"Η μουσική πετάει στα ουράνια, όπως κι εγώ"

Η... σκέψη που ζωγράφισε ένα 8χρονο παιδί ακούγοντας Bach

 H  συναυλία της ψυχής τους

Πήρε το μικρό παιδικό χεράκι και το έβαλε πάνω στο δοξάρι. «Είναι μαγικό αυτό το τσέλο! Περίμενε και θα δεις», της είπε. Με το άλλο του χέρι άρχισε να παίζει ψηλά τις χορδές. Η μικρή κούνησε διστακτικά στην αρχή το δοξάρι και μετά με ενθουσιασμό. Η μελωδία από το «Φεγγαράκι μου λαμπρό» ξεχύθηκε στους διαδρόμους του δεύτερου ορόφου στο «Αγλαΐα Κυριακού».  

Η ομάδα των έξι έγινε ένα με τα παιδιά. Τέσσερις μουσικοί, μια παιδοψυχολόγος και μια φωτογράφος έφτιαξαν μια ομάδα μόνο για παιδιά. Οι «Μουσικοί για τα Παιδιά» πηγαίνουν όπου τους χρειάζονται και χαρίζουν τη μουσική τους σε συνδυασμό με μουσικά παιχνίδια και δρώμενα.
«Δεν παίζουμε απλώς μουσική. Στρώνουμε το χαλί για να φτάσει ο ένας κοντά στον άλλο. Η μουσική δεν είναι μαγική από μόνη της. Γίνεται μαγική όταν παίζεται από έναν άνθρωπο και απευθύνεται σε έναν άλλο άνθρωπο». Ο Ηλίας Σακαλάκ είναι ο δημιουργός της ομάδας και μέλος της ορχήστρας Φίλων της Μουσικής «Καμεράτα». Επί τρία χρονια ήταν υπεύθυνος για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Καμεράτα στα δημοτικά σχολεία. «Είχα συνηθίσει να μιλάω και να παίζω με τα παιδιά. Τώρα όμως έξω από την πόρτα δεν γράφει Ε' ή ΣΤ' Δημοτικού... Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα».

Και πώς να μην είναι, αφού το ακροατήριο είναι παιδιά που νοσηλεύονται. Το πρόγραμμα βοηθά τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τον πόνο, το στρες, την απομόνωση, τη διαδικασία της θεραπείας και το γεγονός της παραμονής τους στο νοσοκομείο. Παρακινεί, προκαλώντας τρόπους έκφρασης συναισθημάτων και δίνει την ευκαιρία στο παιδί που νοσηλεύεται να νιώσει και πάλι παιδί.

Μια από τις δραστηριότητες είναι να κλείσουν τα μάτια τους τα παιδιά την ώρα που οι μουσικοί παίζουν και μετά να ζωγραφίσουν αυτά που φαντάστηκαν ακούγοντας τη μελωδία. «Δουλεύοντας από πριν με παιδιά, το ένα κομμάτι της διαδικασίας το ήξερα. Αυτό που δεν ήξερα ήταν το συγκλονιστικό. Είδα ζωντανά την επίδραση της μουσικής σε ένα παιδί με αρνητικά συναισθήματα λόγω της νοσηλείας του», λέει στην «Ε» ο ιδρυτής των «Μουσικών για τα Παιδιά».

Οι μουσικοί με τα παιδιά του «Αγλαΐα Κυριακού». Ο δεύτερος όροφος του νοσοκομείου δεν θα είναι πλέον ίδιος...

Είχαν δηλώσει στη διεύθυνση του νοσοκομείου ότι το πρόγραμμα θα διαρκέσει το πολύ μια ώρα. Κράτησε μιάμιση και μετά τα παιδιά δεν ήθελαν να φύγουν. «Θέλω ξανά! Μη φύγετε!». Ο κ. Σακαλάκ εξήγησε στη μικρή ότι είναι η ώρα του φαγητού για τους νοσηλευόμενους και δεν ήταν σωστό να χάσουν το γεύμα. «Δεν πειράζει. Θα φάμε πίτσες μετά», ήταν η αφοπλιστική απάντηση που έκανε τα γέλια των παρευρισκόμενων να αντηχήσουν στους αποστειρωμένους θαλάμους.

Παρόλο που τα περισσότερα παιδιά δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, παρακολουθούσαν για ώρα. «Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι δεν τους αφήνουμε τίποτα φεύγοντας. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να τους δώσουμε ένα CD με τη μουσική μας, ούτε καν να τους αφήσουμε τους μαρκαδόρους που τους δώσαμε για να ζωγραφίσουν αυτά που άκουσαν».

Οι συμμετέχοντες στην ομάδα δραστηριοποιήθηκαν αφιλοκερδώς. Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν προσφέρουν στα παιδιά το πιο σημαντικό, τον ίδιο τους τον χρόνο και την αγάπη, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα παραπάνω. Ολα αυτά σε αντίθεση με αντίστοιχους φορείς του εξωτερικού, που φυσικά λειτουργούν είτε υπό την αιγίδα του κράτους είτε με τη συνεισφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Music for Hospitals» στην Αγγλία, ένας θεσμός που λειτουργεί τα τελευταία 20 χρόνια.

«Εχω δώσει εκατοντάδες συναυλίες γι' αυτούς που πληρώνουν για να ακούσουν. Το να παίζεις για κάποιον που σ' έχει ανάγκη είναι συγκλονιστικό. Εζησα απίστευτες στιγμές μ' αυτά τα παιδιά και θα ζήσω ακόμα περισσότερες. Μια όμως έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Ενα 8χρονο παιδί ήρθε και ακούμπησε μια ζωγραφιά στο γόνατό μου. Είχε γράψει επάνω "Η μουσική πετάει στα ουράνια, όπως κι εγώ". Τα σημάδια της χημειοθεραπείας ήταν ορατά στο κεφαλάκι του...».

Λίγο πριν τελειώσει η μουσική, ένα κορίτσι αποκοιμήθηκε στον καναπέ. Ενα κορίτσι εγκαταλειμμένο από τους δικούς του, επιθετικό. Ενα παιδί που, όπως είπαν οι νοσηλεύτριες που τη μεγαλώνουν, δεν κοιμάται σχεδόν ποτέ...

Της ΛΙΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

spyropul@enet.gr