O ΠΟΛΩΝΟΣ ΚΡΙΣΤΟΦ ΠΕΝΤΕΡΕΣΚΙ καλέσμένος του ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ

Καλεσμένος του Φεστιβάλ Αθηνών, ο Πεντερέτσκι θα διευθύνει την ορχήστρα Sinfonia Varsovia, της οποίας είναι καλλιτεχνικός διευθυντής, την Τετάρτη, 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009 στο Μέγαρο Μουσικής.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει χαρακτηριστικά έργα από την πολύχρονη πορεία του:
«Συμφωνία αρ. 2», «Κοντσέρτο για βιόλα και ορχήστρα», «Polymporphia για 48 έγχορδα», «Agnus Dei».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ
Ο Κριστόφ Πεντερέτσκι γεννήθηκε το 1933 στη νότια Πολωνία, σπούδασε μουσική στο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας καθώς και στη Μουσική Ακαδημία της πόλης. Το όνομά του έγινε γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν παρουσίασε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, μεταξύ αυτών, τους Ψαλμούς του Δαυίδ και τη Θρηνωδία για τα Θύματα της Χιροσίμα για 52 έγχορδα. Επηρεασμένος από την αβάν γκαρντ πρωτοπορία ενός Πιερ Μπουλέζ κι ενός Τζον Κέιτζ (αλλά και των παλαιότερων Αντον Βέμπερν και Ιγκόρ Στραβίνσκι), στο ξεκίνημά του ο Πεντερέτσκι εμφάνισε πολύ επιθετικά, πειραματικά μουσικά σχήματα, σχεδόν «αντικρουόμενα» μεταξύ τους, και μια εκφραστική προσωπική σπάνιας δύναμης.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, την εποχή που δίδασκε στο Γιέιλ, ο Πεντερέτσκι άρχισε να στρέφεται προς πιο παραδοσιακές φόρμες - όπως περίπου έκανε και ο Στραβίνσκι στην ύστερη περίοδό του. Οπως ο ίδιος ο Πεντερέτσκι έχει δηλώσει, η πρωτοποριακή μουσική των Λουίτζι Νόνο, Στοκχάουζεν κ.ά. ήταν κάτι πολύ απελευθερωτικό για τους καλλιτέχνες που ζούσαν υπό το καθεστώς του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Αργότερα όμως συνειδητοποίησε ότι αυτός ο «προμηθεϊκός τόνος της αβάν γκαρντ ήταν κάτι περισσότερο καταστροφικό παρά δημιουργικό». Το 1980 ο Λεχ Βαλέσα και η Αλληλεγγύη ζήτησαν από τον Πεντερέτσκι να συνθέσει ένα έργο αφιερωμένο στους νεκρούς της από το κομμουνιστικό καθεστώς. Αποτέλεσμα αυτής της παραγγελίας ήταν το Lacrimosa, σύνθεση που αργότερα ο Πεντερέτσκι συμπεριέλαβε στο εξαιρετικό πολωνικό Ρέκβιεμ (1980-84, 1993). Το όνομα του Πεντερέτσκι είναι ευρύτερα γνωστό καθώς πολλές συνθέσεις του έχουν χρησιμοποιηθεί σε κινηματογραφικές ταινίες, όπως τη «Λάμψη» του Κιούμπρικ, τον «Εξορκιστή» του Φρίντκιν, την «Ατίθαση καρδιά» του Λιντς και πιο πρόσφατα στο «Κατίν» του Αντρέι Βάιντα.