Ήταν 2 Νοεμβρίου του 1960. Ο Δημήτρης Μητρόπουλος ανεβαίνει στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου. Ένα χρόνο πριν, όταν υπέστη το δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, οι γιατροί του ήταν κατηγορηματικοί όταν του συνέστηναν να εγκαταλείψει τη διεύθυνση ορχήστρας. Η πρόβα στην 3η Συμφωνία του Μάλερ αρχίζει, όμως δεν πρόκειται να τελειώσει. Η καρδιά του Δημήτρη Μητρόπουλου σταματά να χτυπά, ο διάσημος μαέστρος αφήνει την τελευταία του πνοή πάνω στο πόντιουμ. Όπως κάθε μαέστρος, ενδεχομένως θα ευχόταν για τον θάνατό του.
Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται από το θάνατο του διάσημου Έλληνα μαέστρου και συνθέτη και με αυτή την αφορμή πραγματοποιείται η αφιερωματική βραδιά για τον Δημήτρη Μητρόπουλο την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι), από την Ένωση Ελλήνων Μουσουργών σε συνεργασία με την Ελληνοαμερικανική Ένωση, το Hellenic American Inc. και την Ένωση Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων.
Το αφιέρωμα θα ξεκινήσει με τη Διάλεξη του Δρ. Απόστολου Κώστιου (7 μ.μ.) ο οποίος θα μιλήσει για την προσωπικότητα του Δημήτρη Μητρόπουλου, αλλά και για το καλλιτεχνικό του έργο.
Στη συνέχεια (8:30 μ.μ.) θα ακολουθήσει συναυλία στις με μουσικά έργα του Δημήτρη Μητρόπουλου βασισμένα σε ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη τα οποία θα ερμηνεύσου οι Τάσος Αποστόλου, (μπάσο - βαρύτονος), Στέλλα Τσάνη, (βιολί) και Βίκυ Στυλιανού (πιάνο).
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους μαέστρους της ιστορίας. Από πολύ νέος, αρχικά ως συνθέτης και στη συνέχεια κυρίως ως διευθυντής της Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών, υπήρξε πρωτεργάτης της ελληνικής μουσικής. Η μεγάλη σταδιοδρομία του ξεκινά το 1930 όταν μετά από σπουδές σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Βερολίνο και τα πρώτα του βήματα αρχικά στο Ωδείο Αθηνών βρίσκεται στη Συμφωνική Oρχήστρα της Bοστώνης με τη διπλή ιδιότητα σολίστ - μαέστρου. Ο δρόμος πλέον για τη Συμφωνική της Μινεάπολης είναι πολύ κοντά. Αναλαμβάνει τα ηνία της ως μουσικός διευθυντής και λίγο αργότερα βρίσκεται στη διεύθυνση της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης. Έκτοτε θα κοσμήσει τις μεγαλύτερες αίθουσες του κόσμου και θα διευθύνει όλες τις ξακουστές ορχήστρες της εποχής του.
Θαυμάστηκε για τη δύναμη και την πρωτοτυπία των ερμηνειών του, στις οποίες ιδιαίτερη θέση κατέχουν ερμηνείες μεγάλων Γερμανών και ρομαντικών συνθετών, συνθετών του 20ου αιώνα, όπερας. Η διευθυντική του τεχνική, κυρίως χωρίς χρήση μπαγκέτας, υπήρξε απόλυτα προσωπική και παραστατική, με εκφραστική χειρονομία. Ήταν φημισμένος για τη μοναδική του μνήμη- διηύθυνε πάντοτε, ακόμη και στις δοκιμές, χωρίς παρτιτούρα το ευρύτατο ρεπερτόριό του Πηγή.
Μουσικός που όταν γεννήθηκε,
οι μοίρες τον μοίραναν
με τα σπανιότερα δώρα.
Florent Schmitt
Δ. ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: "Tο πνευματικό επίτευγμα να γίνει απόλυτη ηθική"!
"Η μοίρα του Μητρόπουλου είταν, θαρώ, μοναδική στα χρονικά του νέου Ελληνισμού και δεν μας αφήνει πολύ περιθώριο για τη συνηθισμένη αδιαφορία μας" (Γιώργος Σεφέρης).
Αυτός ο μεγάλος άνθρωπος δεν ενδιαφέρει τον Ελλαδικό Ελληνισμό ούτε ως ανυπέρβλητος μουσικός ούτε ως πνευματικό μέγεθος, 50 χρόνια μετά το θάνατό του. Ευτυχώς είναι Έλλην Οικουμενικός ως εκλεκτός πολίτης του κόσμου της μουσικής και του πνεύματος όλων των εποχών κι έτσι η Ελλαδική μιζέρια δεν τον αγγίζει...
Όμως ο Μητρόπουλος δεν είναι για μένα απλώς ένας μεγάλος μουσικός του 20ου αιώνα. Είναι ο ενσαρκωτής της μουσικής ασκητικής: "Δυστυχώς, η λεγόμενη αφοσίωσή μου στη δουλειά μ' έχει πραγματικά πάρει ολωσδιόλου έξω από τη ζωή. Δε "ζω" πια παρά μόνο για τις στιγμές που είμαι πάνω στο podium και για να ζήσω αυτές τις στιγμές. Ξοδεύω το υπόλοιπο της ζωής μου ετοιμάζοντας τον εαυτό μου με απογυμνωτική πειθαρχία, αμφιβολίες και ταπεινοσύνη".
Ο μαέστρος ασκήτευε στην πολύβουη Νέα Υόρκη, δουλεύοντας εξοντωτικά και βιώνοντας κάθε στιγμή το σκληρό αίσθημα της αμφισβήτησης του είναι, του εαυτού του. Δεν επαναπαύτηκε ποτέ στην επιτυχία - αυτή δεν τον ενδιέφερε άλλωστε. Δεν θέλχθηκε διόλου από την υστεροφημία - την αγνοούσε και ως έννοια. Δεν καταδέχθηκε να ασχοληθεί με ό,τι ευτελές και μικρόψυχο.
Έζησε τηρώντας με θρησκευτική προσήλωση τις αυστηρές αρχές που ο ίδιος έθεσε στη ζωή και την τέχνη του.
"Η εντατική πνευματική εργασία σχεδόν με απέσπασε από κάθε όνειρο ή από την κάθε λεγόμενη ανθρώπινη απόλαυση ή αναψυχή", γράφει ο Μητρόπουλος στη στενή του φίλη Καίτη Κατσογιάννη. Κι όλη αυτή η ένταση και η αφοσίωση η ολοκληρωτική, όχι διότι τον ενδιέφερε η κατάκτηση, το επίτευγμα για το επίτευγμα, αλλά - όπως ο ίδιος έλεγε - για "να ξεπεράσουμε το υλικό, να το εξουδετερώσουμε, να το εκμηδενίσουμε, ώστε το πνευματικό επίτευγμα να γίνει απόλυτη ηθική, ένας και μοναδικός σκοπός για τον κάθε άνθρωπο και τον κάθε καλλιτέχνη".
Ας είναι η φετινή επέτειος 50 χρόνια από το θάνατό του η αφορμή για να ανακαλύψουμε εκ νέου τον Μαέστρο. Αυτόν που αναλώθηκε στο λειτούργημά του και από κει πάνω έπεσε. Έπεσε κ' έμεινε η τέφρα του μονάχη...
Π.Α.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου