Η τρίπρακτη όπερα «Άλκηστη» του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ -σε μορφή συναυλίας που εμπλουτίζεται με τη σκηνοθετική ματιά του Νίκου Πετρόπουλου- ανεβαίνει σήμερα 19 και 22 Οκτωβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Πρωταγωνιστεί μία από τις πιο περιζήτητες πρωταγωνίστριες της οπερατικής σκηνής, η Ιταλίδα ντίβα, Αννα Κατερίνα Αντονάτσι, που θα ερμηνεύσει έναν από τους πιο συγκλονιστικούς ρόλους.
Μαζί της ο αμερικανός τενόρος Γκρέγκορι Κούντε .Θα ενσαρκώσουν τους ρόλους του πρωταγωνιστικού ζευγαριού στο πλαίσιο μιας διαλεχτής διανομής, στην οποία συμπράττουν επίσης διακεκριμένοι έλληνες καλλιτέχνες.
Η επιμέλεια του σκηνικού χώρου και ο σχεδιασμός των προβολών είναι του Νίκου Πετρόπουλου και οι φωτισμοί του Δημήτρη Παπαδόπουλου.
Τη διεύθυνση της Ορχήστρας Πατρών σε όργανα εποχής έχει ο Γιώργος Πέτρου, ενώ τη μουσική προετοιμασία έχει φροντίσει ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος. Συμμετέχει η Χορωδία της ΕΡΤ.
Η επιμέλεια του σκηνικού χώρου και ο σχεδιασμός των προβολών είναι του Νίκου Πετρόπουλου και οι φωτισμοί του Δημήτρη Παπαδόπουλου.
Τη διεύθυνση της Ορχήστρας Πατρών σε όργανα εποχής έχει ο Γιώργος Πέτρου, ενώ τη μουσική προετοιμασία έχει φροντίσει ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος. Συμμετέχει η Χορωδία της ΕΡΤ.
Λίγα λόγια για την όπερα "Αλκηστη"
Ο Γκλουκ εμπνεύστηκε από την «Αλκηστη» του Ευριπίδη: Ο Απόλλωνας, σε ανταπόδοση της φιλοξενίας που του επεφύλαξε ο Αδμητος, βασιλιάς των Φερών στη Θεσσαλία, τον γλιτώνει από το θάνατο. Αλλά με έναν όρο: κάποιος άλλος να δεχτεί να πεθάνει στη θέση του. Μόνο η γυναίκα του, η Αλκηστη, δέχεται να κάνει αυτή τη θυσία. Ομως τελικά, ο από μηχανής θεός Ηρακλής την αρπάζει από τον Αδη και την φέρνει πίσω στον άντρα της
Ο συνθέτης συνέθεσε την Αλκηστη σε μια εποχή που είχε εμπλακεί σε μια σημαντική αισθητική διαμάχη.Το έργο αυτό είναι ο δεύτερος καρπός (μετά τον «Ορφέα και την Ευρυδίκη») μιας ανανεωτικής προσπάθειας για να απαλλαγεί η όπερα «από όλες τις καταχρήσεις, που, ως αποτέλεσμα της αδικαιολόγητης ματαιοδοξίας των τραγουδιστών, παραμόρφωσαν την ιταλική όπερα και την μετέτρεψαν από το πιο λαμπερό και όμορφο θέαμα στο πιο γελοίο και βαρετό
Η μουσική μου», έλεγε ο Γκλουκ, «δεν είναι για να την ακούς αλλά για να τη βλέπεις. «Πράγματι», υποστηρίζει ο Γ. Πέτρου, «αν κάποιος ακούσει τη μουσική αυτή μόνη της, μπορεί και να μην εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα. Σκηνικά, όμως, λειτουργεί υπέροχα». Η μουσική άλλωστε, κατά τον συνθέτη, όφειλε να υποστηρίζει το δράμα και όχι να το ανταγωνίζεται. «Ο Γκλουκ προσπάθησε να πλησιάσει τη λογική της αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη. Ηθελε κάθε νότα να εξυπηρετεί τον λόγο. Κι έλεγε: αν η μουσική μου δεν παιχτεί με τη θεατρική λογική, είναι μουσική για μαριονέτες».
Αννα Κατερίνα Αντονάτσι,
Ενα από τα σαγηνευτικότερα ταλέντα του σημερινού λυρικού θεάτρου, η όμορφη 48χρονη Αντονάτσι έχει μια φωνή που έχει διχάσει τους κριτικούς: άλλοι εκστασιάζονται, άλλοι τολμηρότεροι τη συγκρίνουν με την Κάλλας κι άλλοι, πιο ψύχραιμοι, επισημαίνουν πως πρόκειται για μια μη κατατάξιμη φωνή (μεταξύ σοπράνο και μέτζο), «σκοτεινή και περίεργη, προορισμένη να μην αρέσει σε όλους». Ακόμα κι όσοι στέκονται επιφυλακτικοί απέναντι στη χροιά της, υποκλίνονται στην παρουσία της. Η Αντονάτσι έχει ένταση, πάθος, μαγνητισμό και είναι εξαιρετική ηθοποιός. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι παιδικό της όνειρο ήταν το θέατρο πρόζας .όλο το άρθρο της Ναταλί Χατζηαντωνίου στην Ελευθεροτυπια http://lyrichouse.wordpress.com/2009/09/20/αννα-κατερίνα-αντονάτσι-η-μόδα-του-μπο/
Ο Γκλουκ εμπνεύστηκε από την «Αλκηστη» του Ευριπίδη: Ο Απόλλωνας, σε ανταπόδοση της φιλοξενίας που του επεφύλαξε ο Αδμητος, βασιλιάς των Φερών στη Θεσσαλία, τον γλιτώνει από το θάνατο. Αλλά με έναν όρο: κάποιος άλλος να δεχτεί να πεθάνει στη θέση του. Μόνο η γυναίκα του, η Αλκηστη, δέχεται να κάνει αυτή τη θυσία. Ομως τελικά, ο από μηχανής θεός Ηρακλής την αρπάζει από τον Αδη και την φέρνει πίσω στον άντρα της
Ο συνθέτης συνέθεσε την Αλκηστη σε μια εποχή που είχε εμπλακεί σε μια σημαντική αισθητική διαμάχη.Το έργο αυτό είναι ο δεύτερος καρπός (μετά τον «Ορφέα και την Ευρυδίκη») μιας ανανεωτικής προσπάθειας για να απαλλαγεί η όπερα «από όλες τις καταχρήσεις, που, ως αποτέλεσμα της αδικαιολόγητης ματαιοδοξίας των τραγουδιστών, παραμόρφωσαν την ιταλική όπερα και την μετέτρεψαν από το πιο λαμπερό και όμορφο θέαμα στο πιο γελοίο και βαρετό
Η μουσική μου», έλεγε ο Γκλουκ, «δεν είναι για να την ακούς αλλά για να τη βλέπεις. «Πράγματι», υποστηρίζει ο Γ. Πέτρου, «αν κάποιος ακούσει τη μουσική αυτή μόνη της, μπορεί και να μην εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα. Σκηνικά, όμως, λειτουργεί υπέροχα». Η μουσική άλλωστε, κατά τον συνθέτη, όφειλε να υποστηρίζει το δράμα και όχι να το ανταγωνίζεται. «Ο Γκλουκ προσπάθησε να πλησιάσει τη λογική της αρχαίας τραγωδίας του Ευριπίδη. Ηθελε κάθε νότα να εξυπηρετεί τον λόγο. Κι έλεγε: αν η μουσική μου δεν παιχτεί με τη θεατρική λογική, είναι μουσική για μαριονέτες».
Ενα από τα σαγηνευτικότερα ταλέντα του σημερινού λυρικού θεάτρου, η όμορφη 48χρονη Αντονάτσι έχει μια φωνή που έχει διχάσει τους κριτικούς: άλλοι εκστασιάζονται, άλλοι τολμηρότεροι τη συγκρίνουν με την Κάλλας κι άλλοι, πιο ψύχραιμοι, επισημαίνουν πως πρόκειται για μια μη κατατάξιμη φωνή (μεταξύ σοπράνο και μέτζο), «σκοτεινή και περίεργη, προορισμένη να μην αρέσει σε όλους». Ακόμα κι όσοι στέκονται επιφυλακτικοί απέναντι στη χροιά της, υποκλίνονται στην παρουσία της. Η Αντονάτσι έχει ένταση, πάθος, μαγνητισμό και είναι εξαιρετική ηθοποιός. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι παιδικό της όνειρο ήταν το θέατρο πρόζας .όλο το άρθρο της Ναταλί Χατζηαντωνίου στην Ελευθεροτυπια http://lyrichouse.wordpress.com/2009/09/20/αννα-κατερίνα-αντονάτσι-η-μόδα-του-μπο/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου