Σαν σήμερα στη μουσική... "Pablo Casals"

 Σαν σήμερα 29 Δεκεμβρίου 1876 γεννήθηκε ο διάσημος Καταλανός βιολοντσελίστας

 Πάμπλο Καζάλς.

O Πάμπλο Καζάλς γεννήθηκε στο χωρίο Ελ Βενδρέλ της Καταλωνίας, στις 29 Δεκεμβρίου του 1876. Πέθανε στο Πόρτο Ρίκο το 1973.Ο Πάμπλο Καζάλς υπήρξε πολλά πράγματα στον σχεδόν ολόκληρο αιώνα της ύπαρξής του. Πρώτα απ’ όλα όμως υπήρξε ένας μοναδικός ανανεωτής του τρόπου ερμηνείας των μουσικών συνθέσεων για το όργανό του. Σ’ αυτό, αλλά και σαν δάσκαλος της τεχνικής του οργάνου, η επίδρασή του ήταν παγκόσμια. Επίσης παγκόσμια ήταν η ακτινοβολία της προσωπικότητάς του σαν άνθρωπος της ειρήνης και σαν υπερασπιστής των δικαίων των αναξιοπαθούντων. Υπήρξε δε άτεγκτος κατήγορος των τυράννων. Κυρίως του σφαγέα και σφετεριστή της εξουσίας του ισπανικού λαού Φρανθίσκο Φράνκο.

Από το 1899 που έπαιξε σαν σολίστας στο Παρίσι και τα χρόνια που ακολούθησαν, έπαιξε παντού και η φήμη του ήταν παγκόσμια. Το 1931 δόθηκε αυτονομία στην Καταλωνία, και η τοπική κυβέρνηση πρότεινε μία πολιτική θέση στον Καζάλς, την οποία απέρριψε ασυζητητί, γιατί σαν καλλιτέχνης πίστευε ότι δεν ήταν της αρμοδιότητάς του. Όταν όμως του πρότειναν να γίνει πρόεδρος της Μουσικής Συνομοσπονδίας, δέχτηκε αμέσως και στρώθηκε στη δουλειά.
Ο Καζάλς ήταν ένθερμος πατριώτης και όταν το 1936 ξέσπασε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, αφιέρωσε την τέχνη του στην υπόθεση της δημοκρατίας, δίνονταν συναυλίες για να βοηθήσει. Το ίδιο έκανε και από την Γαλλία, όπου κατέφυγε ύστερα από την ήττα της δημοκρατικής Ισπανίας στις δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο. Διοργάνωνε συναυλίες για τους αναξιοπαθούντες συμπατριώτες του που πέρασαν τα σύνορα για να ζήσουν, όπως κι αυτός, στην εξορία.
Από τη Γαλλία όπου ζούσε εξόριστος δήλωσε ότι δεν θα παίξει ποτέ σε οποιαδήποτε χώρα αναγνώριζε τη δικτατορία του Φράνκο. Και δεν έπαιξε!
Τελικά κατέληξε στο Πόρτο Ρίκο, χώρα γέννησης της μητέρας του, εκεί ρίζωσε και οργάνωσε το περίφημο “Φεστιβάλ Πάμπλο Καζάλς” στην πρωτεύουσα Σαν Χουάν, που συνεχίστηκε και μετά το θάνατό του. Το 1958 έδωσε μία αλησμόνητη συναυλία και ομιλία στα Ηνωμένα Έθνη, που χαρακτηρίστηκε μοναδικό γεγονός, και το 1961αποδέχτηκε πρόσκληση του προέδρου Κέννεντυ κι έπαιξε στο Λευκό Οίκο, όπου παρασημοφορήθηκε για το ανθρωπιστικό έργο του. Ο ίδιος είπε:
“Είμαι πρώτα άνθρωπος και μετά καλλιτέχνης. Σαν άνθρωπος, πρωταρχική υποχρέωσή μου είναι οι συνάνθρωποί μου. Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ σ’ αυτήν μέσα από τη μουσική (…) αφού η μουσική ξεπερνάει τη γλώσσα, την πολιτική και τα εθνικιστικά όρια. Η συνεισφορά μου στην παγκόσμια ειρήνη μπορεί να είναι μικρή, αλλά με αυτήν θα έχω δώσει ό,τι μπορώ σε ένα ιδανικό το οποίο είναι για μένα ιερό”.

Η ειρωνεία της τύχης θέλησε να πεθάνει ο Καζάλς δυο χρόνια πριν από τον δικτάτορα Φράνκο. Έτσι, παρ’ ότι έζησε δεκατρία χρόνια περισσότερα απ’ αυτόν, δεν μπόρεσε να δει ξανά το χωριό του και τη Βαρκελώνη που τον ανάδειξε σαν νέο μουσικό. Η μετακομιδή των οστών του στο Ελ Βενδρέλ, το χωριό του, έγινε το 1979. Έκτοτε αυτό αποτελεί τόπο προσκυνήματος για τους φίλους της μουσικής ερμηνείας του αθάνατου ντον Πάμπλο.