Γιαν Γκαρμπάρεκ

Κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ "Dresden" με την υπογραφή του εξαίρετου Nορβηγού σαξοφωνίστα, Jan Garbarek, από την ECM/Μικρή Άρκτο.
Ηχογραφημένο στο Alte Schlachthof της Δρέσδης τον Οκτώβριο του 2007, το διπλό αυτό άλμπουμ είναι η μοναδική live ηχογράφηση που εκδίδεται με την υπογραφή του Jan Garbarek.
Με αφορμή το λάιβ και την συνέντευξη που έδωσε ο  Jan Garbarek στην  Χάρη Ποντίδα  και την εφημερίδα   "Νέα"  ακολουθεί μικρό αφιέρωμα με  βίντεο απο συναυλίες και ένα  μικρό βιογραφικό
Μπορείτε να διαβάσετε και την συνέντευξη... εδώ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4539565&ct=4

 

 «Έχετε πάρα πολύ ωραία παραδοσιακή μουσική στην Ελλάδα» λέει στα «ΝΕΑ» ο διάσημος Νορβηγός σαξοφωνίστας Γιαν Γκαρμπάρεκ.  «Μην ανησυχείτε που δεν την ακούνε οι νέοι σήμερα. Αυτά τα πράγματα έρχονται σε κύματα. Θα έρθει η στιγμή που θα την ανακαλύψουν

 Βιογραφικά
 Ο Jan Garbarek γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1947 στη Νορβηγία. Το 1961 άκουσε για πρώτη φορά τον John Coltrane στο ραδιόφωνο και η ζωή του άλλαξε για πάντα. Δάσκαλός του υπήρξε ο George Russell και κατά καιρούς είχε την τύχη να συνεργαστεί με μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της jazz (Terje Rypdal, Keith Jarrett, Don Cherry μεταξύ πολλών άλλων) εξελίσσοντας έναν ήχο προσωπικό, βασισμένο στην ενδοσκόπηση και τον αυτοσχεδιασμό , που πάντρευε στοιχεία από τη free jazz, το jazz rock, τη μουσική folk και την ευρωπαϊκή avant-garde. Στην επιτυχημένη και πολυκύμαντη μέχρι σήμερα καριέρα του, ο Garbarek έχει συνθέσει μουσική για την τηλεόραση, το θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και ολοκληρωμένα μουσικά έργα που ξεφεύγουν από τα στενά πλαίσια της jazz ενσωματώνοντας κλασικές επιρροές, όπως η έντονη ευαισθησία και οι δυναμικές αντιθέσεις, σε μια συνθετική αίσθηση κλιμακωτής ανάπτυξης και απότομων μεταπτώσεων διάθεσης.
 Ο εύκολος δρόμος για έναν Ευρωπαίο τζαζίστα είναι να μιμηθεί τους Αμερικανούς συναδέλφους του. Ο Garbarek διάλεξε το δύσκολο δρόμο. Άπλωσε τις ευρωπαϊκές στιλιστικές του αναφορές από τις παραδοσιακές εκκλησιαστικές και folk αρμονίες μέχρι τις μινιμαλιστικές δοκιμές της έντεχνης μουσικής του αιώνα μας.

Οι συνθέσεις του είναι συχνά πιο νωχελικές, ατμοσφαιρικές, συναισθηματικά φορτισμένες και μεγαλόπνοες σε σχέση με την υπέρπυκνη υφή της jazz των μεγαλουπόλεων. Ωστόσο η δυναμική τεχνική του σε ό,τι αφορά τις τονικότητες και τη ρευστότητα του ήχου (επηρεασμένη από τον έντονο και εξερευνητικό ήχο του Coltrane) τον κατατάσσει τελικά στην jazz παράδοση.

Στην Ελλάδα τον  γνωρίσαμε καλύτερα το 1990, από τη συνεργασία του με την Ελένη Καραΐνδρου στη μουσική για την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ο Μελισσοκόμος». Η ίδια, λέει χαρακτηριστικά για την ερμηνεία του: «...Μετέτρεψε το σαξόφωνο σ' ένα αρχέγονο πνευστό που πατάει στην ελληνική γη και αγκαλιάζει τα Βαλκάνια

 Η τζαζ θα βρεί νέους δρόμους