοι συνάδελφοί μου, να υποκύψω στις σειρήνες τέτοιων επιλογών καταδικάζοντας τον εαυτόν μου και την οικογένειά μου σε αυτή την κατηγορία επαγγελματιών που τους χαρακτηρίζει η ιδιοτυπία και η θυσία χωρίς αντίκρισμα.
Με πειράζει, με πληγώνει και με συντρίβει πως η πολιτεία δεν μπορεί, και το σοβαρότερο, δεν θέλει να αναγνωρίσει τις προσπάθειες και τη συνέπειά μας, τη γνώση και τη συμβολή μας στην κοινή κατάκτηση του υψηλού.
Περισσότερο από ποτέ η πολιτεία μας έχει εγκαταλείψει. Ενώ θα περίμενε ο καθένας πως το κράτος θα στηριζόταν στην τέχνη για να ορθοποδήσει και να εμπνεύσει, για να συγκινήσει και να ταυτιστεί στις δυσκολίες με τις πνευματικές ανάγκες του λαού, αντίθετα... μας πολεμά και καθημερινά γκρεμίζει θεσμούς και αξίες που δεκαετίες μας κράτησαν ζωντανούς. όχι υλικά φυσικά. Σήμερα, στην επέτειο του θανάτου του Μάνου Χατζιδάκι (15 Ιουνίου 1994) και δεν υπάρχει ουσιαστικά ούτε το Γ΄ πρόγραμμα, ούτε η Ορχήστρα των Χρωμάτων, ενώ το Ωδείο Αθηνών, όπου σπούδασε, προσπαθεί να ορθοποδήσει με κόπο και θυσίες.
Πως θέλετε να αισθάνομαι ως έλληνας μουσικός, ως έλληνας συνθέτης.;
Πως νομίζετε πως νιώθω κάθε φορά που φέρνω στο νου μου τους δασκάλους μου και συμπεραίνω πως εμείς θα παραδώσουμε τον κόσμο πνευματικά φτωχότερο απ' όσο τον παραλάβαμε εμείς στα παιδιά μας...;
Δύο μόλις χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης (Σεπτέμβριος του 1914) ο Ελευθέριος Βενιζέλος ίδρυσε το Κρατικό Ωδείο μέσα στον πόλεμο και την καταστροφή. Σήμερα, 99 χρόνια μετά, το Κρατικό Ωδείο είναι υπό έξωση. Πόσο φτωχότερη είναι η «πτωχή πλιν τίμια Ελλάς» από το 1914;
Δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο από σεβασμό... δεν ζητώ τίποτε περισσότερο από το δικαίωμά μου να «αναπνέω» πνευματικά...δεν ζητάμε τίποτε περισσότερο από το να ηχούν τα όργανα που με τόσο κόπο και θυσίες σπουδάσαμε... δεν ζητώ τίποτε περισσότερο από φιλόξενα αναλόγια για τα πεντάγραμμά μας... ζητώ να μην χρειάζεται να απολογούμαι στους συναδέλφους μου στο εξωτερικό για την απουσία και την αδιαφορία της χώρας μου... να μην νιώθω μειονεκτικά... να μην αμφιβάλλω πως κάνω το σωστό...
Σας παρακαλώ: υπερβείτε την καθ' όλα σεβαστή γνώμη των συμβούλων σας... ακούστε προσωπικά και φιλικά έναν από εμάς... είναι βέβαιο πως κάτι θα αποκομίσετε από μία τέτοια συζήτηση.
Φίλιππος Τσαλαχούρης
Συνθέτης, μουσικός, τακτικό μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών, τιμημένος με το Αργυρό Μετάλλιο της πόλης της Ρόδου, καθηγητής επί 25 χρόνια, πατέρας δύο παιδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου