«Η Καμεράτα πάει σχολείο»

Χιούμορ, παιχνίδι αλλά και ενεργός συμμετοχή των μαθητών θα είναι τα όπλα της Καμεράτας Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής στη νέα της προσπάθεια να μυηθούν τα παιδιά στον κόσμο της κλασικής μουσικής. Το φετινό εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Καμεράτας απευθύνεται αποκλειστικά σε μαθητές της Γ΄ τάξης του δημοτικού και περιλαμβάνει επισκέψεις των τριών μουσικών υπευθύνων του προγράμματος στα σχολεία (Λήδα Μασούρα, Λήδα Ζουρνατζή και Αλεξάνδρα Στρατηγοπούλου), στη διάρκεια των οποίων τα παιδιά καλούνται να συμμετάσχουν σε ποικίλες δραστηριότητες ακρόασης, κατασκευής μουσικών οργάνων και εικονογράφησης. Την επίσκεψη θα ανταποδώσουν οι μικροί μαθητές στο Μέγαρο Μουσικής όπου θα τους περιμένει η Καμεράτα με μια ειδικά διαμορφωμένη γι΄ αυτούς συναυλία.
όλο το άρθρο  απο Τα Νέα http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4538602&ct=4

Mουσικοκινητική Αγωγή

κλικ στην εικόνα  για μεγέθυνση 

Αρχίζει την Πέμπτη 1 Οκτωβρίου   και ώρα  6-7.30  το τμήμα μουσικής προπαιδείας (μουσικοκινητική αγωγή )

 

Μήνυμα από τους encardia

κλικ για μεγέθυνση

Η Βανέσα Μέι στο Ηρώδειο

Στην Αθήνα επιστρέφει μετά από απουσία πέντε ετών η Βανέσα Μέι, πραγματοποιώντας συναυλία στο Ηρώδειο σήμερα  Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου στις εννέα το βράδυ.

Το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να απολαύσει Μπαχ, Μπετόβεν, Μπράμς, Βιβάλντι αλλά και tango, Ινδική μουσική, pop τραγούδια, αλλά και σπουδαίες μπαλάντες, όλες μελωδίες από το μοναδικό ηλεκτρικό βιολί της διάσημης μουσικού.Δεν είναι τυχαίο ότι η Βανέσα Μέι έχει πουλήσει περισσότερα από 10 εκατομμύρια δίσκους σε ολόκληρο τον κόσμο, έχει κερδίσει 40 International Platinum Awards και οι παρτιτούρες της αριθμούν πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα.

Σύμφωνα με το βιογραφικό της, γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου, την ίδια ημέρα με τον βιρτουόζο του βιολιού Νικολό Παγκανίνι. Μπορεί η Βανέσα Μέι να μην έγινε βέβαια ένας Παγκανίνι, ωστόσο κατάφερε να γίνει γνωστή από πολύ νωρίς.
Ο Ταϊλανδός μπαμπάς της και η Κινέζα μαμά της διέκριναν εγκαίρως την έφεσή της στη μουσική και τη στήριξαν. Μόλις είχε κλείσει τα 4, όταν άρχισε να κάνει μαθήματα κλασικού βιολιού ενώ στα 10 της έπαιζε ήδη με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου.
Στα 13 της είχε στο ενεργητικό της τρεις κλασικούς δίσκους και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1995, κυκλοφόρησε το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «The violin player», που την καθιέρωσε σε σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς.Το άλμπουμ έφτασε στην κορυφή των charts σε πάνω από 25 χώρες, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα νέο κεφάλαιο για την ορχηστρική μουσική.

Don Giovanni απο την όπερα Θεσσαλονίκης

 

Η Όπερα   Θεσσαλονίκης ξεκίνησε τη νέα καλλιτεχνική περίοδο με την φημισμένη και διαχρονική παράσταση, "Don Giovanni" του Wolfgang Amadeus Mozart 
Η Όπερα Θεσσαλονίκης συνεργάζεται για πρώτη φορά με την ορχήστρα Opera Symphony "Amadeus" ενώ τη μουσική διεύθυνση έχει αναλάβει ο διακεκριμένος έλληνας μαέστρος Νίκος Αθηναίος.
Η σκηνοθεσία ανήκει στη Φωτεινή Μπαξεβάνη. Τα σκηνικά υπογράφει ο Σωτήρης Στέλιος. Τον σχεδιασμό των κοστουμιών έχει αναλάβει η Αλεξία Θεοδωράκη, ενώ τις παραστάσεις φωτίζει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Συμμετέχει επίσης η Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης υπό την διεύθυνση της Μαίρης Κωνσταντινίδου.
Στην διανομή της παράστασης συμμετέχουν διακεκριμένοι Έλληνες και ξένοι λυρικοί τραγουδιστές.
Διανομή:
Don Giovanni: Γιάννης Γιαννίσης (18,20,23,26), Άρης Αργύρης (19,25,27)
Leporello: Κασιούμης Δημήτρης (18,20,23,25,26), Ντότσικας Κωνσταντίνος (19,27)
Donna Anna : Ματθαιουδάκη Αλεξάνδρα (19,26), Κόκκα Μαρία (18,20), Κυανίδου Σοφία (23,25,27)
Donna Elvira: Βογιατζόγλου Σοφία (18,20,23,26), Δημοπούλου Κασσάνδρα (19,25,27)
Don Ottavio: Mario Zeffiri (18,20,23,26), Juan Carlos Vassalo (19,25,27)
Zerlina:Μαριάννα Μανσόλα (18,20,23,26), Πολυχρόνου Μίνα (19,25,27)
Masetto: Μαγουλάς Πέτρος (18,20,23,26), Λαλούσης Άκης (19,25,27)
Commendatore:Simon Estes (18,20,23,26), Κατσάρας Κωνσταντίνος (19,25,27)

Συντελεστές:
Μουσική Διεύθυνση : Νίκος Αθηναίος
Σκηνοθεσία: Φωτεινή Μπαξεβάνη   ΄ν
Σκηνογραφία: Σωτήρης Στέλιος
Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Φωτισμοί : Λευτέρης Παυλόπουλος
Διεύθυνση χορωδίας : Μαίρη Κωνσταντινίδου
Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Κεντρική Σκηνή, Θεσσαλονίκη18 19, 20, 23, 25, 26, 27 Σεπτεμβρίου 20:30





Λίγα λόγια για την όπερα "Don Giovanni"
Μια από τις κορυφαίες δημιουργίες της λυρικής τέχνης όλων των εποχών: η όπερα «Ντον Τζοβάννι» του Β. Α. Μότσαρτ. Μια θρυλική ιστορία που αφηγείται τη δράση, του ακόρεστου αποπλανητή, του αμετανόητου γόη, που μάταια αποζητά την ιδανική γυναίκα και που δεν διστάζει να αναμετρηθεί με το άγνωστο, στις περιοχές του μυστηριώδους και του φοβερού, έως την στιγμή που θα αντιμετωπίσει τον Πέτρινο Καλεσμένο του... Το τραγικό και το κωμικό, το σοβαρό και το εύθυμο, συνθέτουν το δραματικό οικοδόμημα και οδηγούν τον θεατή στη σφαίρα του μεγάλου στοχασμού, της αέναης σύγκρουσης, της ατέρμονης δημιουργίας.
Ο «Don Giovanni» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Πράγα το 1787. Πρόκειται για μια ξεχωριστή παράσταση με έντονα μεταφυσικά και αποκρυφιστικά στοιχεία. Μεσαίωνας σε μια ισπανική πόλη. Η διάσημη ιστορία ενός άνδρα που κινείται χωρίς ηθικούς φραγμούς και δεν διστάζει να συμμαχήσει ακόμα και με το κακό για να αποκτήσει νέες εμπειρίες λαγνείας. Εκείνος, με μοναδικό κίνητρο την απόλαυση, ανατρέπει, αποπλανεί, φονεύει, προσδίδοντας στο ίδιο το έργο ένα αδιαμφισβήτητα ανατρεπτικό ‘'καλλιτεχνικό εκτόπισμα''. Κατατάσσοντας το επάξια σε μια από τις πιο δημοφιλής αλλά και πολυπαιγμένες δημιουργίες του Mozart.

