Αλέξανδρος Μυράτ «Η Ελλάδα δεν είναι πίσω, είναι απλώς αλλού»

συνέντευξη στην ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ

Ο Αλέξανδρος Μυράτ στη διάρκεια πρόβας με την Καμεράτα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών Η συνάντησή μας με τον Αλέξανδρο Μυράτ έγινε το μεσημέρι της περασμένης Τρίτης. Είχε μόλις ολοκληρώσει την πρόβα του με την Καμεράτα, ωστόσο η κούραση της ημέρας έμεινε έξω από την κουβέντα μας. Για περισσότερες από δύο ώρες μιλήσαμε για πολλά: για την τέχνη και την κοινωνία, για εμάς και τους άλλους, για ελπίδες που διαψεύστηκαν και για όνειρα που περιμένουν ακόμη να πραγματοποιηθούν. Και όταν έκλεισα το κασετόφωνο, συνεχίσαμε να μιλάμε για διάφορα, χωρίς να λείπουν και οι αναφορές από μέρους του στον 15χρονο γιο του, τον Δημήτρη. «Με έχει πια ξεπεράσει στο μπόι» μου είπε κάποια στιγμή με ένα πλατύ χαμόγελο και βλέμμα γεμάτο καμάρι.

- Κύριε Μυράτ,έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για το θέμα αλλά θα ήθελα να ξεκινήσουμε με τη συναυλία στον Αγιο Παντελεήμονα. Τώρα που έχει περάσει αρκετός καιρός,πώς αποτιμάτε την εμπειρία;
«Σαφώς θετικά. Ως μουσικός θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία άνοιξε τις πύλες της σε μια δυτική ορχήστρα. Εύχομαι το εγχείρημα να έχει συνέχεια». - Για τα επεισόδια που έγιναν τι γνώμη έχετε;
«Προσωπικά εκείνη την ώρα δεν τα αντιλήφθηκα γιατί μας είχε εξασφαλιστεί ατμόσφαιρα ηρεμίας.
Τα πληροφορήθηκα από τον Τύπο. Δεν νομίζω όμως ότι είχαν στόχο τη συναυλία, ήταν απλώς η αφορμή. Ασφαλώς δεν είναι όλα πολιτικά αλλά πολιτική υπάρχει παντού. Μια συναυλία σε μια περιοχή πληγωμένη από ακρότητες είναι οπωσδήποτε μια πολιτική πράξη. Τα επεισόδια τώρα θεωρώ πως εντάσσονται στο πλαίσιο της Βαβέλ που ζούμε σήμερα σε αυτή τη χώρα».
- Δηλαδή; «Τώρα μόλις αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει με το μεταναστευτικό και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε κάπως. Στα χρόνια του πλούτου και των ολυμπιακών έργων οι μετανάστες ήταν καλοί. Αργότερα άρχισαν να μας ενοχλούν. Από την άλλη, όταν δημιουργείται μια τέτοια κατάσταση σε μια τόσο κλειστή χώρα όσο η Ελλάδα, καταλαβαίνω πως υπάρχει ζήτημα. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πλούτος, δεν είναι πρόβλημα. Ωστόσο, για να επανέλθω στο θέμα της συναυλίας, είμαι πραγματικά χαρούμενος που η ορχήστρα βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο μέσω μιας τέτοιας πρωτοβουλίας».

