Δείτε τον δικτυακό τόπο της ηθοποιού, σκηνοθέτη παιδικού θεάτρου και όπερας,
Κάρμεν Ρουγγέρη (
http://www.karmenrouggeri.gr/)
Το Βιογραφικό
του Νικολάι Ρίμσκι Κόρσακωφ
Ρώσος συνθέτης (1844 -1908). Γεννήθηκε στην πόλη Τίχβιν του Νόβγκοροντ και πέθανε στο Λιουμπένσκ, κοντά στη Λούγκα. Από μικρός είχε κλίση στη μουσική, αλλά σύμφωνα με την επιθυμία των γονιών του, που ήταν παλιοί αριστοκράτες, ακολούθησε το στάδιο του αξιωματικού του ναυτικού, ενώ παράλληλα μελετούσε μουσική με τον πιανίστα Κανίλλα. Το 1862 τελείωσε τη Σχολή Αξιωματικών Ναυτικού της Πετρούπολης και τοποθετήθηκε ως επιθεωρητής στις ορχήστρες του πολεμικού ναυτικού, όπου υπηρέτησε ως το 1884. Το 1861 γνωρίστηκε με τον Μπαλάκιρεφ και τους άλλους συνθέτες της γνωστής ομάδας των "πέντε". Το γεγονός αυτό στάθηκε η αφορμή του οριστικού του προσανατολισμού στη μουσική. Από τον Μπαλάκιρεφ διδάχτηκε μουσική για ένα χρονικό διάστημα, κατά το οποίο έγραψε τη συμφωνία του σε μι ύφεση ελάσσονα. Έπειτα από ένα μεγάλο εκπαιδευτικό ταξίδι (1862-1865) σε όλο τον κόσμο επέστρεψε στην Πετρούπολη και αποφάσισε να αφοσιωθεί στη σύνθεση. Το 1865 εκτελείται η πρώτη "Ρωσική" συμφωνία του, την οποία διηύθυνε ο Μπαλάκιρεφ. Το 1871 εγκατέλειψε το ναυτικό για να γίνει καθηγητής της ελεύθερης σύνθεσης και ενορχήστρωσης στο Ωδείο της Πετρούπολης, του οποίου όπως και της Μόσχας, πολλές φορές αρνήθηκε τη διεύθυνση που του πρότειναν. Στο διάστημα αυτό συμπλήρωσε τα κενά της μουσικής του μόρφωσης (φούγκα και αντίστιξη) με τον Τσαϊκόφσκι με αλληλογραφία. Το 1873 παντρεύτηκε τη Ναντιέζνα Πούργκολνε, πιανίστα με μεγάλο ταλέντο. Από το 1883 ως το 1894 εργάστηκε ως αρχιμουσικός του Παρεκκλησίου της Αυτοκρατορικής Αυλής. Το 1883 γνωρίστηκε με τον Μπελάγιεφ, του οποίου οι ιδέες επηρέασαν το συνθετικό του έργο. Το 1889 με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Έκθεσης ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου συναναστράφηκε τους Γάλλους συνθέτες Μασνέ, Τομά, Μεσαζέ, Κολόν κ.ά.
Το 1905 ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ, επικεφαλής της προοδευτικής μερίδας των καθηγητών του Ωδείου, τάχτηκε με το μέρος των μαθητών που υποστήριζαν την Επανάσταση και συνδέονταν με το πολιτικό κίνημα των σπουδαστών. Για την ενέργειά του αυτή απολύθηκε από το Ωδείο και απαγορεύτηκε η εκτέλεση των έργων του. Μετά τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν στο Ωδείο και με την επέμβαση του νέου διευθυντή Γκλαζουνόφ, παλιού μαθητή του, ο Κόρσακοφ ξαναγύρισε στη θέση του στο τέλος του 1905. Ανάμεσα στα έργα της περιόδου αυτής είναι η "Ντουμπίνουσκα" ("Το ρόπαλο") για ορχήστρα και χορωδία. Στην τελευταία δεκαετία του 19ου αι. μεγάλο ρόλο στη διάδοση των έργων του Κόρσακωφ, έπαιξε η ιδιωτική ρωσική όπερα του Σ.Ι. Μάμοντωφ της Μόσχας, όπου δόθηκαν οι πρεμιέρες πολλών μελοδραμάτων του, αρχίζοντας από το "Σάντκο".