O Don Giovanni όπως όλα τα οπερετικά δημιουργήματα του Mozart είχαν ως κύριο άξονά τους, την όσο γίνεται πιο ελεύθερη δραματουργική έκφραση του καλλιτέχνη. Σε ένα μοναδικό αριστοτεχνικό πάντρεμα ρεαλισμού, ανθρώπινων ελαττωμάτων, ανάτασης ψυχής και συνάμα μιας αντικειμενικής κριτικής ματιάς. Μετατρέποντας με μοναδική μαεστρία, μια οποιαδήποτε απλή ιστορία, σε ένα αυτόματα αριστουργηματικό ‘'έργο-σταθμό'' όπου όλα κινούνται και όλα αλλάζουν, χάρη της πλοκής... Μια ‘'φωτεινή'' και ταυτόχρονα ‘'σκοτεινή'' ματιά, βασισμένη στις φιλοσοφικές απόψεις που ασπαζόταν ο Μότσαρτ με επισφράγισμα την δική του μοναδική αισθητική, έναντι στα μικρά και τα μεγάλα καθημερινά ‘'δρώμενα'' των απλών ανθρώπων.Η μουσική της συγκεκριμένης όπερας διακρίνεται για την αριστοτεχνική επιμέλειά της, τη λεπτεπίλεπτη επεξεργασία, τις επινοητικές ενορχηστρώσεις και το ανατρεπτικό λυρισμό των μελωδιών, αναδεικνύοντας στο σύνολό της τη σκηνική δράση, μέσα από μία κινηματογραφική οπτική. Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να αμφισβητήσει με το ένδοξο παρελθόν της πάντα επίκαιρης Όπερας «Don Giovanni», όπου σύσσωμη η ομάδα παραγωγής της Όπερας Θεσσαλονίκης, κινείται σε δημιουργικούς ρυθμούς επιθυμώντας να προσδώσει μια ανανεωτική σκηνοθετική και ερμηνευτική οπτική μέσω των συντελεστών, που αποτελούν το ανθρώπινο δυναμικό της.

Επιλογές εκδηλώσεων (1) "Η Σμύρνη κάποτε..." στο Ηρώδειο

"Η Σμύρνη κάποτε..." είναι ο τίτλος του μουσικού αφιερώματος που παρουσιάζεται απόψε στο Ηρώδειο του ιστορικού ιδρύματος που ίδρυσε ο γεννημένος στη Σμύρνη (το 1883) Μανώλης Καλομοίρης , το οποίο συμπληρώνει εφέτος 83 χρόνια μουσικής προσφοράς. Το μουσικό πρόγραμμα παρουσιάζουν η Παραδοσιακή Χορωδία και Ορχήστρα του Εθνικού Ωδείου, η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Βυζαντινή Χορωδία και η Χορωδία του 2ου Γυμνασίου- Λυκείου Αχαρνών. Συμμετέχει επίσης το Λύκειο Ελληνίδων Παιανίας. Η διδασκαλία- διεύθυνση είναι του μαέστρου Μιχάλη Μακρή, που είχε την έμπνευση και την ευθύνη της διοργάνωσης της εκδήλωσης. Τα κείμενα αφηγείται ο δημοσιογράφος Νικόλας Βαφειάδης και συμπράττει η ηθοποιός Καίτη Παπανίκα (θα διαβαστούν αποσπάσματα από το βιβλίο «Η ζωή μου και η τέχνη μου» του Μανώλη Καλομοίρη), ενώ στην πρωτότυπη αυτή βραδιά λαμβάνουν ακόμη μέρος η υψίφωνος Τζούλια Σουγλάκου, ο πιανίστας Δημήτρης Γιάκας και η εντεκάχρονη πιανίστρια Μαργαρίτα Κολάση-Βούρτση. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει στο πρώτο μέρος βυζαντινούς ύμνους με επίκεντρο τον Αγιο Ιωάννη τον Θεολόγο.

Θα ακολουθήσει ένα μουσικό έργο, σύνθεση του Λυκούργου Αγγελόπουλου, πάνω σε κείμενα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη, ενώ στη συνέχεια θα ακουστούν βυζαντινές μελωδίες σμυρνιών καλλιτεχνών.
Στο δεύτερο μέρος όλες οι χορωδίες, καθώς και η ορχήστρα, θα συμμετέχουν στην απόδοση των κυρίως παραδοσιακών σμυρναίικων τραγουδιών, ορισμένα από τα οποία θα εμπλουτίσει η χορευτική ομάδα. Ανάμεσα στους ύμνους και στα τραγούδια του δεύτερου μέρους θα παρεμβληθεί αφήγηση. Το μουσικό αφιέρωμα «Η Σμύρνη κάποτε...» ξεκινά στις 21.00 .http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=289642&dt=22/09/2009

Σαν σήμερα στη μουσική... "Γκούσταβ Χόλστ"

 Σαν σήμερα γεννήθηκε  21 Σεπτεμβρίου 1874  ο  άγγλος συνθέτης Gustav Theodore Holst

       
Ο Γκούσταβ Θίοντορ Χολστ (Gustav Theodore Holst, 21 Σεπτεμβρίου 1874 – 25 Μαΐου 1934) ήταν άγγλος συνθέτης και δάσκαλος μουσικής για σχεδόν 20 χρόνια. Είναι περισσότερο γνωστός για την ορχηστρική του σουίτα Οι Πλανήτες.Έχοντας σπουδάσει στο Royal College of Music στο Λονδίνο, το πρώιμο έργο του ήταν επιρρεασμένο από τον Γκριγκ, τον Βάγκνερ, τον Ρίχαρντ Στράους και τον συμφοιτητή του Ραλφ Βον Ουίλιαμς  ενώ αργότερα, μέσω του τελευταίου, από την μουσική του Ραβέλ..Η συνδυασμένη επιρροή από τον Ραβέλ, τον Ινδικό πνευματισμό και τις παραδοσιακές αγγλικές μελωδίες[ επέτρεψαν στον Χολστ να ελευθερωθεί από τις επιρροές του Βάγκνερ και του Στράους και να διαμορφώσει το δικό του ύφος. Η μουσική του είναι γνωστή για την αντισυμβατική χρήση του μέτρου και τις εμμονικές μελωδίες.
Ο Χολστ συνέθεσε περίπου 200 έργα, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται όπερες, ύμνοι και τραγούδια.


Έγινε δάσκαλος μουσικής στο Σχολείο θηλέων του Αγίου Παύλου (St Paul's Girls' School) και μουσικός διευθυντής του κολεγίου Morley το 1907, κρατώντας και τις δύο θέσεις μέχρι την συνταξιοδότησή του.Ήταν αδελφός του ηθοποιού του Χόλυγουντ, Έρνεστ Κόσσαρντ και πατέρας του συνθέτη και μαέστρου, Ίμοτζεν Χολστ, ο οποίος έγραψε και μία βιογραφία του το 1938.Το πραγματικό του όνομα ήταν Gustavus Theodor von Holst αλλά αφαίρεσε το «von» από το όνομα λόγω των αντιγερμανικών αισθημάτων στην Βρετανία κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, κάνοντάς το επίσημο το 1918.

Η Julia Migenes τραγουδάει Schubert

 «Είμαι υπονομευμένος από ένα σφοδρό και ανελέητο πόνο. Ω Θεία Τέχνη, είσαι η μόνη ικανή να ελαφρύνεις αυτό το έντονο συναίσθημα»    Φραντς Πήτερ Σούμπερτ

  Μία κορυφαία λυρική τραγουδίστρια με σπουδαία επίσης καριέρα και στο χώρο του μιούζικαλ, η ιστορική Carmen του Francesco Rossi, η συμπρωταγωνίστρια του Placido Domingo και του Ruggero Raimondi, η μούσα του Leonard Bernstein, η βραβευμένη με Grammy Χούλια Μιγκένες, μας ξεναγεί με το "Alter ego" στο μουσικό κόσμο ενός από τους μεγαλύτερους κλασικούς συνθέτες, του Φραντς Πήτερ Σούμπερτ.
Στο πλάι της Χούλια Μιγκένες ένας ταλαντούχος ηθοποιός, ο Πολύδωρος Βογιατζής και ένας φημισμένος σολίστας, ο πιανίστας Έντουαρντ Φερλέ, που με την σκηνοθετική καθοδήγηση του Φιλίπ Καλβάριο διεισδύουν μαζί με τη Μιγκένες στο σύμπαν του Σούμπερτ.
 
Δομώντας από κοινού μία παράσταση - διάλογο ανάμεσα στο έργο και τη ζωή του, στη μουσική και τα γεγονότα που τον σημάδεψαν ανεξίτηλα.
Η Χούλια Μιγκένες από τη μία ερμηνεύοντας με το μοναδικό λυρικό της τρόπο κάποια από τα αριστουργήματα  Lieder του Σούμπερτ, το μουσικό είδος που ο ίδιος πρώτος όλων ανέδειξε και τελειοποίησε. Την προσφυγή δηλαδή της κλασικής μουσικής στην ποίηση, στην υπέρτατη πνευματικότητα και στον υπερβατικό λόγο, που δημιούργησε ένα καταφύγιο και μία ισχυρή παράδοση, μία καθολική κυριαρχία του ποιητικού αισθήματος πάνω στις μουσικές εμπνεύσεις.
Από την άλλη ο Πολύδωρος Βογιατζής με τη μεστή αφήγησή του μάς αποκαλύπτει τον άνθρωπο, το χαρακτήρα, το μυστήριο και τις αντιφάσεις μέσα από τα ίδια τα λόγια του Σούμπερτ, σε κείμενα απ' το προσωπικό του ημερολόγιο και επιστολές στα αδέλφια και στους φίλους του.

 Παρουσιάζεται έτσι ταυτόχρονα το έργο και ο φορέας του, η συνοχή και η αλληλεπίδρασή τους, η αμοιβαία εμπλοκή τους σ' αυτό το μεγαλειώδες, ευαίσθητο, διαχρονικό και λαμπερό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Σε μία σκηνική ιχνηλασία αυτού του οικουμενικού δημιουργού, σε μία απόπειρα αποκρυπτογράφησης της πεσιμιστικής φύσης του, σε μία προσέγγιση της πολυπλοκότητας μιας μουσικής ιδιοφυίας. Που άντλησε αποκλειστικά μέσα απ' τις προσωπικές και πολλές φορές οδυνηρές εμπειρίες του την απίστευτη έμπνευσή του, που έζησε ανικανοποίητος δίχως ν' αγγίξει την ευτυχία, που τη στιγμή που καθιερωνόταν παγκόσμια και διαχρονικά ως ένας από τους μεγαλύτερους κλασικούς συνθέτες, δήλωνε απογοητευμένος για τις «άφαντες φιλοδοξίες και επιθυμίες» του.

Οι μουσικοί του ρεμβασμοί που αποδίδει στο πιάνο ο Έντουαρτ Φερλέ, υπογραμμίζουν ιδανικά αυτή τη μοιραία σχέση ανάμεσα στη ζωή και στο έργο του Σούμπερτ.Η μουσική και η αλληλογραφία, αυτού του τόσο εμπνευσμένου και καταδικασμένου καλλιτέχνη, προσεγγίζει μέσα απ' αυτή την παράσταση τη μοίρα και την καθημερινότητα του κάθε ενός από εμάς.
http://dimitria.thessaloniki.gr/html/showdetails.asp?newsid=17

Τραγούδι: Julia Migenes ,Αφήγηση: Πολύδωρος Βογιατζής
Πιάνο: Edouard Ferlet, Σκηνοθεσία: Philippe Calvario

Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί 20/9/2009 έω Ώρα: 21.00 στο Βασιλικό Θέατρο "Δημήτρια 2009"στη Θεσσαλονίκη

 H Julia Migenes  είναι ελληνο-πορτορικανικής καταγωγής
«Ο πατέρας μου ήταν από ένα ελληνικό νησί- τη Χίο, νομίζω. Πατούσε σταφύλια στην μπανιέρα του διαμερίσματος της Νέας Υόρκης για να βγάλει κρασί και μου τραγουδούσε» είπε, μεταξύ πολλών άλλων, η Χούλια Μιγκένες κατά τη διάρκεια της  συνέντευξης Τύπου .
Περισσότερα στο Βήμα  Η «κυρία Πάθος», η Χίος και ο Σούμπερτ
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=289235&dt=19/09/2009

Σαν σήμερα στη μουσική... "Νίκος Σκαλκώτας

Σαν σήμερα το 1949 πεθαίνει σε ηλικία 45 ετών ο Nίκος Σκαλκώτας, ένας από τους σημαντικότερους έλληνες συνθέτες του 20ού αιώνα.

Ο Νίκος Σκαλκώτας (Χαλκίδα 8 Μαρτίου 1904, Αθήνα 19 Σεπτεμβρίου 1949 ) ήταν συνθέτης του 20ού αιώνα. Ήταν μέλος της Δεύτερης Βιεννέζικης Σχολής και είχε επιρροές τόσο από την κλασική μουσική όσο και από την Ελληνική παραδοσιακή μουσική.

Βιογραφία
Γεννήθηκε σ’ ένα έντονα μουσικό περιβάλλον. O προπάππος του, Αλέξανδρος Σκαλκώτας ήταν γνωστός τραγουδιστής, βιολιστής και συνθέτης δημοτικής μουσικής. Ο πατέρας του, Αλέκος Σκαλκώτας, ήταν αυτοδίδακτος φλαουτίστας και ο πρώτος του δάσκαλος. Αργότερα ξεκίνησε τις σπουδές του με το θείο του Κώστα στη Χαλκίδα και συνέχισε στο Ωδείο Αθηνών όπου αποφοίτησε παίρνοντας το Πρώτο Χρυσό Βραβείο το 1920. Το 1921, έφυγε για σπουδές στο Βερολίνο έχοντας εξασφαλίσει σειρά υποτροφιών. Από το 1921 ως το 1933 έζησε στο Βερολίνο, όπου αρχικά πήρε μαθήματα βιολιού από τον Willy Hess. Το 1923 αποφάσισε να εγκαταλείψει την καριέρα του σαν βιολονίστας και έγινε συνθέτης. Σπούδασε σύνθεση με τους Paul Kahn, Paul Juon, Kurt Weill, Philipp Jarnach και Arnold Schoenberg. Το 1933, όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, ο Σκαλκώτας γύρισε στη Ελλάδα, όπου ζούσε παίζοντας σε διάφορες ορχήστρες. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο μπορεί ο Σκαλκώτας να γύρισε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, είναι ότι η υποτροφία που χρηματοδοτούσε τις σπουδές του έληξε.

 

Στην Αθήνα αναζήτησε άλλους τρόπους χρηματοδότησης, που θα μπορούσε να ήταν κάποια άλλη υποτροφία ή εργασία. Πάντως γρήγορα απογοητεύτηκε από την κατάσταση στη μουσική πραγματικότητα της Αθήνας της εποχής.Τα πρώιμα έργα του Σκαλκώτα, τα περισσότερα από τα οποία έγραψε στο Βερολίνο και μερικά από αυτά στην Αθήνα, είναι χαμένα. Τα πρωιμότερα από τα έργα του που είναι διαθέσιμα σε μας σήμερα χρονολογούνται από το 1922-24 και είναι συνθέσεις για πιάνο καθώς και η ενορχήστρωση του έργου Κρητική Γιορτή του Δημήτρη Μητρόπουλου. Ανάμεσα στα τελευταία έργα που γράφτηκαν στο Βερολίνο είναι η σονάτα για σόλο βιολί, αρκετά έργα για πιάνο, μουσική δωματίου και μερικά συμφωνικά έργα. Κατά την περίοδο 1931-34 ο Σκαλκώτας δεν συνέθεσε τίποτα. Άρχισε να γράφει ξανά στην Αθήνα μέχρι το θάνατό του. Το έργο του περιλαμβάνει συμφωνικά έργα (Ελληνικοί χοροί, η συμφωνική εισαγωγή Η Επιστροφή του Οδυσσέα, το παραμυθόδραμα Η Κόρη και ο Θάνατος, η Κλασική Συμφωνία για πνευστά, μια Συμφωνιέτα και αρκετά κοντσέρτα), έργα μουσικής δωματίου, καθώς και φωνητικά έργα.Ο Σκαλκώτας πέθανε απρόσμενα το 1949 στην Αθήνα, από μία κήλη που είχε παραμελήσει, οδηγήθηκε σε περισφιγμένη με μοιραία κατάληξη, αφήνοντας μερικά συμφωνικά έργα με ημιτελή ενορχήστρωση.

 

Τα περισσότερα έργα του πρωτοπαρουσιάστηκαν μετά το θάνατό του. Εκτός το καθαρά μουσικό του έργο, ο Σκαλκώτας συνέταξε ένα σημαντικό θεωρητικό έργο, αποτελούμενο από αρκετά μουσικά άρθρα, μια πραγματεία ενορχήστρωσης, μουσικές αναλύσεις κλπ. Ο Σκαλκώτας γρήγορα διαμόρφωσε το προσωπικό του στυλ μουσικής γραφής έτσι ώστε κάθε επιρροή από τους δασκάλους του σύντομα αφομοιώθηκε δημιουργικά σε ένα τρόπο σύνθεσης που είναι απολύτως προσωπικός και αναγνωρίσιμος.