- Η Καμεράτα συμπληρώνει εφέτος 20 χρόνια ζωής.Τι σκέπτεστε γι΄ αυτό;
«Η δημιουργία της συνέπεσε με το περίφημο σλόγκαν της εποχής “Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!”. Ξεπετά χτηκε, λοιπόν, σε ένα κράτος που καλούσε τους πολίτες του να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη τους στο θέμα της φορολογίας. Δύο δεκαετίες μετά, η μόνη αδιάσειστη απόδειξη την οποία έχουμε είναι ότι τελικά δεν αγαπάμε την Ελλάδα. Η Καμεράτα όμως εξακολουθεί να είναι εδώ.».
- Αν σας πρότειναν σήμερα να έρθετε από τη Γαλλία για να αναλάβετε μια ελληνική ορχήστρα,θα δεχόσασταν;
«Με τίποτε. Η Καμεράτα παραμένει πρόκληση. Τώρα, αν με ρωτήσετε αν ως σήμερα έχει δώσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της, θα πω όχι. Μόλις το 30% έχει δώσει. Θα μπορούσε να έχει παρουσία τόσο στην επαρχία όσο και σε διεθνή φεστιβάλ.».
- Τι την εμποδίζει; «Η Ελλάδα έχει πάντα αυτή την αναπηρία, δεν μπορεί να εξαγάγει τον πολιτισμό της στο εξωτερικό». -
Πάσχουμε,λέτε,από εσωστρέφεια;
«Και από εσωστρέφεια και από συντηρητισμό. Δεν συμβαίνει τίποτε, η μούχλα έχει καλύψει τα πάντα. Είναι σαν το φίδι που τρώει την ουρά του.». -
Τις παραινέσεις του τύπου «να γίνει η κρίση ευκαιρία» πώς τις βλέπετε; Εχουν κάποια ουσία ή είναι απλώς μεγαλοστομίες;
«Το δεύτερο. Τα πιο μεγάλα ταξίδια αρχίζουν από βήματα τα οποία δεν βλέπω να γίνονται. Η Ελλάδα δεν είναι πίσω έτσι ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να πάει μπροστά. Είναι απλώς αλλού...».
- Μιλάτε για τους πολιτικούς ή για τους πολίτες;
«Μα το ένα συνδέεται με το άλλο. Ηρθε τώρα η κρίση και μας βρήκε τελείως ανοχύρωτους: χωρίς να έχουμε φτιάξει κοινωνικό κράτος, χωρίς να έχουμε θωρακίσει τις θέσεις εργασίας, χωρίς να έχουμε καν κτηματολόγιο».
- Ποιος φταίει γι΄ αυτό;
«Δεν ξέρω. Σίγουρα όχι οι άνθρωποι που εργάζονται συστηματικά, με πίστη, αγάπη και συνέπεια». - Πόσοι είναι,αλήθεια,αυτοί; «Πολλοί. Συναντώ καθημερινά αξιόλογους ανθρώπους οι οποίοι υποφέρουν από την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και αλληλεγγύης. Ποιος Σολωμός και ποιος Κάλβος; Στην προκειμένη περίπτωση ένα τραγούδι του Κηλαηδόνη μάς ταιριάζει: “Κοιτάω την πάρτη μου”. Αυτό είναι ο εθνικός μας ύμνος».
- Ακούγεστε οργισμένος...
«Και είμαι. Ευτυχώς. Αρνούμαι να αφομοιωθώ από όλο αυτό. Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ίσως γραφικό για τον τουρίστα, για τον κάτοικο όμως αυτής της χώρας η κατάσταση μοιάζει απελπιστική. Τι να πρωτοπεί κανείς; Οτι κάθε λίγο και λιγάκι δεν έχεις συγκοινωνία για να πας στη δουλειά σου; Οτι δεν υπάρχει ένας ολοκληρωμένος αυτοκινητόδρομος; Οτι όλοι οι βλαχοδήμαρχοι τσακώνονταν για να γίνει πανεπιστήμιο και αεροδρόμιο σε κάθε χωριό και δεν σκέφτηκαν ποτέ να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να φτιαχτεί ένα τρένο της προκοπής;».

Η Καμεράτα υπό τον Αλέξανδρο Μυράτ θα εμφανιστεί στις 25/1 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση.


ΒΡΕΧΕΙ, ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΚΑΙ... ΔΟΥΝΟΥΤΙΖΕΙ

Ο Αλέξανδρος Μυράτ διευθύνει την Καμεράτα στη συναυλία εναντίον της μισαλλοδοξίας που δόθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο στον Αγιο Παντελεήμονα Αχαρνών,σε συνδιοργάνωση του Μεγάρου Μουσικής και της Αρχιεπισκοπής Αθηνών -

Για τις συνεργασίες σας με τραγουδιστές όπως ο Γιώργος Νταλάρας,η Χάρις Αλεξίου και ο Γιάννης Πάριος τι θα λέγατε;
«Το έκανα επειδή αγαπώ το ελληνικό τραγούδι.Το να δημιουργήσεις έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε τρία λεπτά είναι μια πρόκληση, δεν μπορεί να γίνει μηχανικά».

- Κάτι εντελώς κόντρα θα κάνατε ποτέ; Να γίνετε,ας πούμε,μέλος μιας κριτικής επιτροπής για τη Εurovision;
«Δεν ξέρω.Κάποτε ήμουν μέλος μιας επιτροπής σε εξετάσεις κιθάρας και έδωσα μηδέν σε ένα παιδί με το οποίο αργότερα βρεθήκαμε μαζί σε μια ηχογράφηση.Του ζήτησα “συγγνώμη” και μου έδωσε ένα μάθημα ταπεινότητας.Γενικά αισθάνομαι ότι δύσκολα πλέον θα έμπαινα σε επιτροπή.Ο Γκοντάρ έλεγε ότι η καλύτερη κριτική ενός έργου είναι ένα άλλο έργο». - Το οποίο πόσο εύκολο είναι στις ση μερινές συνθήκες; «Προσφάτως άκουσα κάποιον να διαμαρτύρεται λέγοντας πως είναι απαράδεκτο το κράτος να δίνει τόσα χρήματα στο Μέγαρο τη στιγμή που κόβει τις συντάξεις.Το να στρέφεις ένα μέρος του κόσμου έναντι ενός άλλου είναι μάλλον μέρος του σχεδίου.Κάποτε τέτοιου είδους κρίσεις εκτονώνονταν με πολέμους.Και τώρα σε εμπόλεμη κατάσταση βρισκόμαστε,απλώς είναι άλλα τα χαρακτηριστικά.Ξέσπασε η κρίση και βρεθήκαμε να είμαστε ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης. Αυτοί που θα φάνε πρώτοι τη σφαλιάρα.Και ο καλύτερος τρόπος για να το παρουσιάσεις όλο αυτό είναι να πεις ότι είναι μοιραίο. Βρέχει,χιονίζει και... δουνουτίζει! Μέσα σε αυτές τις συνθήκες,ναι,ο πολιτισμός είναι στο περιθώριο.Το περιθώριο όμως είναι αυτό που κρατά τη σελίδα. Καλά θα κάνουμε να μην το ξεχνάμε αυτό».






Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=379803&ct=34&dt=23/01/2011#ixzz1BtqFc6R5