"Ταξίδι γνωριμίας με τη Γαλλική Μουσική" (6) Γκ.Φορέ, Κλ.Ντεμπυσσύ

Γκαμπριέλ Φορέ,  (1845 — 1924)  Σπούδασε στη σχολή Νιντερμάγιερ του Παρισιού εκκλησιαστικό όργανο και διεύθυνση χορωδίας.

Εργάστηκε ως οργανίστας σε εκκλησίες, αρχικά στη Ρεν και κατόπιν στο Παρίσι. Στη γαλλική πρωτεύουσα έγινε το 1896 καθηγητής σύνθεσης στο περίφημο Κονσερβατουάρ και λίγο αργότερα διευθυντής του, θέση την οποία υπηρέτησε με ιδιαίτερο ζήλο έως τα 1920.

Απέκτησε μεγάλο κύρος, καθώς συνδύαζε την παιδαγωγική δραστηριότητα με τον  ρόλο του μουσικοκριτικού της Figaro και τη δημιουργία πολλών μουσικών ιδρυμάτων.

Μετά την αποδυνάμωση στη Γαλλία της παράδοσης που είχε δημιουργήσει ο Μπερλιόζ  και την αναγνώριση της προσφοράς του Βάγκνερ (που πέρασε από τον Σεν-Σανς στον νεαρό  Φορέ.), όταν η νέα γαλλική σχολή άρχισε νο μετέχει στα διάφορα κινήματα πνευματικής ανανέωσης, ο Φορέ  ανέλαβε ρόλο επικεφαλής σχολής (ήταν, εκτός των άλλων, και δάσκαλος του Ραβέλ, του Ενέσκου και της  Νάντια  Μπουλανζέ).

Προώθησε σημαντικά  τη  νεότερη γαλλική μουσική, καθότι υπήρξε πρόδρομος στην αφομοίωση  μιας εκλεπτυσμένης αρμονίας και ενός επεξεργασμένου ηχοχρώματος, χαρακτηριστικό τα οποία σύντομα καθιερώθηκαν από τον Ντεμπισί.

Κλωντ Ντεμπυσσύ (1862-1918) : Δημιούργησε μεγάλη αίσθηση με την ιμπρεσσιονιστική του γραφή και έδωσε - μαζί με άλλους νεωτεριστές συνθέτες - νέες ιδέες στην παγκόσμια μουσική κοινότητα που είχε φανεί να βρίσκεται εγκλωβισμένη στην ρομαντική περίοδο χωρίς κάποια σημαντική αλλαγή από την περίοδο του Βάγκνερ και μετά. Το στυλ του υπήρξε μοναδικό και αμίμητο και έδειξε νέους δρόμους στη φόρμα και στη μορφή, καθώς και αρμονικές κατευθύνσεις πρωτάκουστες για τη δυτική μουσική. Θεωρείται ο πρώτος "αυθεντικός" συνθέτης της μουσικής του εικοστού αιώνα.

 Το στυλ του δε χρησιμοποιεί καθόλου τα "κλασικά" μορφικά χαρακτηριστικά του ρομαντισμού αλλά καθοδηγείται από μόνο του σε συνεχιζόμενους μαιάνδρους από μελωδίες που αλληλοσυμπληρώνονται χωρίς όμως παραπέρα συνέπεια. Η μουσική του θεωρήθηκε χωρίς συγκεκριμένη μορφή, τα κομμάτια του για ορχήστρα είναι επίσης στενά συνδεδεμένα με την ενορχήστρωσή τους λόγω έλλειψης χαρακτηριστικών θεμάτων (βλέπε όπως στη ρομαντική περίοδο) έτσι είναι δύσκολο να διασκευαστεί π.χ. για πιάνο. Στις αρμονίες υπήρξε πολύ πρωτοπόρος με χρήση διατονικών-πεντατονικών κλιμάκων και χρήση αρμονιών που μέχρι τότε θεωρούντο παράφωνες και αποφεύγονταν.   http://www.artissimo.gr/