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες είναι οι προσπάθειες Ελλήνων και ξένων πανεπιστημιακών ερευνητών να αναλύσουν τη μουσική του γλώσσα, η δισκογραφική εταιρία Bis επίσης έχει αναλάβει την ηχογράφηση όλων των έργων του.Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ο Σκαλκώτας παρέμεινε πιστός στα νεοκλασικά ιδανικά της "Νέας Αντικειμενικότητας" (Neue Sachlichkeit) και της "απόλυτης μουσικής" που διακηρύχθηκαν το 1925. Όπως ο Σένμπεργκ, καλλιέργησε επίμονα κλασικές φόρμες, αλλά ο κατάλογος των έργων του χωρίζεται σε έργα ατονικά και δωδεκαφθογγικά, και σε τονικά έργα, ενώ και οι δύο κατηγορίες εκτείνονται χρονικά σε όλη τη συνθετική του καριέρα. Αυτή η φαινομενική ανομοιογένεια μπορεί να εντάθηκε από την αγάπη του για την ελληνική παραδοσιακή μουσική. 
Παρόλα αυτά, παρέμεινε σκεπτικιστής στις προσπάθειες των Ελλήνων συγχρόνων του να την ενσωματώσουν στο σύγχρονο συμφωνικό στυλ, και μόνο σε ένα μεγάλο έργο αντιπαρέθεσε και ανάμειξε το παραδοσιακό, το ατονικό και το δωδεκαφθογγικό στυλ: η προγραμματική μουσική στο παραμυθόδραμα του Χρήστου Ευελπίδη "Με του Μαγιού τα μάγια" ο Σκαλκώτας ήταν προφανώς απρόθυμος να αναπτύξει το είδος αυτό των δομικών και στυλιστικών τάσεων που θα είχε προδώσει τα ιδανικά του για ενοποίηση, τα οποία είχε κληρονομήσει από τον Σένμπεργκ. Έτσι μπορεί να ιδωθεί σαν ένας σύνδεσμος ανάμεσα στην Δεύτερη Σχολή της Βιέννης, τη σχολή του Μπουζόνι και του Στραβίνσκι. Ο Σκαλκώτας ήταν ικανός να συνδέει διαφορετικά και κατά κάποιο τρόπο αντιθετικά στοιχεία και να μη συμβιβάζεται, αλλά μάλλον να εμπλουτίζει τη δική του αυθεντικότητα, ποικιλία και δύναμη έκφρασης. Παρόλα αυτά η μουσική του είχε μόνο περιορισμένη επιρροή στις μεταπολεμικές τάσεις, ακόμα και στην Ελλάδα, πιθανόν εξ' αιτίας των χωρίς συμβιβασμούς απαιτήσεων του τόσο από τον ακροατή όσο και από τον εκτελεστή, και των φαινομενικά συντηρητικών δομικών και θεματικών του προτιμήσεων.

Με αφορμή τα 60 χρόνια απο το θάνατο του όπως έχουμε αναφερθεί και σε προηγούμενη  ανάρτηση (7 Απριλίου  2009) παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη νέα έκδοση "Νίκος Σκαλκώτας- Ένας έλληνας Ευρωπαίος"
 Το μουσείο Μπενάκη εξέδωσε το βιβλίο αυτό ως φόρο τιμής στο συνθέτη που, παρά τη σύντομη ζωή του, μας κληροδότησε εκατό περίπου έργα υψηλής ποιότητας και παγκόσμιας αποδοχής.Στον τόμο συνεργάστηκαν 14 Έλληνες και ξένοι μουσικολόγοι, συνθέτες, μαέστροι, ιστορικοί, κριτικοί και μεταφραστές, υπό την εποπτεία του συνθέτη Χάρη Βρόντου, ο οποίος είχε και την καλλιτεχνική επιμέλεια της έκδοσης.
Πολύ ενδιαφέρον επίσης είναι το βιβλίο του Γιώργου Χατζινίκου  (που υπήρξε φίλος του συνθέτη) με τίτλο «Νίκος Σκαλκώτας: Μια ανανέωση στη προσέγγιση της μουσικής σκέψης και ερμηνείας»
Διαβάστε περισσότερα :http://www.tar.gr/content/index.php και στο  www.kalomiris.gr και www.kalomiris.org
Ο  δήμος Χαλκιδέων φέτος διοργάνωσε την προηγούμεν εβδομάδα  στις 4, 5 και 6 Σεπτεμβρίου το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Φιλαρμονικών, το οποίο θα είναι αφιερωμένο στο Νίκο Σκαλκώτα για τα 60 χρόνια από το θάνατό του.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον Γιάννη Ξενάκη

Το σύμπαν του Γιάννη Ξενάκη
της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ (Ελευθεροτυπία 11-9-09)

«Οι σύγχρονες μουσικές εκφράσεις της εποχής μας, από την avant-garde μέχρι τη λαϊκή (popular) μουσική και τα πολυμέσα, δεν μπορούν να παραβλέψουν τις μεγαλειώδεις "ιερουργίες" του Ξενάκη σε ιστορικούς τόπους, όπου το μουσικό έργο του συναντήθηκε με το μεγάλο κοινό (Πολύτοπα), ούτε τα Ηχητικά Σύμπαντα που δημιούργησε πολλά χρόνια πριν».

Ο Γιάννης Ξενάκης των Ελλήνων, των Γάλλων, των μαθηματικών, της μουσικής, της φιλοσοφίας, του σύμπαντος. Σε αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο είναι αφιερωμένο το ντοκιμαντέρ «Charisma Χ» της Εφης Ξηρού, που έχει αρχίσει να προβάλλεται από τις 15 Σεπτεμβρίου (μέχρι 10 Οκτωβρίου) στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Ωδείο Αθηνών, Βασ. Γεωργίου 17 και Ρηγίλλης) στο πλαίσιο του δεύτερου μέρους του αφιερώματος στον Ξενάκη. Η ίδια τον γνώρισε μέσα από τα κείμενά του για τη μουσική και την αρχιτεκτονική, όταν ακόμη σπούδαζε αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία. Η προσωπική γνωριμία τους έγινε αργότερα, το 1995, όταν ανέβηκε στην Επίδαυρο από το ΚΘΒΕ η «Ορέστεια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου και μουσική Γιάννη Ξενάκη, όπως μας είπε η σκηνοθέτις. Τον περιγράφει ως μια πολύ δυνατή προσωπικότητα, που ξεπερνάει τα όρια της μουσικής..
«Η κοσμική πόλη του Ξενάκη (πρόταση του '65, ένας στοχασμός για μια ουτοπική πόλη, κατακόρυφη, στραμμένη προς το σύμπαν, πέντε εκατομμυρίων κατοίκων) μας γοήτευε ως αρχιτέκτονες τη δεκαετία του '70. Το ριζοσπαστικό πνεύμα της εποχής ταίριαζε με την υπέρβαση του Ευκλείδειου χώρου και το άνοιγμα προς το σύμπαν διαμέσου της "κινητικής" αρχιτεκτονικής» λέει η κ. Ξηρού.

Στο ντοκιμαντέρ της (διάρκειας 62 λεπτών) ξεδιπλώνεται η ζωή και το έργο του χαρισματικού αυτού δημιουργού και η πολύπλευρη προσωπικότητά του: πολιτική, εικαστική, μαθηματική, αρχιτεκτονική και μουσική. Στο φιλμ, που προβλήθηκε και στο τελευταίο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, η κάμερα ταξιδεύει μέσα από τα διάφανα νερά του Δούναβη, έξω από την πόλη Βράιλα, όπου ο Ξενάκης γεννήθηκε, για να περάσει στις διαδηλώσεις στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
«Στη συνέχεια χρησιμοποιούμε αρχειακό υλικό (συνεντεύξεις του Ξενάκη, φωτογραφικό υλικό, παρτιτούρες, σχεδιαγράμματα) αλλά και εικόνες από το σύμπαν και τη φύση, σε μια προσπάθεια προσέγγισης της φιλοσοφικής αλλά και αρχιτεκτονικής σκέψης του. Εικόνες με παιδιά που φέρουν δάδες συνυφαίνονται με τα ηλεκτρονικά φλας και τις ακτίνες laser, ανασυμφιλιώνοντας το νοητό και το αισθητό. Ο ίδιος φαίνεται να μιλάει, να κινείται, να δημιουργεί, με σωσμένες, ευτυχώς, εικόνες του από διάφορες ηλικίες και φάσεις της ζωής του. Πάντα με το σημάδι-σφραγίδα στο πρόσωπο, αισθητικά ενσωματωμένο στο πορτρέτο του, σιωπηλό αλλά διαπρύσιο μάρτυρα της απόλυτης πολιτικής ένταξής του».Για τον άνθρωπο που έζησαν και αγάπησαν μιλάνε η γυναίκα του Φρανσουάζ Ξενάκη, η κόρη του Μάχη, ο συναγωνιστής του Σπύρος Τζουβέλης, που ήταν παρών στον τραυματισμό του, ο μουσικολόγος Μάκης Σολωμός, που εξηγεί σημεία από το έργο του, διανοούμενοι και καλλιτέχνες που τον γνώρισαν, όπως οι Γιώργος Απέργης, Curtis Roads, Francois-Bernard Mache, Charon Kanach, Gerard Pape, Elizabeth Chojnacka, Γιώργος Κουμεντάκης, Ροβήρος Μανθούλης.
Στις προθέσεις της Εφης Ξηρού ήταν να παρουσιάσει, μ' έναν τρόπο σύγχρονο και κατανοητό, αποσπάσματα από το έργο και τις σκέψεις του για την ανανέωση της μουσικής, της φιλοσοφίας και της κοινωνίας στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας.