Στο πλούσιο έργο του Κόρσακοφ περιλαμβάνονται: οι όπερες "Πσκοβιτιάνκα" (Ιβάν ο Τρομερός, 1868-1872), "Νύχτα του Μάη" (από το ομώνυμο έργο του Γκόγκολ, 1878), "Μλάντα" (1889-1892), "Παραμονή της νύχτας των Χριστουγέννων" (1894-1895), "Μότσαρτ και Σαλιέρι" (1897) από το ομώνυμο έργο του Πούσκιν, "H μνήμη του Τσάρου" (1899-1900), "Χρυσός πετεινός" (1907) (με βάση το κείμενο του Πούσκιν), "Χιονάτη", "Ανοιξιάτικο παραμύθι" (με βάση το κείμενο του Οστρόφσκι, 1881), "Το παραμύθι του Τσάρου Σαλτάν" (από την οποία είναι το περίφημο "Πέταγμα της Μέλισσας"). Η όπερα αυτή γράφτηκε το 1899 για τις εκδηλώσεις της 100ής επετείου από τη γέννηση του Πούσκιν. Ο Κόρσακοφ συνέθεσε ακόμη δύό συμφωνίες, "Εισαγωγή σε τρία ρωσικά θέματα" (1866), "Σερβική φαντασία" (1876), "Αντάρ" (1868-1903), κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα (1882-1883), "Ισπανικό καπρίτσιο" (1887), το συμφωνικό ποίημα "Σάντκο", τη συμφωνική σουίτα "Σεχραζάντ" (1888), "Το μεγάλο Ρωσικό Πάσχα" (1888) κ.ά. Επίσης πολλά έργα μουσικής δωματίου, χορωδιακά, για πιάνο, δύο συλλογές από λαϊκά ρωσικά τραγούδια κ.ά. Σπουδαία είναι και τα συγγράμματα που άφησε ο Κόρσακοφ, όπως: "Πραγματεία περί αρμονίας" (1884), "Στοιχεία περί ενορχηστρώσεως" (1896-1908), "Αναμνήσεις της μουσικής μου ζωής" (1876-1908) κ.ά. Ο Ρίμσκι-Κόρσακοφ μαζί με τους Μπαλάκιρεφ, Κουί, Μουσόργκσκι και Μποροντίν αποτέλεσαν την περίφημη ομάδα των "πέντε" που με πολύτιμο βοηθό το λαογράφο και τεχνοκρίτη Βλαδίμηρο Στάσοφ, έταξαν για σκοπό τους να εισαγάγουν στη συμφωνική μουσική και στην όπερα τις μελωδίες και τους ρυθμούς των λαϊκών τραγουδιών της πατρίδας τους. Η συνθετική δημιουργία του Κόρσακοφ διακρίνεται για την ανεξάντλητη λυρική φλέβα του, τη στέρεη ισορροπημένη διατύπωση, τη γόνιμη φαντασία του, τον πλούτο του χρώματος και αρμονίας και κυρίως για την τέλεια ικανότητά του στην ενορχήστρωση. Επηρεασμένος περισσότερο από τον Τσαϊκόφσκι και τον Μουσόρσγκι, καλλιέργησε τη μεγάλη μορφή της προγραμματικής μουσικής που κατά τους ειδικούς είναι η πιο ενδιαφέρουσα από όλο του το έργο. Στις όπερες - παραμύθια που έγραψε ο Κόρσακοφ στις αρχές του 20ού αι. εκφράζονται επικρίσεις του κατά του τσαρισμού, κυρίως στον "Χρυσό πετεινό" που αποτελεί δηκτική σάτιρα κατά της απολυταρχίας. Στην περίοδο αυτή καταφέρεται εναντίον του μοντερνισμού, υποστηρίζοντας και αναπτύσσοντας τις λαϊκές - ρεαλιστικές αρχές των κλασικών του 19ου αι.
πηγή: livepedia.gr
