“Το αθόρυβο πάτημα της αρκούδας”

Κριτική για το έργο από τον ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟ από classicalmusic.gr

Νέο έργο, απευθυνόμενο σε παιδιά κάθε ηλικίας, έκανε επιτυχημένη πρεμιέρα ανήμερα του Αγίου Ιωάννου στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ωνασείου και θα παρουσιάζεται συνεχώς μέχρι τις 5 Φεβρουαρίου (7/1/12). Ήταν «Το αθόρυβο πάτημα της αρκούδας», βασισμένο στο παραμύθι «Η αρκούδα» του Τζον Μπέργκερ, προϊόν σύνθετης, γόνιμης συνεργασίας ανάμεσα σε πλήθος συντελεστών: τον συνθέτη Γιώργο Κουμεντάκη, την Γεωργία Αλεβιζάκη (επεξεργασία, επιμέλεια, δραματουργική προσαρμογή πρωτοτύπου), τον σκηνοθέτη Άγγελο Φραντζή, τον Coti K. (σύνθεση ήχων) και τον εικαστικό Πέτρο Τουλούδη (βιντεοεγκατάσταση, σκηνικά, κουστούμια). Πρωταγωνιστούσαν ο δημοφιλής ηθοποιός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος και η performer Etten (Ελένη Τζαβάρα), ενώ, σποραδικά, εμπλέκονταν στην δράση και οι τρεις επί σκηνής μουσικοί. Το όλο είχε χαρακτήρα μεικτού σκηνικού θεάματος με θεατρική κυρίως διάσταση, την εκδίπλωση της οποίας συχνά στήριζαν στοιχεία σύγχρονων πολυμέσων, ήχου και μουσικής. Η τελευταία προσλάμβανε μορφή ατμοσφαιρικών τραγουδιών με θεατρική φόρτιση, ενίσχυε την αφήγηση ή αυτονομούνταν σε κανονικά ένθετα επεισόδια που προωθούσαν την δράση. Δραματουργικά παράσταση ήταν δομημένη με εξαιρετική ευαισθησία και καλές ισορροπίες. Τεχνικά διέθετε αόρατους αρμούς και έξυπνη χρήση σύγχρονων τεχνολογιών η αριστοτεχνική εφαρμογή των οποίων συντελούνταν επί τόπου, σε πραγματικό χρόνο και φανερά, λειτουργώντας ταυτοχρόνως μαγευτικά και απομαγευτικά! Όσον αφορά στο καθαρά μουσικό μέρος, τα φευγάτα τραγούδια της Etten εισήγαγαν στην παρακολούθηση αντανακλάσεις από το επικίνδυνο «εδώ και τώρα» του κόσμου των μεγάλων.
Οι μουσικές του Γιώργου Κουμεντάκη ήσαν εντεταγμένες στην τρέχουσα φάση δημιουργικής συνάντησής του με τα παραδοσιακά ακούσματα: γραμμένες για μπαγιάν, σαξόφωνο και κρουστά, κυριαρχούσαν σε σημεία κορύφωσης της δράσης είτε με μορφή χορευτικών σκοπών, είτε υποβάλλοντας ατμόσφαιρες.

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στην τελική σκηνή από «Το αθόρυβο πάτημα της αρκούδας» (Photo: Γιάννης Σούλης)

«Το αθόρυβο πάτημα της αρκούδας» ξεκινάει αθώα και παιχνιδιάρικα, με πολύ γέλιο και διαδραστικές οικειότητες με το ακροατήριο, ξεγελώντας ότι πρόκειται για κάποια  απατηλά ανάλαφρη, χαζοχαρούμενη παράσταση για παιδιά. Όμως, καθώς προχωράει, προσλαμβάνει σύντομα βαθύτερες, απρόβλεπτες διαστάσεις που αναδύονται αθόρυβα και κυαριαρχούν εμπλέκοντας μικρούς και ενήλικες θεατές συναισθηματικά και ψυχολογικά. Η παράσταση τελειώνει ύστερα από ένα αγωνιώδες κρεσέντο μυστηρίου, φορτισμένο με δυνατή αίσθηση θρίλερ που, όμως, (δια)λύεται ονειρικά! Στο ερώτημα αν όλο αυτό απευθύνεται όντως σε παιδιά και ποίας ηλικίας η απάντηση θα ερχόταν συνοδευόμενη από πολλά «εξαρτάται» για να καταλήξει σε ένα ορμητικό «Ναι!». Την κατάφαση αυτή υποστήριξαν, άλλωστε, και οι θετικές αντιδράσεις των ουκ ολίγων παιδιών διαφόρων ηλικιών που παρακολούθησαν την πρεμιέρα: φωνές, γέλια, ξαφνιάσματα –η αλήθεια είναι και στιγμιαίος πανικός όταν κάποια στιγμή έγινε σκοτάδι!- ενθουσιασμός. Μιλάμε, ασφαλώς, για σύγχρονα παιδιά, συνοδευόμενα από σύγχρονους γονείς. Το ότι βγαίνεις από την παράσταση γεμάτος αναπάντητα, ανοιχτά ερωτήματα αντί με κάποιο «δίδαγμα», οριστικό και ξεκάθαρο σαν ταφόπλακα, συγκαταλέγεται στα απολύτως θετικά της «Αρκούδας»˙ τόσο ψυχολογικά, όσο και από άποψη αφηγηματικής οικονομίας και αισθητικής του θεάματος.
πηγή