* Μετά την Αθηνα το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στο Φέστιβαλ ντέι Πόπολι της Φλωρεντίας (Νοέμβριο), στο Αρτ Μούζικα των Βρυξελλών (Μάρτιο 2010), στο Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι, στις ΗΠΑ

Μουσικές ειδήσεις: Βραβείο στον Πέτρο Μωραίτη απο το διεθνή διαγωνισμό του ιδρύματος «Guido d’ Arezzo» στο Αρέτσο της Ιταλίας.

Την τρίτη διεθνή αναγνώριση για μουσική σύνθεση από νέο συνθέτη της χώρας μας.

Βραβείο διεθνούς ακτινοβολίας κέρδισε ο απόφοιτος και υποψήφιος διδάκτωρ του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Πέτρος Μωραΐτης, ο τρίτος νέος που κατακτά μία από τις πρώτες θέσεις διαγωνισμού έπειτα από ειδίκευση στη σύνθεση δίπλα στον καθηγητή Χρήστο Σαμαρά. Ο 28χρονος Θεσσαλονικιός απέσπασε το δεύτερο βραβείο στον 36ο διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης χορωδιακής μουσικής, που διοργανώνει κάθε χρόνο το ίδρυμα «Guido d’ Arezzo» στο Αρέτσο της Ιταλίας.
Το έργο «Sanctus» (Αγιος) διακρίθηκε ανάμεσα σε πολλές υποψηφιότητες. Αποτελεί απόσπασμα από μια μεγάλη λειτουργία για φωνητικό σύνολο και καμπάνα («Μesse fur Vokalensemble und Rohrenglocke»). Είναι η πρώτη σύνθεση χορωδιακής μουσικής που έχει γράψει ώς σήμερα, μολονότι στην πεντάχρονη πορεία της γραφής του αριθμεί πολλά άλλα έργα για σόλο όργανα, για πιάνο και ορχήστρες.

«Από μικρός μ’ ενδιέφερε η φωνητική και ειδικότερα η χορωδιακή μουσική. Χρειάζεται όμως κανείς να έρθει απευθείας, πρακτικά, κι όχι θεωρητικά, σε επαφή με αυτό το είδος μουσικής, ώστε να αποκτήσει εμπειρία γραφής για χορωδία», αναφέρει ο βραβευμένος συνθέτης. Κίνητρο για θρησκευτικό έργο αποτέλεσαν οι σπουδές του στην Αυστρία, όπου συνεχίζει τις σπουδές του τα δυο τελευταία χρόνια, ενώ παράλληλα συμμετέχει ως χορωδός στην Arnold Schoenberg Chor και στη χορωδία της όπερας του Γκρατς. «Ζώντας σε μια χώρα με παράδοση στη μουσική και τη χορωδία, έρχομαι συνεχώς σ’ επαφή με αριστουργηματικές σελίδες του παρελθόντος, μαθαίνοντας εκ των έσω τεχνικές και μυστικά της χορωδιακής γραφής», εξηγεί ο 28χρονος συνθέτης.
Αν και σπούδασε κλασική μουσική στην Ελλάδα, η διάκριση για μια λειτουργία θρησκευτικού περιεχομένου σε λατινικό μοτίβο, άγνωστη στην Ελλάδα, ήταν σταθμός στον δρόμο της σύνθεσης που ξεκίνησε στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. «Η τέχνη είναι σαν τον αθλητισμό. Ενα μετάλλιο δεν σταματά την πορεία του αθλητή. Το βραβείο είναι επιστέγασμα μιας προσπάθειας που συνεχίζεται και η ανηφόρα αυτή είναι δύσκολη», λέει στην «Κ».
Η ειδική τελετή βράβευσης θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο στο ίδρυμα «Γκουίντο ντ’ Αρέτσο» στην Τοσκάνη, όπου ο νεαρός συνθέτης θα παραλάβει το βραβείο του και το χρηματικό έπαθλο των 2.500 ευρώ. Η πρώτη εκτέλεση του έργου του έχει προγραμματιστεί για τις 12 Νοεμβρίου στο Γκρατς υπό τη διεύθυνση του Γιόχαν Πριντς, καθηγητή χορωδίας στο μουσικό πανεπιστήμιο της Αυστρίας και διευθυντή της Χορωδίας των Φίλων της Μουσικής της Βιέννης.

σαν σήμερα στη μουσική ....ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

 

Mαρία Κάλλας -16 Σεπτεμβρίου 1977 η  «ντίβα» αφήνει την τελευταία της πνοή στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, σε ηλικία 54 ετών. Η σωρός της αποτεφρώθηκε και κατά την επιθυμία της σκορπίστηκε στα νερά του Αιγαίου, τον Ιούνιο του 1979. 

32  χρόνια μετά το θάνατό της  ο θρύλος Κάλλας αντέχει στο χρόνο...

 

Η Μαρία Κάλλας γεννήθηκε ως Άννα Μαρία Καικιλία Σοφία Καλογεροπούλου στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς οι γονείς της, Ευαγγελία Δημητριάδη (από την Κωνσταντινούπολη) και Γιώργος Καλογερόπουλος (από τo Nεοχώριο Ιθώμης στο Μελιγαλά Μεσσηνίας), είχαν μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. από την Αθήνα. Εκεί ο πατέρας της ανοίγει φαρμακείο και το 1929 αλλάζει το οικογενειακό επώνυμο από Καλογερόπουλος σε Callas. Τρία χρόνια αργότερα η Μαρία ξεκινά τα πρώτα μαθήματα πιάνου μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της Υακίνθη. Σε ηλικία 11 ετών έλαβε το πρώτο βραβείο ως "σολίστ" σε διαγωνισμό παιδικών φωνών που είχε διοργανώσει ο ραδιοφωνικός σταθμός της Νέας Υόρκης W.O.R. Στα 1937 έρχεται το διαζύγιο των γονιών της και η Μαρία ακολουθεί τη μητέρα της στην Αθήνα, όπου ήδη βρισκόταν η αδελφή της. Αρχικά, αν και μικρότερη από το ηλικιακό όριο εισαγωγής, εγγράφηκε στο Εθνικό Ωδείο του Καλομοίρη με καθηγήτρια τη Μαρία Τριβέλλα ενώ ένα χρόνο αργότερα βρέθηκε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών όπου δίδασκε η Ελβίρα ντε Ιντάλγκο (Elvira de Hidalgo) και η οποία θεωρείται ως η κατ’ εξοχήν δασκάλα της Κάλλας.

Στις 2 Απριλίου 1939 κάνει το σκηνικό της ντεμπούτο ως Σαντούζα σε μία μαθητική παράσταση της Καβαλερία Ρουστικάνα) του Πιέτρο Μασκάνι από το Ωδείο Αθηνών. Λίγο πριν το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου έρχεται η πρώτη συνεργασία της με την εταιρεία της Λυρικής Σκηνής Αθηνών και στις 21 Οκτωβρίου του 1940, ερμηνεύει τραγούδια από τον Έμπορο της Βενετίας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Βασιλικό Θέατρο. Η συνεργασία της με τη Λυρική Σκηνή θα συνεχιστεί και στις 21 Ιανουαρίου 1941 στην πρώτη της μελοδραματική εμφάνιση θα υποδυθεί τη Βεατρίκη στο έργο "Βοκκάκιος" του Φραντς φον Σουπέ στο κινηματοθέατρο Παλλάς.


Στις 27 Αυγούστου του 1942 στο θερινό θέατρο Παρκ στην Πλατεία Κλαυθμώνος, στην πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση σε όπερα, ερμηνεύει "Τόσκα" του Τζιάκομο Πουτσίνι. Την ίδια χρονιά συμμετείχε σε συναυλία της Λυρικής στη Θεσσαλονίκη. Στις 19 Φεβρουαρίου ερμηνεύει τη Σμαράγδα στον "Πρωτομάστορα" του Μανώλη Καλομοίρη, και εννέα μέρες αργότερα συμμετέχει σε μεγάλη συναυλία για τα συσσίτια της Νέας Σμύρνης στον κινηματογράφο Σπόρτιγκ. Στις 12 Δεκεμβρίου ερμηνεύει άριες του Μπετόβεν και του Ροσίνι σε συναυλία υπέρ των φυματικών.

Λίγο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα η Κάλλας, εξ αιτίας της υποβάθμισής της στη Λυρική Σκηνή και εν μέσω της πολεμικής των συναδέλφων της που την κατηγορούσαν για συνεργασία με τους κατακτητές, αποφασίζει να επιστρέψει στις Η.Π.Α. Προκειμένου να εξασφαλίσει τα εισιτήριά της δίνει μια αποχαιρετιστήρια παράσταση στην Αθήνα. Το Σεπτέμβριο του 1945 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη και ξεκινά την προσπάθεια για ανεύρεση εργασίας αρχικά στη Μητροπολιτική Όπερα, δεν καταφέρνει όμως να υπογράψει συμβόλαιο.Εντούτοις η ακρόασή της από τον Έντουαρντ Τζόνσον, διευθυντή της Όπερας, φέρνει την προσφορά δύο ρόλων στα έργα "Φιντέλιο" του Μπετόβεν και "Μανταμ Μπατερφλάι" του Πουτσίνι. Η Κάλλας απορρίπτει τους ρόλους. Δε θέλει να τραγουδήσει το "Φιντέλιο" στα αγγλικά, ενώ αισθάνεται πολύ εύσωμη ώστε να ερμηνεύσει την αιθέρια "Μπάτερφλάι".
 Η γνωριμία της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, Τζοβάννι Τζενατέλλο την οδηγεί στην Ιταλία. Εκεί στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη "Τζοκόντα" του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη από το "|Τριστάνος και Ιζόλδη" στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν. Συνάμα έρχεται και η γνωριμία της με τον μουσικόφιλο Ιταλό βιομήχανο Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι, με τον οποίο παντρεύονται στις 21 Απριλίου 1949. Ο Μενεγκίνι έχοντας και ρόλο μάνατζερ άσκησε καταλυτική επιρροή στην καριέρα της Κάλλας, υποβάλλοντάς την σε δίαιτα με σκοπό να αποκτήσει καλύτερη εμφάνιση και αποτρέποντάς την από κάθε βιοτική ενασχόληση με την οικονομική κάλυψη, που της παρείχε. Έτσι τον ίδιο χρόνο η Κάλλας κάνει καλλιτεχνικές εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.

 

 
Στις 7 Δεκεμβρίου 1951 η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με το "Σικελικό Εσπερινό", εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της "Τραβιάτα" του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι.Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως "Νόρμα" στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Δύο μήνες πριν είχε γνωρίσει τον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση σε δεξίωση της κοσμικογράφου Έλσα Μαξγουελ. Η γνωριμία τους θα εξελιχθεί σε μία από τις πλέον συζητημένες σχέσεις στην ιστορία.

Το 1960 τραγουδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου "Νόρμα" και το επόμενο έτος "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 επανέρχεται στη Σκάλα του Μιλάνου και αποθεώνεται σαν Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή και κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη. Τον Ιανουάριο του 1964 πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της "Τόσκα" στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden). Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη "Νόρμα". Παρά τα φωνητικά προβλήματα που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει το παρισινό κοινό την αποδέχεται θερμά.

Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την "Τόσκα" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι. Στα 1966 απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική. Με αυτή της την ενέργεια λύεται και τυπικά ο γάμος της με το Μενεγκίνι. Πλέον ελπίζει ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα της ζητήσει να παντρευτούν κάτι που τελικά δε γίνεται μια και στις 8 Ιουλίου 1968 ο Έλληνας μεγιστάνας παντρεύεται τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κέννεντυ, Τζάκυ. Αυτή του η πράξη βυθίζει σε κατάθλιψη την κορυφαία υψίφωνο.
ο 1969 γυρίζει σε ταινία τη "Μήδεια" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η ταινία δεν έχει τύχη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις 25 Μαΐου 1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.


Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο "Σικελικοί Εσπερινοί" (I Vespri Siciliani) και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.

 

Η Μαρία Κάλλας πέρασε στην αιωνιότητα στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και, αφού το σώμα της αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο



ΣΥΝΑΥΛΙΑ- ΑΦΙΕΡΩΜΑ στη ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ
 

Σήμερα ,όπως και  καθε χρόνο το  Διεθνές Καλλιτεχνικό  Κέντρου Ατενέουμ, διοργανώνει την καθιερωμένη συναυλία στη μνήμη της κορυφαίας λυρικής τραγουδίστριας .

Στην συναυλία συμμετέχουν οι  νέοι λυρικοί  καλλιτέχνες, που βραβεύθηκαν στο «Grand Prix Μαρία Κάλλας»,  με την σύμπραξη της Ορχήστρας των Χρωμάτων.

Συγκεκριμένα η σοπράνο Dinara Alieva (Ντινάρα Αλίεβα), από το Αζερμπαϊζάν, η μέτζο σοπράνο Vardhui Khachatryan (Βαρντούι Κατσατριάν), από την Αρμενία, ο τενόρος Jaesig Lee (Γιάεσιγκ Λι) , και ο βαρύτονος Jung-Hyun Moon (Γιούνγκ Χουν Μουν), από τη Ν. Κορέα, όλοι βραβευμένοι στο διαγωνισμό GRAND PRIX ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ, με πολύ αξιόλογη καριέρα και πολλές ακόμα διεθνείς βραβεύσεις, θα ερμηνεύσουν ένα πρόγραμμα με τις ομορφότερες άριες, ντουέτα και σύνολα από όπερες των G. Verdi, G. Rossini, G. Donizzetti G. Puccini κ.α.

Στην ξεχωριστή αυτή βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τους τέσσερις αυτούς νεώτερους καλλιτέχνες του λυρικού τραγουδιού, που αποτελούν το νέο δυναμικό της όπερας σε όλο τον κόσμο, θα συνοδεύσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Μίλτου Λογιάδη.


ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2009, στις 20:30
Μέγαρο Μουσικής Αίθουσα «Φίλοι της Μουσικής»

Eπιστολή Μίκη Θεοδωράκη στην Αγνή Μπάλτσα

 

 Ο Μίκης Θεοδωράκης απέστειλε προσωπική επιστολή στην Αγνή Μπάλτσα με αφορμή τις δύο συναυλίες που θα δώσει σήμερα Τρίτη και μια δευτερη την Πέμπτη (που προγραματίστηκε εκτάκτως λόγω της μεγάλης ζήτησης εισητηρίων) όπως έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση η συναυλία έχει  τίτλο "Tα τραγούδια της πατρίδας μου" και περιλαμβάνει αγαπημένες μελωδίες των Μάνου Χατζιδάκι, Βασίλη Τσιτσάνη, Σπύρου Περιστέρη, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου. Συμπράττει η Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής (Κ.Ο.Ε.Μ.) υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου.

Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη λέει τα εξής:

«Με συγκινεί η απόφασή σου να πραγματοποιήσεις την επιστροφή σου στο Ηρώδειο μετά από τόσα χρόνια, στηριγμένη -με τη συνδρομή του Σταύρου Ξαρχάκου- στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, αναγνωρίζοντας έτσι ότι ο μελωδικός του κυρίως πλούτος δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα θαυμάσια αριστουργήματα που με τόσο μεγάλη επιτυχία υπηρέτησες σε όλη σου τη ζωή. Για μας αυτή η χειρονομία σου έχει μεγάλη συμβολική αξία, ειδικά σήμερα που η άρνηση της ελληνικότητας παίρνει ολοένα και πιο δραματικές διαστάσεις, απειλώντας θανάσιμα όλα τα ιερά και όσια των Ελλήνων».
 

σαν σήμερα στη μουσική... "Άρνολντ Σένμπεργκ"

Εκτός απο την Κλάρα Σούμαν σαν σήμερα 13 Σεπτεμβρίου γεννιέται και ο Άρνολντ Σένμπεργκ

Ο Άρνολντ Σένμπεργκ (Arnold Schönberg, 13 Σεπτεμβρίου 1874 - 13 Ιουλίου 1951) ήταν Αυστριακός και αργότερα Αμερικανός συνθέτης, του οποίου η δράση συνδέθηκε με το εξπρεσιονιστικό κίνημα όπως αυτό εκφράστηκε στην γερμανική ποίηση και τέχνη, ενώ στην συνέχεια αναδείχθηκε ως επικεφαλής της Δεύτερης Σχολής της Βιέννης.

 

Ο Άρνολντ Σένμπεργκ είναι ιδιαίτερα γνωστός για την ανανέωση που έφερε από μορφολογικής κι εκφραστικής πλευράς, στη γερμανική Ρομαντική μουσική παράδοση, η οποία είχε σημαδευτεί έντονα από το έργο των Γιοχάνες Μπραμς και Ρίχαρντ Βάγκνερ. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Σένμπεργκ ωστόσο θεωρείται η επέκταση των ορίων της τονικότητας και κυρίως, η εισαγωγή της ατονικότητας. Είναι διάσημος για την θεμελίωση της δωδεκαφθογγικής τεχνικής, μιας μεθόδου με ευρύτατη επίδραση στην Σύγχρονη κλασική μουσική. Η μέθοδος αυτή αφορά στον χειρισμό ταξινομημένων σειρών από φθόγγους της χρωματικής δωδεκαφθογγικής κλίμακας, γι' αυτό και θεωρείται ότι έθεσε τις βάσεις για την ανάπτυξη της σειραϊκής μουσικής. Ο Άρνολντ Σένμπεργκ επεξεργάστηκε επίσης τον όρο εξελικτική ποικιλία, καθώς υπήρξε ο πρώτος συνθέτης ο οποίος εφάρμοσε τρόπους επεξεργασίας των μουσικών μοτίβων χωρίς την κυριαρχία μιας κεντρικής μελωδικής ιδέας.

  Ο Άρνολντ Σένμπεργκ, υπήρξε επίσης ζωγράφος και σημαντικότατος θεωρητικός της μουσικής, ενώ επίσης τεράστια υπήρξε η επίδρασή του στη διδασκαλία της σύνθεσης. Αν και ο ίδιος δεν είχε κάποιον επίσημο δάσκαλο, πλην του φίλου του κι αργότερα συγγενή του Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ, ο οποίος τον βοηθούσε στη μελέτη της σύνθεσης, ο Άρνολντ Σένμπεργκ είχε μια αξιόλογη σειρά από μαθητές μεταξύ των οποίων ο Άλμπαν Μπεργκ, ο Άντον Βέμπερν, ο Τζων Κέιτζ, ο Λου Χάρισον και ο Ντέιβιντ Βαν Βακτορ. Πολλές από τις πρακτικές του Άρνολντ Σένμπεργκ, συμπεριλαμβανομένης της μορφοποίησης της συνθετικής μεθόδου και τη συνήθειάς του να προσκαλεί το κοινό μέσω των έργων του, ώστε να προσεγγίζουν την μουσική αναλυτικά, απηχούν την αβάν-γκαρντ μουσική σκέψη των αρχών του 20ου αιώνα. Οι πολεμικές του απόψεις σε σχέση με ζητήματα της ιστορίας της μουσικής και της αισθητικής υπήρξαν κρίσιμα για την διαμόρφωση του έργου πολλών σημαντικών μουσικολόγων και μουσικοκριτικών, συμπεριλαμβανομένων των Θέοντορ Αντόρνο, Τσαρλς Ρόουζεν και Καρλ Νταλχάουζ.Το αρχειακό υλικό του Άρνολντ Σένμπεργκ έχει συγκεντρωθεί και βρίσκεται στο Κέντρο Άρνολντ Σένμπεργκ στη Βιέννη. 
απo ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

σαν σήμερα στη μουσική ... "Clara Schumann"

Σαν σήμερα 13 Σεπτεμβρίου 1819 γεννήθηκε η Κλάρα Σούμαν (Clara Schumann, γεν. Wieck,  ήταν γερμανίδα πιανίστρια και συνθέτρια. Ήταν σύζυγος του συνθέτη Ρόμπερτ Σούμαν.

 

Γεννήθηκε στη Λειψία, από πατέρα μουσικό (Friedrich Wieck) και μητέρα τραγουδίστρια και πιανίστρια (Marianne Troplitz). Οι γονείς της χώρισαν το 1824. Την ανατροφή της ανέλαβε ο αυστηρός και απαιτητικός πατέρας της, ο οποίος, όταν ανακάλυψε το εξαιρετικό μουσικό ταλέντο της, φρόντισε να το καλλιεργήσει και την κάνει διάσημη ως παιδί-θαύμα. Την δίδασκε ο ίδιος, επέβλεπε και διοργάνωνε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις της και καθόριζε το ρεπερτόριό της. Η πρώτη της εμφάνιση στο κοινό έγινε το 1829, σε κομμάτι για τέσσερα χέρια, μαζί με μιά άλλη μαθήτρια. Έκτοτε έκανε πολλές περιοδείες στη Γερμανία και στο εξωτερικό.Καθοριστική για την εξέλιξη της ζωής της ήταν η γνωριμία της με τον Ρόμπερτ Σούμαν. Ο νεαρός τότε συνθέτης ήταν μαθητής του Wieck και μάλιστα για ένα διάστημα έμενε και στο σπίτι του. Εκείνος ήταν τότε 20 ετών και η Κλάρα 11. Η σχέση τους ξεκίνησε όταν η Κλάρα ήταν 16 ετών. Ο πατέρας της δεν αποδέχθηκε το δεσμό και επέβαλε το χωρισμό του ζευγαριού: Πίστευε ότι ο γάμος θα ήταν εμπόδιο στην καριέρα της κόρης του και επιπλέον θεωρούσε τον Σούμαν ακατάλληλο, επειδή ήταν πολύ νέος και δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να ακολουθήσει καριέρα πιανίστα εξ αιτίας ενός τραυματισμού στο δεξί χέρι.Παρά την απαγόρευση της σχέσης το ζευγάρι συνέχισε να αλληλογραφεί κρυφά και τελικά το 1839 έκανε αίτηση στο Δικαστήριο της Λειψίας, ζητώντας είτε να υποχρεώσει τον Wieck να δώσει την άδειά του είτε να επιτρέψει να γίνει ο γάμος χωρίς την άδειά του. Το Δικαστήριο έδωσε την άδεια τον Αύγουστο του 1840 και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς έγινε ο γάμος.Για την Κλάρα ο γάμος αυτός σήμαινε την απελευθέρωση από τον αυταρχικό πατέρα, δεν την απάλλαξε όμως από τα προβλήματα. Είχε βέβαια πλέον τη δυνατότητα να επιλέγει το ρεπερτόριό της (άρχισε να μελετά τα έργα των Μπετόβεν, Μπαχ, Σοπέν), ο σύζυγός της όμως δεν ήταν υπέρ της συνέχισης της σολιστικής καριέρας της. Αρχικά περιόρισε τις ώρες μελέτης της για να μην ενοχλεί τον Σούμαν και επιπλέον οι πολλές εγκυμοσύνες (απέκτησαν οκτώ παιδιά) προκαλούσαν περισσότερες δυσκολίες.Αργότερα όμως άρχισε ξανά τις περιοδείες με πολύ μεγάλη επιτυχία. Αυτό το επέβαλε η οικονομική κατάστασή τους αλλά και η ανάγκη να ερμηνεύει τα έργα του Σούμαν, αφού εκείνος εξ αιτίας του τραυματισμού του δεν μπορούσε να παίξει πιάνο. Αυτό το γεγονός προκαλούσε βέβαια και τη ζήλεια του συνθέτη για τη μεγάλη επιτυχία της συζύγου του.Η χρονιά 1854 ήταν πολύ δύσκολη για το ζευγάρι: ο Σούμαν παρουσίασε ψυχικές διαταραχές, έκανε μια απόπειρα αυτοκτονίας πέφτοντας στον Ρήνο και τελικά νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική μέχρι το 1856, όταν πέθανε. Αιτία της ασθένειάς του ήταν η σύφιλλη.Μετά το θάνατο του συζύγου της η Κλάρα συνέχισε τις επιτυχημένες περιοδείες. Παράλληλα δίδασκε πιάνο και εξέδιδε τις συνθέσεις του Σούμαν. Έδωσε την τελευταία της συναυλία σε ηλικά 71 ετών, το 1891. Πέθανε το 1896, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Αδιευκρίνιστη παραμένει η σχέση της με τον συνθέτη Γιοχάνες Μπραμς, μετά τον θάνατο του Σούμαν. Ο νεαρός Μπραμς γνώριζε το ζεύγος Σούμαν από το 1853 και ο Σούμαν είχε παρουσιάσει το έργο του στο μουσικό περιοδικό που διηύθυνε. Από το 1854 οι σχέσεις του Μπραμς με την Κλάρα έγιναν αρκετά στενές και όπως μαρτυρείται από την αλληλογραφία τους, ο συνθέτης ήταν ερωτευμένος μαζί της..
Ο Friedrich Wieck μερίμνησε ώστε η Κλάρα να παρακολουθήσει από νωρίς μαθήματα σύνθεσης. Τα μαθήματα αυτά βέβαια δεν ήταν πολύ εντατικά και στα πρώτα της έργα παρατηρήθηκε απουσία θεωρητικής υποδομής. Η σύνθεση πιθανότατα δεν ήταν στις προτεραιότητές της και γι' αυτό δεν συνέθεσε άλλα έργα μετά το 1856.
Το έργο της περιλαμβάνει:

Κοντσέρτο για πιάνο op.7 (1833-1835), Τρεις Romances για βιολί και πιάνο op. 22,Τρίο για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο op. 17, Lieder με συνοδεία πιάνου, πολλά κομμάτια για σόλο πιάνο, όπως romances, scherzi, παραλλαγές κ.α                                                                          απο ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Έχουν γραφτεί βιβλία για τη ζωή της Κλάρα Σούμαν και ένα απο αυτά είναι το
"Κλάρα Σούμαν, τα μυστικά ενός πάθους"του Claude Samuel:(Εκδόσεις Flammarion 2006)και έχει γίνει ταινία η ζωή  της με τίτλο "CLARA" Ένα φιλμ για την Κλάρα Βικ-Σούμαν  σε σκηνοθέτρια την Χέλμα Μπραμς- Σάντερς
διαβάστε περισσότερα για το βιβλίο στο http://www.tar.gr/content/content/print.php?id=402
και την ταινία   http://www.tar.gr/content/content/print.php?id=2238  

Σαν σήμερα στην μουσική...Jean-Philippe Rameau

 

Σαν σήμερα το 1764 πεθαίνει ο Jean-Philippe Rameau, από τους σημαντικότερους γάλλους συνθέτες της Baroque εποχής.

«7η Συνάντηση Τζαζ & Δημιουργικής Μουσικής»

Εκατό μουσικοί από την Ελλάδα, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Γερμανία, την Ιταλία και τις ΗΠΑ, θα συμμετάσχουν στις τουλάχιστον 20 συναυλίες, διαλέξεις και σεμινάρια της 7ης Συνάντησης Τζαζ και Δημιουργικής Μουσικής, που θα πραγματοποιηθεί από σήμερα Σάββατο 12 έως τις 28 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη.Τη διοργάνωση συνυπογράφουν ο Σύλλογος Φίλων της Τζαζ και Δημιουργικής Μουσικής και το Κέντρο Πολιτισμού της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, σε συνεργασία με το Γερμανικό Ινστιτούτο «Γκαίτε» και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο. Τη Συνάντηση υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοφώνων ("EBU-UER"), που έχει εξασφαλίσει τη ζωντανή μετάδοση της συναυλίας των «Jazz Society» (18/9, 11 μ.μ.) από τα συνεργαζόμενα με αυτήν ραδιόφωνα.

Συνοπτικά το πρόγραμμα
ΠΕΜΠΤΗ 17/9
•Σαβίνα Γιαννάτου, Κώστας Θεοδώρου_9.30μμ
•«Τραγούδια δίχως λόγια» του Κώστα Θεοδώρου_11.00μμ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/9
•Sakis Zachariadis Sundays_9.30μμ
•Jazz Society (T. Lakatos, Th. Stabenow, Ol. Chaly, Al. Mashin)_11.00μμ
ΣΑΒΒΑΤΟ 19/9
•Γεωργία Συλλαίου and the Poison Band (tribute to Tom Waits)_9.30μμ
•Giuseppe Milici with Makis Stefanidis trio_11.00μμ
KYΡΙΑΚΗ 20/9
•Κώστας Αναστασιάδης and the didjidimensions_9.30μμ
•Βulgara Group (guest Theodosii Spassov ) 11.00μμ
ΔΕΥΤΕΡΑ 21/9
•Drums Night (βραδιά αφιερωμένη στον drummer Κώστα Κουβίδη)_9.30μμ
ΤΡΙΤΗ 22/9
•MMS Afrocuban Ensemble_9.30μμ
•Sotiria and the Background Collective 10.00μμ
•Υannis Kassetas and the Funk Wizards_11.00μμ
TEΤΑΡΤΗ 23/9
•Apopsis trio_9.30μμ
•Paulus quintet_11.00μμ
ΠΕΜΠΤΗ 24/9
•Ivo Papazov and his Wedding Band (guest Pantelis Stoikos)_9.30μμ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/9
•Nicola Conte Live Jazz Combo_9.30μμ
ΣΑΒΒΑΤΟ 26/9
•Milcho Leviev and Human Touch (guest Vicky Almazidou)_9.30μμ
(Σεμινάριο Μπάσου από τον Γιώτη Κιουρτσόγλου 7.00μμ)
KYΡΙΑΚΗ 27/9
•Μιχάλης Σιγανίδης και οι ΦΜΣ_9.30μμ
ΔΕΥΤΕΡΑ 28/9
•Gregory Tsatsos Jazz Fusion trio_9.30μμ
•Hit The Road! (O. Chaly, Ν. Ντουνούσης, Α. Σπανίδης)_11.00μμ
Περισσότερα:http://www.mylos.gr/index.php?option=com_content&view=frontpage&Itemid=28  καιhttp://www.mylos.gr/ http://www.jazznet.gr/pindex.php 

"Luz Casal " η κυρία του φωτός -

Η μούσα του Πέδρο Αλμοδοβάρ φοράει τα «Ψηλά Τακούνια» και τραγουδάει για τον έρωτα και τη ζωή. Η μεγάλη Ισπανίδα ερμηνεύτρια επιστρέφει στη χώρα μας για να μας ταξιδέψει μουσικά στον κόσμο των αισθήσεων σε δύο συναυλίες στην Αθήνα στο  Ηρώδειο αύριο Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009 και στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη τη Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009.

«Τραγουδάω με την καρδιά μου και θέλω να είμαι αληθινή στο κοινό που με παρακολουθεί. Για να το πετύχω αυτό πρέπει να τραγουδάω στη μητρική μου γλώσσα. Εξάλλου η ομορφιά της μουσικής είναι να τη βιώνεις όπως εσύ τη νιώθεις», έχει πει σε παλιότερη συνέντευξή της.





Η 51χρονη Καζάλ γεννήθηκε στη Γαλικία, στην περιοχή Λα Κορούνια, αλλά μεγάλωσε στην Αστούρια. Από μικρή έκανε μαθήματα φωνητικής, πιάνου, σολφέζ και μπαλέτου. Νεαρή έκανε τις πρώτες της συναυλίες μπροστά σε κοινό 50 ατόμων και πήρε το βάπτισμα του πυρός με ένα ροκ συγκρότημα που λεγόταν «Los Fannys». Οχι τυχαία, άλλωστε, θεωρεί ότι η ροκ είναι «η ραχοκοκαλιά» της μουσικής της.

Το 1977 μετακόμισε στη Μαδρίτη και έβαλε πλώρη για καριέρα. Αρχισε να συνθέτει και να ηχογραφεί τα πρώτα δικά της κομμάτια, ενώ δοκίμασε και τις υποκριτικές της ικανότητες συμμετέχοντας στο θεατρικό σχήμα «Las Divinas». Το ντεμπούτο της στη δισκογραφία έγινε το 1980 με το σινγκλ «El Ascensor».
Η πρώτη επιτυχία έρχεται με τον τρίτο της δίσκο, «Quiereme aunque te duela» (1987), χάρη στο κομμάτι «Rufino», και συνεχίζεται όταν το 1989 υπογράφει συμβόλαιο με τη Hispavox και κάνει το «Luz V» -με παραγωγούς τον Πάκο Τρινιντάντ και τον Τσούτσο Μερσάν- που φτάνει τα 300.000 αντίτυπα. Ο δίσκος «Α contraluz» (1991) ήταν όμως το εισιτήριο για τη μεγάλη καριέρα. Από αυτόν ξεχώρισε ο Αλμοδόβαρ το «Piensa en mi» για κεντρικό μουσικό θέμα της ταινίας «Ψηλά τακούνια».



Κάπως έτσι το όνομα και οι μουσικές της αρχίζουν να βγαίνουν από τα σύνορα της χώρας της. Το 1999 γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία, δίνει μια εντυπωσιακή συναυλία στο Olympia του Παρισιού και την ίδια χρονιά βγάζει τον δίσκο «Un mar de confianza». Το κομμάτι «Mi confianza» παίρνει το βραβείο Ondas καλύτερου τραγουδιού και η Καζάλ ξεκινά περιοδεία σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Το 2001 κερδίζει, μαζί με τον Pablo Guerrero, το βραβείο Goya καλύτερης μουσικής επένδυσης για το κομμάτι «Tu bosque animado» από το soundtrack της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Το μαγεμένο δάσος».
Ακόμη ένα κομμάτι της θα έχει κινηματογραφική καριέρα, το «Negra sombra», ποίημα της γαλικιανής ποιήτριας Ροζάλια ντε Κάστρο, μελοποιημένο από τον Χουάν Μόντες Καρόν, που ακούγεται στην ταινία «Η θάλασσα μέσα μου» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ.
Το 2006 αναγκάζεται να διακόψει την περιοδεία για την προώθηση του δίσκου της «Sencilla Alegria», όταν μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο του μαστού. Υποβάλλεται σε εγχείρηση και μετά από λίγο καιρό ανακοινώνει στην ιστοσελίδα της ότι το ξεπέρασε. Ολο αυτό το διάστημα δεν σταμάτησε να γράφει και το αποτέλεσμα είναι ο τελευταίος της δίσκος, «Vida Toxica». Ο συμβολικός του τίτλος, «Τοξική ζωή», παραπέμπει τόσο στη χημειοθεραπεία στην οποία υποβλήθηκε όσο και στις «τοξικές ουσίες» της καθημερινότητάς μας.