Με δεδομένη την οικονομική στενότητα, τη γενική ανασφάλεια και την περιρρέουσα κατάθλιψη από την υποχώρηση της γενικής και ατομικής ποιότητας ζωής, η Μουσική, ως υψηλή ψυχαγωγική έκφραση τέχνης, διεκδικεί ρόλο ελιξηρίου παραμυθίας, τροφοδοτώντας τον νου, αλλά και το βίωμα με την ελπίδα ενσωματώνουν οι ανθεκτικές εκφάνσεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Παρήγορη, στο πλαίσιο αυτό, αναδεικνύεται και η διαπίστωση ότι η ψηφιακή εποχή έχει απομυθοποιήσει καταλυτικά το τίμημα της πρόσβασης σε ηχογραφήσεις, η κτήση των οποίων, τον καιρό του δύσχρηστου για τους πολλούς βινυλίου, προϋπέθετε μεγάλη οικονομική δαπάνη. Ποιος θα πίστευε, αίφνης, ότι, με κόστος ελάχιστων δεκαλέπτων του ευρώ ανά σύμπακτο δίσκο, είναι δυνατόν να αποκτήσει ο φιλόμουσος σφαιρική άποψη για το σύνολο της δισκογραφίας που ένας καλλιτέχνης, αρχιμουσικός, δεξιοτέχνης ή μονωδός κατέθεσε για συγκεκριμένη δισκογραφική εταιρεία, συνήθως του παρελθόντος.

Ανάμεσα στις εκδόσεις μαμούθ, έναντι κυριολεκτικά πινακίου φακής, ξεχωρίζουν οι αναμνηστικές εκείνες του πάλαι ποτέ κραταιού πολυεθνικού κολοσσού ΕΜΙ (σειρά 50999).
Σε μια σειρά θεματικών ή ανά συνθέτη τόμων επανήλθε στην κυκλοφορία η ογκώδης ηχογραφική κληροδοσία του σπουδαίου Γερμανοεβραίου αρχιμουσικού Όττο Κλέμπερερ, επικεφαλής της θρυλικής Ορχήστρας Φιλαρμόνια και συχνά με παράθεση αλλεπάλληλων εγγραφών του ίδιου έργου ως ύλη διδακτικών συγκρίσεων: συμφωνίες, κοντσέρτα, έργα ορχηστρικής και φωνητικής μουσικής, των Μπαχ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Μπρούκνερ, Μάλερ, Σούμπερτ, Σούμαν, Μπράμς κ.ά. επιβεβαιώνουν την ολύμπια ενότητα οράματος και την αρχιτεκτονική εποπτεία ενός βασανισμένου ανθρώπου και ενός άκαμπτης καλλιτεχνικής ακεραιότητας μουσικού. Αλλά και λιγότερο ανθεκτικοί στη συλλογική μνήμη ομότεχνοί του, όπως ο -επίσης κεντροευρωπαίος- Γουίλλιαμ Στάινμπεργκ (ΕΜΙ 0 26486, 20 δίσκοι) και ο ρουμανικής καταγωγής Βρετανός Κόνσταντιν Σιλβέστρι (ΕΜΙ 7 23347, 15 δίσκοι), εντυπωσιάζουν με το κύρος και τη διεισδυτικότητα, αλλά και με το ρεπερτοριακό εύρος της δισκογραφίας τους, η οποία ουδέποτε μέχρι σήμερα είχε αντιμετωπισθεί ως ενιαίο corpus, ακόμη και από τους σκληροτράχηλους κυνηγούς της συλλογής αρχείου.
Ειδικότερα, ο Σιλβέστρι παρέχει πολύτιμες ενδείξεις της ικανότητάς του να μεταμορφώσει μιαν επαρχιακή ορχήστρα, σαν τη Συμφωνική του Bournemouth, σε όμιλο αναιδούς συνύπαρξης με κολοσσούς όπως η Φιλαρμονική της Βιέννης, που επίσης εμφανίζεται υπό τη μπαγκέτα του στην ίδια κασετίνα. Αντίστοιχη καλλιτεχνική αξία, δυσανάλογη προς την εξευτελιστική τιμή τους, παρουσιάζουν και τα άπαντα δεξιοτεχνών, από τους οποίους διακρίνουμε -και λόγω της βεβαιότητας της ταχείας απόσυρσης των εκδόσεών τους από την κυκλοφορία- τους μυθικούς Γάλλους πιανίστες Αλφρέ Κορτώ (αναμνηστική έκδοση με τη σύμπραξη του υιού του Ζαν, εγγραφές 1919 - 1959, ΕΜΙ 704907 2 5, 40 δίσκοι) και Άλντο Τσικολίνι (εγγραφές 1950 - 1991, ΕΜΙ 685824 2 5, 56 δίσκοι).
Αμφότεροι διακρίνονται για μια τέχνη γεμάτη τολμηρή φαντασία και ποιητική ελευθεριότητα που ανταμείβει πλουσιοπάροχα όσους αποφασίσουν να αψηφήσουν τους περιορισμούς της παλαιάς, ενίοτε και αρχαίας τεχνολογίας, ιδίως με δεδομένη την νέα ψηφιακή τους επεξεργασία από τις μήτρες των πρωτότυπων χαράξεων.
Σε περισσότερο χριστουγεννιάτικο πλαίσιο και ως συμπλήρωμα του χαιντελιανού «Μεσσία», που περιλαμβάνεται και στην έκδοση Κλέμπερερ, οικονομικά ασυναγώνιστη και καλλιτεχνικά αξεπέραστη παραμένει η έκδοση του θρησκευτικού έργου του Αντόνιο Βιβάλντι, αρχική κυκλοφορία της τότε ολλανδικής Philips με σολίστ αναφοράς υπό τη θερμή μεσογειακή διεύθυνση του Βιττόριο Νέγκρι, που επανεκδόθηκε πρόσφατα (Newton Classics 8802045, 7 δίσκοι) και συντροφεύεται από έναν αντίστοιχο τόμο οργανικών συνθέσεων του «ρουσόπαπα» μουσουργού, σε εγγραφές των ετών 1964 - 1972, υπό την μπαγκέτα του -πρωτοπόρου στην ανακάλυψη του Βιβάλντι- Άντζελο Εφρικιάν (Newton Classics 8802109), εγγραφές που απευθύνονται κυρίως σε όσους αποστρέφονται τη λεγόμενη «αυθεντική» ερμηνευτική αντίληψη και τα όξινα οργανικά ηχοχρώματα, με προτίμηση σε ηλιόλουστες μεσογειακές σονοριτέ μιας ορισμένης ιταλικής παράδοσης...

Λουκάκος ΚυριάκοςΠηγή