Τροφώνιο Ωδείο: 02/01/2014

Έφυγε, σε ηλικία 66 ετών, από τη ζωή ο σπουδαίος κιθαρίστας Πάκο ντε Λουθία.

Απεβίωσε από έμφραγμα του μυοκαρδίου έχοντας κοντά του τα παιδιά του.

Το θάνατο του καλλιτέχνη ανακοίνωσε η δημοτική αρχή της γενέτειράς του, της πόλης Αλχεθίρας στη νότια Ισπανία. Αναμένεται να κηρυχθεί πολυήμερο πένθος στη γενέτειρά του
Ο Πάκο ντε Λουθία θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες παγκοσμίως και ως ο καλύτερος κιθαρίστας στο είδος του φλαμένκο. Είχε αξιοσημείωτη δεξιοτεχνία και δύναμη στο δεξί χέρι και εκτελούσε εξαιρετικά γρήγορα και "καθαρά" picados. Ο Πάκο ντε Λουθία έγινε διάσημος τη δεκαεταία του 1970 για τα άλμπουμ με μουσική φλαμένκο που ηχογράφησε, ωστόσο το έργο του δεν περιορίστηκε στο συγκεκριμένο είδος μουσικής καθώς πειραματίστηκε με την ανάμιξη κλασικής και τζαζ μουσικής με το φλαμένκο.

Βιογραφικά

Ο Paco de Lucia ( το πραγματικό του όνομα Francisco Sánchez Gómez ) γεννήθηκε στο Algeciras της επαρχίας Cadiz στην Ανδαλουσία ( Ισπανία) . Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στην ηλικία των πέντε ετών καθοδηγούμενος από τον πατέρα του (ο οποίος ήταν επίσης φλαμένκο κιθαρίστας ),
Σε ηλικία μόλις 11 ετών εγκατέλειψε το σχολείο για να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην κιθάρα και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό,σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ( Radio Algeciras ) . Τρία χρόνια αργότερα , με τον αδελφό του Pepe , αποτέλεσαν το ντουέτο Los Chiquitos de Algeciras που τον κάνει να κερδίσει ακόμη και ένα ειδικό βραβείο από την κριτική επιτροπή .

Οι μαθητές, γονείς και οι καθηγητές του Τροφώνιου Ωδείου θα παρακολουθήσουν την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου στις 11.30 το πρωί, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών δύο συναρπαστικά και συμβολικά μουσικά παραμύθια:

"Ο Πέτρος και ο Λύκος" (Σεργκέι Προκόφιεφ, συμφωνικό παραμύθι για αφηγητή και ορχήστρα) και "Μπαμπάρ το Ελεφαντάκι" (Φρανσίς Πουλένκ, αφήγηση για βιολί και πιάνο.)

Συμπαραγωγή:Μέγαρο Μουσικής Αθηνών & Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Αφήγηση: Γεράσιμος Γεννατάς

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών
Μουσική διεύθυνση: Ανδρέας Τσελίκας

Για τα έργα

Ο Πέτρος και ο Λύκος, του Σεργκέι Προκόφιεφ, συμφωνικό παραμύθι για αφηγητή και ορχήστρα και ο Μπαμπάρ το Ελεφαντάκι, του Φρανσίς Πουλένκ, αφήγηση για βιολί και πιάνο , είναι γραμμένα περίπου την ίδια εποχή, από δύο σπουδαίους συνθέτες του μοντερνισμού, που με τα έργα αυτά έκαναν ένα διάλειμμα από τις πειραματικές τους εξερευνήσεις για να συνομιλήσουν με τα παιδιά.
Σχεδόν συνομήλικοι, αλλά με διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές, ο Προκόφιεφ (1891-1953) και ο Πουλένκ (1899-1963) αφηγήθηκαν μουσικά δύο ιστορίες που ο χρόνος δεν έχει μειώσει την απήχησή τους στα παιδιά και τους νέους και η αντοχή τους υπογραμμίζει την ιδιοφυία των συνθετών τους.

Ο Σεργκέι Προκόφιεφ έγραψε τη μουσική και το κείμενο για τον ‘Πέτρο και τον Λύκο’, το 1936. Το Κεντρικό Παιδικό Θέατρο της Μόσχας του ζήτησε να γράψει μια συμφωνία για παιδιά, «για να καλλιεργηθεί το μουσικό κριτήριο και η αισθητική των παιδιών από την πρώτη τάξη του Δημοτικού σχολείου». Ο Προκόφιεφ ενθουσιάστηκε, επιστράτευσε τις αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια στην ύπαιθρο της Ουκρανίας, και έγραψε αυτό το συμφωνικό παραμύθι, μια μύηση των παιδιών στην ορχήστρα και τα όργανά της, με ηθικό δίδαγμα: «Δεν γίνεσαι ήρωας χωρίς να εκτεθείς σε κινδύνους».
Η ιστορία
Ο Πέτρος, ένας νεαρός Πιονιέρος, ζει με τον παππού του, σε ένα αγροτόσπιτο, σε λιβάδι στην άκρη του δάσους. Μια μέρα, βγαίνει από το σπίτι, αφήνει την πόρτα του κήπου ανοιχτή, η πάπια το σκάει για την κοντινή λίμνη, ο παππούς θυμώνει με την απερισκεψία του Πέτρου, του λέει ότι θα μπορούσε να έχει εμφανιστεί ο λύκος, ο Πέτρος δεν τρομάζει και όταν ο λύκος εμφανίζεται τον παγιδεύει με τη βοήθεια των κυνηγών που τον καταδίωκαν και τον μεταφέρει στον ζωολογικό κήπο, σε μέρα γιορτής και παρελάσεων.
Ο Πέτρος και ο Λύκος έγινε μεγάλη επιτυχία, αγαπήθηκε από τα παιδιά σε όλο τον κόσμο και στις αμέτρητες παρουσιάσεις και ηχογραφήσεις του έχουν συμμετάσχει μεγάλες ορχήστρες και διάσημοι αφηγητές: Μπόρις Καρλόφ, σερ Ραλφ Ρίτσαρσον, σερ Τζον Γκίλγουντ, σερ Άλεκ Γκίνες, Πήτερ Ουστίνοφ, Κρίστοφερ Λη, Σον Κόνερι, Ντέιβιντ Μπάουι, Στινγκ, Μία Φάροου, Σάρον Στόουν κ.α.

Ο Φρανσίς Πουλένκ περνούσε το καλοκαίρι του 1940 με συγγενείς του στην εξοχή, έξω από το Παρίσι και σκυμμένος πάνω στο πιάνο του προσπαθούσε να αλλάξει την πορεία του από την τονική στην ατονική μουσική, που είχε ζήτηση από το γαλλικό κοινό. Η μουσική αυτή όμως δεν άρεσε στην τρίχρονη ανιψιά του, τη Σοφία που μια μέρα ακούμπησε πάνω στο πιάνο του το παραμύθι της, τον Μπαμπάρ το Ελεφαντάκι και του είπε: «να παίξεις αυτό».
Ο Πουλένκ της έκανε το χατίρι και αυτοσχεδίασε ένα ακομπανιαμέντο για κάθε σκηνή , η Σοφία ενθουσιάστηκε και έφερε στο σπίτι και του υπόλοιπους μικρούς της φίλους για το ακούσουν. Ο θείος της αφιέρωσε το έργο στη μικρή Σοφία και τους γείτονες φίλους της και το 1945 επέστρεψε σε αυτό το τρυφερό μουσικό μελόδραμα και του έδωσε την οριστική μορφή του.
Η Ιστορία του Μπαμπάρ είναι ένα από τα πολύ επιτυχημένα παιδικά βιβλία , του Ζαν ντε Μπρυνόφ, που μαζί με τη γυναίκα του Σεσίλ, εμπνεύστηκαν, έγραψαν και εικονογράφησαν τις περιπέτειες του αξιαγάπητου χαρακτήρα, του μικρού ελέφαντα Μπαμπάρ, το 1931.
Ο Μικρός Μπαμπάρ φεύγει από τη ζούγκλα όταν οι κυνηγοί σκοτώνουν τη μητέρα του και πάει σε μια μεγάλη πόλη. Σύντομα όμως νοσταλγεί τους δικούς του και επιστρέφει, αλλά πολιτισμένος και κοσμοπολίτης και διαδέχεται τον βασιλιά της κοινότητάς του, όταν αυτός πεθαίνει από δηλητηριώδη μανιτάρια. Παντρεύεται την εξαδέλφη του, κάνουν μαζί ελεφαντάκια και ο Μπαμπάρ τους μαθαίνει τα μυστικά της ζωής και του κόσμου.
Ο Πουλένκ επινοεί προκλητικούς τρόπους για να περιγράψει τις σκηνές της ζωής του Μπαμπάρ και χρησιμοποιεί κυρίως χρώματα και όχι μελωδίες καθώς και πρωτότυπα μουσικά ιντερλούδια, για να εικονογραφήσει την τρυφερή και συγκινητική του ιστορία. Σε αυτό διαφέρει από τον Πέτρο και τον Λύκο, όπου κάθε ζώο έχει ένα δικό του, θέμα. Ο Πουλένκ καταφεύγει στις στιλιστικές φόρμες που τον είχαν κάνει ξεχωριστό: ένα νυχτερινό, ένα θριαμβικό μαρς, ένα νανούρισμα, ένα βαλς, μια πόλκα.
πηγές:http://www.larousse.fr. ,http://www.culturenow.gr., http://www.megaron.gr/