«Δεν είναι μαγαζάκι του κ. Μουρκογιάννη το κρατικό λυρικό θέατρο» υποστηρίζει ο Χαράλαμπος Γωγιός
«Με αντιμαχόμενα αισθήματα οργής και δυσπιστίας διάβασα το μπερλουσκονικό-κορλεονικό παραλήρημα του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και η ανάγνωση μου στέρησε τον ύπνο.
Οσο κι αν θα ήθελα να ερμηνεύσω τα πλείστα όσα εξωφρενικά γραφόμενα ως το ναρκισσιστικό ντελίριο ενός παραφουσκωμένου παλιάτσου, φοβάμαι πως η πραγματικότητα είναι πιο σοβαρή, και πως ο κ. Μουρκογιάννης αποτελεί απλώς την πιο ξεδιάντροπη εκδοχή ενός μοντέλου σκέψης και δράσης που, τελευταία, κερδίζει έδαφος με ανησυχητικούς ρυθμούς, ακόμη και στην κατ' όνομα "ανθρωπιστικότερη" Ευρώπη.
Σύμφωνα μ' αυτό το μοντέλο (που επανέφερε πρόσφατα στην επικαιρότητα της σκέψης ο Γερμανός φιλόσοφος Πέτερ Σλότερνταϊκ με τα άρθρα "Η επανάσταση του χεριού που δίνει" και "Κλεπτοκρατία του κράτους"), το ευρωπαϊκό όραμα του κοινωνικού κράτους πρόνοιας δεν αποτελεί παρά μια ξοφλημένη, θνησιγενή φαντασίωση, και οι πραγματικοί ήρωες της κοινωνίας είναι οι οικονομικά επιτυχημένοι "achievers", στην υπερηφάνεια και τη γενναιοδωρία των οποίων επαφίενται, στην πραγματικότητα, και τα «παρασιτικά» χαμηλά στρώματα. (Εννοείται πως, μέσα σ' αυτό τον ιδεολογικό ορίζοντα, ο πολιτισμός δεν νοείται ως κοινωνικό αγαθό, παρά μόνο ως "προϊόν", για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του προέδρου της ΕΛΣ.)
Αφήνω τη λεπτομερή κριτική των δεδηλωμένων του κ. Μουρκογιάννη στους αρμοδιότερους και σε όσους έχουν περισσότερο χώρο στη διάθεσή τους. Θα σταθώ μονάχα σε δύο σημεία που με προσβάλλουν προσωπικά, ως πολίτη και καλλιτέχνη. (α) Το θέατρο για το οποίο με τόση χυδαιότητα ο κ. Μουρκογιάννης μιλά στο πρώτο ενικό πρόσωπο ("θα κάνω", "θα φέρω", "μου δίνουν", "δεν μου φτάνουν") είναι το κρατικό λυρικό θέατρο! Δεν είναι το μαγαζάκι του, διάολε, που το διαθέτει για γαμήλιες δεξιώσεις. Και ας μην αρχίσω για τη σκανδαλώδη υποβάθμιση του θεσμικού προσώπου του υπουργού Πολιτισμού σε "τέως υπάλληλο του μέντορά του".
(β) Ζώντας σε μια χώρα στην οποία, αντί να κάνω τη δουλειά μου, αναλώνομαι καθημερινά στην προσπάθεια να αποδείξω στο περιβάλλον μου (από την Εφορία ώς τους ταξιτζήδες) το αυτονόητο, την κοινωνική χρησιμότητα, δηλαδή, της τέχνης μου, θίγομαι μέχρι δακρύων από την καταφανή υποβάθμιση της καλλιτεχνικής ιδιότητας, σκέψης και κατάρτισης σε απλή προμαγειρεμένη συνταγή, σε "φόρμουλα" έτοιμη για απόψυξη από τον κάθε τεχνοκράτη. Ειδικά όταν αυτός ο τεχνοκράτης βρίσκεται, αλίμονό μας, στο τιμόνι του κρατικού (επαναλαμβάνω) λυρικού θεάτρου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου