Ο Σεργκέι Προκόφιεφ είχε την «ατυχία» να αποβιώσει την ίδια ημέρα με τον Στάλιν: την 5η Μαρτίου του 1953. Η σύμπτωση αυτή αναπόφευκτα οδήγησε τον θάνατο του μεγάλου Ρώσου συνθέτη να «περάσει στα ψιλά». Τηρουμένων όλων των αναλογιών, ο Ελληνας συνθέτης Γιάννης Κωνσταντινίδης είχε την ίδια τύχη: πέθανε μάλλον μόνος και ξεχασμένος στις 17 Ιανουαρίου του 1984 λίγες μόλις ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή και ο Βασίλης Τσιτσάνης. Τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στην αποδημία της εμβληματικής αυτής φιγούρας του ρεμπέτικου, αφήνοντας τον Γιάννη Κωνσταντινίδη στο περιθώριο.
Πολύπλευρος συνθέτηςΤα τελευταία χρόνια όμως, το όνομα του Γιάννη Κωνσταντινίδη φαίνεται να επιστρέφει - έστω και στο πλαίσιο ενός πιο μικρού, φιλόμουσου κοινού. Ο δίσκος ακτίνας «Τριάντα τραγούδια» (από την εταιρεία The Human Voice) με δύο εκλεκτούς ερμηνευτές, την υψίφωνο Σόνια Θεοδωρίδου και τον Γιάννη Βακαρέλη στο πιάνο, αποτελεί συνεισφορά στο σημαντικό έργο του Ελληνα συνθέτη.
Κι όμως, ο Γιάννης Κωνσταντινίδης διέπρεψε όχι μόνον ως συνθέτης της λεγόμενης «σοβαρής» μουσικής αλλά και της «ελαφράς» με το ψευδώνυμο «Κώστας Γιαννίδης» (αντιστροφή του πραγματικού του ονόματος). Μάλιστα, και στο είδος αυτό ήταν ένα είδος πρωτοπόρου. Ενδεικτικά, όπως έχει επισημανθεί σε παλαιότερο αφιέρωμα των «Επτά Ημερών» στην ιστορία της ελληνικής τζαζ, σε κείμενο του Αρίωνα, μουσικού παραγωγού και λάτρη της τζαζ, σε επίπεδο ηχογραφήσεων «η πρώτη μουσική ένδειξη που μπορεί να θεωρηθεί ότι περιέχει, σκόπιμα ή τυχαία, κάποιες τζαζικές επιδράσεις ή στοιχεία, είναι το τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη “Καινούργιος έρως” με τη Σούλα Καραγιώργη και τη νεαρή τότε Δανάη Στρατηγοπούλου. Θεωρείται τραγούδι του 1933, φαίνεται να είναι όλο γραμμένο για σύνολο πνευστών (σαξόφωνο, κλαρίνο, τρομπέτες, τρομπόνι) και θυμίζει κάπως Ντίξιλαντ με τον ρυθμό του, χωρίς τον αυθορμητισμό του».
Πολύπλευρος συνθέτης και δη τραγουδοποιός ο Γ. Κωνσταντινίδης - και εδώ, στο συγκεκριμένο δίσκο, η σύμπραξη Θεοδωρίδου-Βακαρέλη αναδεικνύει με τον πιο ιδανικό τρόπο το πηγαίο ταλέντο του συνθέτη στο λυρικό τραγούδι. Βαθιά εκφραστική, με το απαιτούμενο πάθος και τις καλά ζυγισμένες εντάσεις η Σ. Θεοδωρίδου -τόσο στα πέντε πιο «κρυπτικά» τραγούδια που είναι σε στίχους του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ όσο και στα πιο εξωστρεφή, ζωηρά είκοσι πέντε τραγούδια που περιλαμβάνονται εδώ, τα οποία, στιχουργικά προέρχονται από την ελληνική δημοτική παράδοση.
Εξαιρετικά αισθαντική όμως είναι και η πιανιστική συμβολή του Γ. Βακαρέλη, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ το όριο της συνοδείας. Εν κατακλείδι, ένα μικρό διαμάντι που λειτουργεί σαν μια καίρια υπενθύμιση.Πηγή: Καθημερινή
Εξαιρετικά αισθαντική όμως είναι και η πιανιστική συμβολή του Γ. Βακαρέλη, η οποία υπερβαίνει κατά πολύ το όριο της συνοδείας. Εν κατακλείδι, ένα μικρό διαμάντι που λειτουργεί σαν μια καίρια υπενθύμιση.Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου